Hoe hebben de AVPK de eerste weken op de wagen ervaren?

[Ridder Pim]

De eerste paar weken waren inderdaad spannend.
Het is in een keer een hele andere situatie waar je je in bevindt.
Je hebt in principe niemand om op terug te vallen (uiteraard de eerste paar weken wel je werkbegeleider en altijd je protocollenboekje) en vaak moet je improviseren of afwijken van de norm, omdat de situatie hierom vraagt.
Ik kom zelf ook van een grote algemene IC in Rotterdam, en wat ik in het begin miste was de gecontroleerde (en veilige) klinische setting.
Vaak moet je op straat afwijken van de richtlijnen en improviseren omdat een situatie daarom vraagt (dubbelgevouwen in een kleine ruimte een infuus zetten bij een beknelde patiënt met een lage tensie en een ooglampje als enige lichtbron, bijvoorbeeld)
Maar gaandeweg laten ze je steeds meer los tijdens je inwerkperiode (bij mij was dat 6 weken) en krijg je zelf ook meer vertrouwen.
Tuurlijk, in het begin kennen ze je heel vlug op de SEH's, omdat je bijna iedere patiënt die je ziet, meeneemt.  Maar na een tijd laat je mensen, afhankelijk van de casus, ook wat makkelijker thuis met een verwijzing naar de huisarts.
De echt heftige dingen kreeg ik pas voor mijn kiezen toen ik nèt los was (dat zul je altijd zien).
En dan is het prettig om met een ervaren chauffeur te rijden, want daar kun je als pleeg behoorlijk wat streetwise van leren.

Nog een verschil is dat je op de wagen altijd even de tijd hebt om voor jezelf, uitgaande van de melding, op een aantal zaken voor te bereiden in de tijd dat je aanrijdend bent.
Belangrijkste eigenschappen zijn naar mijn idee; improvisatievermogen, incasseringsvermogen, gladde rug (helaas), empathisch vermogen en rust uit kunnen stralen.

[CM]

Beste Tintin,

De meest belangrijke onderwerpen zijn al behandeld door mijn collega's Joffry en Pim, maar ik wilde toch even wat kwijt over "de grote overstap". Ik ben begonnen als oproepkracht bij een dienst in de omgeving van Amsterdam (nee, niet bij de GGD of VZA) en mijn inwerkperiode zou 2 (!) weken duren. Mijn begeleider werd ziek en ik werd na een week losgelaten! Dit is lang geleden, hoor - het zou niet meer gebeuren, denk ik.

Je kunt zoveel trainen als je wilt, maar de eerste keer dat je, als 1e auto, bij een gecompliceerde hulpverlening komt is altijd wel erg spannend. Het belangrijkste is om (na je eigen veiligheid, uiteraard) goed de tijd te nemen om de situatie in kaart te brengen. Dit zorgt ervoor dat je de juiste prioriteiten stelt en dat je daarna aan de slag gaat met een goed voorbereid plan. Wij hebben het niet over een half uur, maar vaak zijn de eerste paar minuten bepalend voor de rest van de hulpverlening. Een belangrijk neveneffect van deze handelswijze is dat de rust vanzelf komt, want je hebt even de tijd genomen om alles op een rijtje te zetten.

Wat betreft het wel of niet meenemen van patienten - bij twijfel, gewoon vervoeren! Ga voor jezelf na - wat zou jij willen als het een familielid van jou zou overkomen? En wat betreft de reacties op de SEH betreft, je moet inderdaad een gladde rug hebben - maar besef wel eén ding - de "collega's" van de SEH die het meest commentaar hebben, zouden het nog geen week op de ambu uithouden. Ze hebben het makkelijk praten met alle diagnostische mogelijkheden bij de hand en de arts achter zich. Daar moet je niets van aantrekken, je doet tenslotte je werk op een fatsoenlijke manier. Pim heeft het overigens ook wel verteld, je leert gaandeweg meer op jezelf te vertrouwen, en dat vervoeren wordt vanzelf minder.

Veel succes met de overstap, ik heb er in ieder geval nooit spijt van gehad.

Carl.

