De ervaring wisselt en is per keer anders.
Meestal ben je aanvliegend en besluit de RAV tot scoop & run naar de dichtstbijzijnde kliniek met het verzoek daar naar toe te komen. De ene keer ben je welkom, de andere keer niet. Dat kan tot heel bijzondere situaties leiden.
Even los van de discussie of het MMT iets te zoeken heeft op de SEH is het stukje communicatie en omgangsvormen.
Vanuit de SEH moet je beseffen dat er nu eenmaal aanvullende expertise kan worden geleverd door het MMT.
Bij bijvoorbeeld een level III centrum waar alleen een poortarts is buiten kantooruren. Maar ook bij casussen met een gelijkwaardig opleidingsniveau (een anesthesioloog is immers een anesthesioloog) door de relatief grotere exposure van het MMT.
Vanuit het MMT is het belangrijk te beseffen dat je te gast bent in het betreffend ziekenhuis wat je ter ondersteuning vraagt. Neem dus niet gelijk de hele tent over maar luister naar waarom de SEH je nodig heeft.
Communicatie of dat nou via SBAR, SNAPPI of wat voor methodiek dan ook gaat moet to-the-point maar tegelijk ook respect- en tactvol zijn. Als je op tenen gaat trappen gaan de hielen vol in t zand en dat komt de patient niet ten goede ( en mogelijk dat er bij toekomstige patienten niet om hulp wordt gevraagt)
Wel vind ik dat dit soort inzetten achteraf kritisch moeten worden geëvalueerd, immers MMT’s zijn schaars en in beginsel niet bedoeld om te compenseren voor SEH’s die hun zaakjes niet op orde hebben mbt opvang, niet tijdig beschikbare medisch specialist of een niet georganiseerde achterwacht.
Zolang er nog geen 100% garantie is dat er een MMT beschikbaar is en trauma’s niet in de periferie terechtkomen blijf je dit soort casussen wel houden.
