Met het verschil dat als een AT-er zegt dat je moet opzouten dat je dat moet doen, als een journalist dat zegt kun je slap gaan discussiëren.
Daar zit het verschil. Als je schreeuwt tegen pers dat ze achteruit moeten zullen 9 vd 10 muskieten dat doen. Als je zegt niet filmen terwijl alle mobieltjes en fototoestellen gewoon draaien en alle omstanders gewoon langslopen krijgt de videograaf het gevoel dat het om iets anders gaat.
Ik kan als cameraman bij een AT inzet niet de veiligheidsoverwegingen maken. Wel gedeeltelijk. Ik snap dat als ik de rode laserpoints van de wapens op m'n kleding zie verschijnen dat ik op een verkeerde plek sta.
Maar de gevaren die het AT ziet zal ik niet allemaal waarnemen.
Daarom hoop ik dat mocht ik toch onverhoopt niet veilig staan de betreffende AT'er roept dat ik naar achteren moet. Dat is een duidelijke boodschap met een duidelijk reden. Op dat moment zal ik mijn spullen pakken en naar achteren gaan. Als de AT'er roept 'niet filmen' of 'Hey, ga eens ergens anders spelen' laat dat aan mij niet merken dat ik potentieel gevaar loop. Sterker nog. Als ik zou stoppen met filmen en gewoon zou blijven staan heb ik naar het AT geluisterd maar loop ik hetzelfde gevaar.
We hoeven niet met 2 woorden te spreken of elkaar netjes een hand te geven. Maar laten we over en weer duidelijke signalen geven. Daarmee komen we het verst. Ik denk dat dat samen met een beetje begrip van beide kanten dit soort problemen voor 95% kan oplossen.