[mizzi]

he tintin,

zag je vrolijke reactie op mijn vraag, gelukkig doorjou wel goed opgepakt.
Als eerste gefeliciteerd met de overstap.
Geloof me als ik je zeg dat het de beste stap is die je kunt zetten want het is geweldig werk.

Verder tips:
Probeer in je inwerk periode al zoveel mogelijk mee te nemen van je inwerk pleeg.
En dan doel ik op hoe hij zakken aanpakt, ABCD procedure daar gaat het om.
Je moet voor je zelf een bepaalde structuur krijgen waarbij je alle facetten afloopt.

In het begin is het inderdaad erg lastig om te bepalen neem ik iemand wel mee of niet.
Het is al eerder gezegd maar twijfel is presenteren.

Daarnaast hebben ze mij altijd verteld als je er niet uitkomt vanwege complexiteit vraag desnoods een tweede auto.
Neem de tijd om te leren en daar bedoel ik mee dat je de 6 weken inwerken ook echt gebruikt, want het gebeurt regelmatig dat ze na 3 weken zeggen oh jij kunt wel alleen op de auto.
Dat is wel erg mans maar als je daardoor niet genoeg tijd hebt doe het dan gewoon niet.

Het is inderdaad moeilijk om onderscheid te maken in ziekte beelden of om tot een werkdiagnose te komen en dan is er ook nog geen eens een arts om op terug te vallen. Maar je zult merken dat gaande weg dat nou juist zo mooi is aan het werk. Dat wij daadwerkelijk die mensen helpen en direct van bv de dyspnoe afhelpen en dat we niet alleen maar van a naar b brengen.

Er staat en heleboel negatief gelul natuurlijk want het is ook lastig in het begin en mijn tips zijn dan ook;
-hou er rekening mee dat het lastiger is dan je denkt, dan kan het alleen maar meevallen,
-geniet er ook van want het is ook gewoon leuk,
-probeer toch ook naar meerdere plegen te kijken de een doet het zo en de andere weer anders,
-bij twijfel presenteren,
-situatie complex en je komt er niet uit dan 2de auto,
-probeer alle handelingen ter plaatse te doen in de auto is het toch vaak lastiger helaas kan dit niet  altijd neem maar een scoop en run,
-luister naar ervaren chauffeurs die goed met hun vak bezig zijn maar laat je niet verleiden tot behandeling waar jij niet achterstaat jij bent verantwoordelijk voor de patienten zorg,
-hou een vaste structuur aan voor je zelf in de benadering van het SO wanneer je je onderzoek begint dan weet je wat je hebt gedaan en wat nog moet,
-Noteer alles zorgvuldig op het ritformulier ook zakken die niet afwijkend of goed zijn bv thoraxecx. en diepte vande ademhaling gebruik hulpademhaling ja/nee.

En als laatste als je nog in het ziekenhuis moet werken nu om dat je een opzegtermijn hebt, ga dan vast aan de slag met een stethoscoop en luister naar ademgeruis en benoem de afwijking als die er is en controleer of je het bij het juiste eind hebt. Dit helpt je in moeilijke situaties op straat wanneer er een brandweer auto naast je staat te ronken en je wil weten of er VAG aanwezig is.

VEEL PLEZIER EN SUCCES.

[CM]

Tintin,
'
Mizzi heeft groot gelijk als ze zegt dat je een tweede auto erbij moet halen als je er niet uit komt. Gewoon doen, hoor! Er is niemand die jou daar over valt want wij hebben allemaal ergens moeten beginnen. En laten we wel wezen.....wij komen jou ergens liever assisteren dan een suffe B-rit rijden  

Wat betreft je (toekomstige) collega, heeft ze ook wel gelijk. Er is een klein procentage die het haarfijn aanvoelen als je niet zeker in je schoenen staat en dan willen ze het al te graag overnemen. Overleg is prima, en ik sta altijd open voor nieuwe suggesties, maar besef wel een ding - jij bent als pleeg de eindverantwoordelijke. Doe geen dingen waar je niet achter staat, uiteindelijk heb JIJ het voor het zeggen als het om patientenzorg gaat..........maar goed, hier moet je ook niet te zwaar aan tillen, deze mensen zijn echt in de minderheid hoor; ik heb heel veel respect voor de meeste collega's en ik klaar de klus niet alleen, wij doen het samen!