Als overheidsorgaan worden we betaald met belastinggeld. Dat is geen bodemloze put. Je zal dus efficiënt te werk moeten gaan.
De KMar wordt gestuurd op effecten. Lager in de organisatie wordt dit vertaald naar informatiegestuurd optreden. Het gezag bepaald het te bereiken effect, de KMar zet daarop in en koppelt terug wat er bereikt is. Indien het effect niet bereikt is geeft de KMar aan wat er nodig is om het effect wel te bereiken.
Vroeger ging men uit van cijfers. De KMar kreeg een zak geld uit het gezag en de KMar moest daarvoor een X aantal controles voor uitvoeren, een X aantal processen-verbaal afleveren, etc. Gelukkig gebeurd dat niet meer.
De inzet van Defensie in andere landen zijn politieke besluiten.
Sorry dat ik het moet zeggen maar wat een ongelovelijk slap en dom verhaal. Als de buitenlandse inzet van Nederlandse overheidsorganen een politiek besluit is dan is de binnenlandse inzet van overheidsorganen ook een politiek besluit.
Het verschil zal ongetwijfeld zijn dat de NATO behalve een militaire club ook een politieke club is, de generaals en wapenindustrie meer lobby voeren om politici te overtuigen dat het heel erg gevaarlijk en bedreigend is als ze niet effectief genoeg kunnen beschermen.
De binnenlandse hulpdiensten bestaan uit mensen van hoog tot laag die geen lobby voeren of zich druk maken over het zo goed mogelijk kunnen uitvoeren van hun vak. Het zijn mensen die vooral druk zijn met hun eigen belangen (pensioen, extra papa-dagen, loonsverhoging, niet werken in de nacht als je 50 jaar bent, meer tijd voor het sociale leven van de hulpverlener, betere nazorg zodra hulpverleners een keer een druppeltje bloed zien of iemand dood hebben zien gaan, enz). Het zou een goede zaak zijn als hulpverleners eens wat vaker de burger centraal zetten in plaats van altijd maar dat verrekte eigen belang.
Ik spreek dagelijks hulpverleners van politie, brandweer en ambulancedienst in Qatar. Het zijn allemaal mensen die maximaal willen presteren en er ook op afgerekend willen worden zodra ze falen. We weten dat de kans gering is dat we zullen falen omdat we als hulpverleners alleen maar bezig zijn met effectiviteit en totaal niet met efficientie. De boekhouder moet zijn argumenten maar naar voren brengen als hij meent dat het te duur is, mijn officieren of ik zullen dan zorgen voor argumenten op terrein van effictiviteit. De directie moet dan besluiten welke argumenten zwaarder wegen (effectiviteit of efficientie). Als de directie kiest voor kostenbesparing/bezuinigen maak ik ze duidelijk dat het niet mijn kop is of de kop van mijn mensen in de uitrukdienst die gaat rollen als we falen maar de koppen van de boekhouders en bureaucraten die hun handtekening hebben gezet onder afspraken waardoor ze een paar knaken besparen maar van de mensen op de werkvloer de waarschuwing hebben gekregen wat er fout zou kunnen gaan in praktijk.
