Crisiscommunicatie is een onderdeel van de gemeentelijke rampenplannen. Hierin is geregeld welke rollen de veiligheidsregio, de hulpdiensten en de gemeenten hebben. Ook is daarin geregeld bij welk type calamiteit welk communicatiemiddel wordt ingezet. Dat kunnen geluidswagen zijn, cell broadcasting, maar ook social media.
Wanneer er sprake is van evacuatie, is ook beschreven of bepaalde bevolkingsgroepen extra hulp krijgen en welke organisaties daarbij betrokken zijn, zoals politie en rode kruis.
"Ook is daarin geregeld bij welk type calamiteit welk communicatiemiddel wordt ingezet."Dat is theoretisch wel leuk opgezet.
Hoeveel mensen hebben de afgelopen decennia rook en giftige dampen ingeademd bij (chemische)branden zonder waarschuwing en alarmering, ondanks de mogelijkheid tot het activeren van de WAS?
Geen één volgens mij, omdat steevast wordt gecommuniceerd dat er geen schadelijke stoffen zijn vrijgekomen.
Misschien wel een klein, klein beetje onschuldige rookkolom welke tot wel tientallen kilometers veraf zichtbaar en ruikbaar is en wat onschuldige prikkelingen in de luchtwegen. Ach, waarom communiceren wij er eigenlijk over als het onschuldig is.
Leuk, maar waarschuwen en alarmeren is een acute aangelegenheid die serieus genomen moet worden.
De taak van waarschuwen en alarmeren moet daarom direct onder de knop bij de meldkamers liggen. Een reeks van ambtelijke besluitvormingen en toestemmingen om te kunnen en mogen waarschuwen en te alarmeren dienen zo beperkt mogelijk te zijn.
Beter gewaarschuwd dan te laat of nooit worden gewaarschuwd.