Als de agent vanuit veiligheidsoogpunt en/of gewetensoogpunt besluit de wet te negeren dan heb jij als journalist dat maar te respecteren. Achteraf kan je dan bezwaar maken. En laten we aub dit recht ook voorbehouden blijven bij het oordeel van de mensen die dan op dat moment daar aanwezig zijn om te doen wat jij zegt. Oa het beveiligen van de locatie en/of het verlenen van hulp en ga niet nodeloos in discussie in een tijd die misschien nodig is om slachtoffers te helpen.
En het roepen dat iemand een verkeerd beroep heeft gekozen omdat hij een beslissing neemt op gevoel en geweten dat bewijs alleen maar een gemis van empathie.
Nou.... Op een moment dat een bureauchef (in het bijzijn van de bewuste agent) het gesprek dus al direct opent met excuses vanuit de politie naar mij toe (en dan heb ik in het verleden meermaals meegemaakt).... dan is er niet naar eer en geweten gehandeld. Dan is iemand gewoon grof buiten zijn boekje gegaan.
Nogmaals: ik heb er geen moeite mee als er een (achteraf) foute beslissing is genomen. Want in het heetst van de strijd, en achteraf kijk je de koe in de kont, enzovoort. Dat heb ik al gezegd: daar heb ik begrip voor.
Geloof mij nou: in Haaglanden hebben we tegenwoordig nauwelijks problemen meer met politiemensen. En gaan we (in mijn ogen) wederzijds respectvol met elkaar om. Leven en laten leven, elkaar de ruimte geven om over en weer ons werk te doen. Het gaat in (zeg) 99% van de gevallen hier prima. Het gaat mij om de echte excessen.
Maar zo'n voorbeeld als wat hier een week of twee geleden werd beschreven (even ervan uitgaande dat ik daar niet bij was, maar zoals het hier beschreven is op het forum): met politielegitimatie zwaaien en vorderen dat iemand (die op dat moment gewoon tussen de rest van het publiek buiten de linten staat) ophoudt met video maken, want "ik houd niet van filmers": dan hebben we dat maar klakkeloos te respecteren ? Dacht het niet.
Ik zei het al eerder: ik vind het prima dat de politie in discussie/conflict situaties de mogelijkheden heeft (juridisch en bewapening) om daar een einde aan te maken. Om op hun strepen te gaan staan. Dat overwicht is nodig in een maatschappij. Maar dat wil niet zeggen dat ze zomaar "alles kun maken" - richting pers, of richting het overige publiek. Ook dat is gezond: dat er kritiek gegeven kan worden, dat er een klachtenprocedure is. Als je richting "wat de politie zegt heb je maar te doen, en verder je bek houden" wil, kan je prima terecht in andere landen op deze aardkloot, maar niet in de westerse landen.
Ik snap ook niet waar je vandaan haalt dat we het over het "frustreren van het verlenen van hulp of beveiligen van een locatie hebben". Dat is hier totaal niet aan de orde. Mijn persoonlijke veiligheid is mijn eigen verantwoordelijkheid, dus dat is ook geen punt. Wel moet ik natuurlijk anderen niet in gevaar brengen en/of sporen verstoren, en daar mag je mij dan ook ten alle tijde op aanspreken.
Het aspect 'gewetensoogpunt' is ook allang landelijk benoemd. Dat is niet aan de politieagent om te beoordelen. Dus als een agent mij weigert op basis van dat argument, breekt hij/zij met de daarover gemaakte schriftelijke afspraken met de korpsleiding van de nationale politie.
Vergelijk het met een arts. Ook die volgt regels en protocollen: ook een vorm van wetten. Ook daarvan verwacht de maatschappij dat hij/zij op basis daarvan betrouwbaar is, en een kwaliteitsproduct levert - gezondheid. Als diezelfde arts ervoor kiest om -bewust- af te wijken van de voorgeschreven behandelmethode en de patient lijdt daardoor gezondheidsschade, is ook het huis te klein. Dan krijgt die arts ook te maken het medisch tuchtcollege.
Maar HIT: ik begrijp dat jij dan zegt 'ach, dat mijn kwaal is verergerd en ik nu mijn beroep niet kan uitoefenen omdat jij van de voorgeschreven behandelmethode moest afwijken is vervelend, maar jij bent een arts en ik heb het maar te respecteren' ? Ik denk toch dat jij een klacht indient.
Peen
