Het topic was niet helemaal up to date van daar nu nog ff een wat ouder bericht.
http://www.ad.nl/rotterdam/voorneputten/article157332.ece'Mij krijgen ze niet klein'
Door CLAUDIA LANGENDOEN
SPIJKENISSE - Pas toen hij in het ziekenhuis jeuk kreeg aan zijn rechtervoet, ontdekte hij dat zijn linkerbeen ontbrak.
Politieman Hans Jeanson: ,,Dat onderbeen komt nooit meer terug.'' Foto JOHN DE PATER
http://www.ad.nl/multimedia/archive/00049/agent_2_49054a.jpghttp://www.ad.nl/multimedia/archive/00049/agent_1_49053a.jpgPolitieman Hans Jeanson: ,,Ik wilde met mijn tenen langs de jeukende voet schurken. Maar het lukte niet. Hé, dacht ik: hier ontbreekt iets en ik trok de deken opzij.’’
Jeanson, de op 15 oktober op de snelweg bij Rotterdam-Charlois aangereden motoragent, zit inmiddels thuis in Spijkenisse, in een rolstoel. Geregeld klinkt zijn aanstekelijke lach door de woonkamer waar visite in en uit loopt. Alleen als hij vertelt, betrekt zijn gezicht af en toe.
Met wat hij in het ziekenhuis onder de dekens zag, besefte hij direct, zal hij het voortaan moeten doen. Net onder de knie is zijn been geamputeerd. ,,Dat onderbeen komt nooit meer terug. Hoe hard ik ook zou vloeken. Kijk, ik kan hier gaan zitten janken tot ik 80 ben, maar ik kan ook mijn zegeningen tellen en me richten op de dingen die ik nog wel kan.’’
Gistermiddag werd hij in zijn rolstoel naar binnen gereden. Zonder zijn linker onderbeen, maar met een ijzeren wilskracht: ,,Pas maar op. Want voor je het weet, rijd ik weer achter je.’’
Elk uurtje benutte hij in het Rotterdamse revalidatiecentrum Rijndam waar hij na zijn ziekenhuisopname twee maanden keihard werkte. En met resultaat. ,,Fase drie kan nu beginnen: het laten aanmeten van een prothese en daarmee leren lopen. Ook dat wordt hard werken.’’ Grijnzend: ,,De laatste keer dat ik leerde lopen, had ik een speen in mijn mond.’’
Degene die hem op de A15 aanreed, heeft voor de rechtbank verklaard dat er geen opzet in het spel was. Dat komt op Jeanson, getrouwd en vader van de 5-jarige Kayleigh, ongeloofwaardig over. Herinneringen aan het ongeluk op de afslag Charlois heeft hij niet.
,,Waarschijnlijk is mijn voet achter een vangrail blijven hangen. Een bot stak uit mijn dijbeen. Mijn bekken, twee ribben en sleutelbeen waren gebroken en mijn voet lag er natuurlijk af. Automobilisten kwamen naar me toe, maar het enige wat ik riep was: terug in die auto en doorrijden, anders botst het achteropkomend verkeer bovenop jullie. Maar dat heb ik van horen zeggen, want mijn geheugen laat me in de steek.’’
De eerste vier weken werd hij in het Erasmus MC in slaap gehouden. ,,De aandacht die ik al die maanden heb gekregen van familie, vrienden, buren en vooral ook collega’s was overweldigend. Ik wist niet dat ik zo veel waard was. Alleen al voor hen moet ik vechten. Het mooiste cadeau dat ik ze kan geven, is straks weer als volwaardig agent meedraaien.’’
Jeanson denkt dat de dader het slechter krijgt dan hijzelf. ,,Hij moet zich verantwoorden voor de rechter. En dat komt goed, daar vertrouw ik op. Het lijkt wel of ik hier sterker uit kom dan dat ik erin ging.’’
En weer verschijnt die grijns: ,,Mij krijgen ze niet klein. Dan moet je toch wel minstens een keertje of vijf over me heenrijden.’’