Je weet zelf ook wel dat de wetgever verzint, en de politie treed op. Die zal dus beslissingen moeten nemen op straat en maakt dus dan zeker wel de dienst uit.
Of iemand dat nu aanstaat of niet.
En ik ben het ermee eens dat de politie degene is die 'de macht heeft' en ingrijpt, want soms is dat nodig. Er is nu eenmaal een scheidsrechter op straat nodig, en soms moet er een beslissing geforceerd worden. Achteraf betreur je die beslissing misschien, maar achteraf is altijd makkelijk praten.
Maar het gaat mij er om dat er politiemensen zijn die willens en wetens van de wet afwijken. Het "ik weet dat het zo is, maar ik beslis nu toch even anders" verhaal. Dat gaat mij te ver. En een subtiel verschil met 'een beslissing nemen in een welles-nietes situatie' om een impasse te doorbreken.
Als je er achteraf over praat en 1 van de twee partijen zegt
'ah, zo kan je het ook zien, dat aspect had ik nog niet aan gedacht' geef je elkaar een hand, en ga je verder. Als je het bureau binnenkomt en de bureauchef begint het gesprek al met
'Wees welkom, laten we duidelijk zijn: wat agent X heeft gedaan kan echt niet' is er volgens mij toch iets misgegaan. Dat soort gevallen doel ik op.
Als je het vergelijkt met brandweer: dan sta je ervoor om de brand te blussen. Je hele handelen is erop gericht om de brand onder controle te krijgen: daar sta je voor. Je kan wel een stomme fout maken waardoor de brand juist aangewakkerd wordt, maar je doet in ieder geval je best en je blijft een mens. Maar als je hele handelen erop gericht is om de brand juist feller te maken, moet je je afvragen of je het goede beroep hebt gekozen.
Als politieagent sta je ervoor om te helpen, om de samenleving leefbaar te houden, en om de wet te handhaven. Zo goed mogelijk, en daarbij kan je fouten maken en verkeerde beslissingen nemen. Maar bewust en weloverwogen ervoor kiezen om de wet niet te respecteren omdat dat je even niet uitkomt, gaat mij dus te ver.
Peen
