Trophy,
Ik kan mij goed vinden in je verhaal maar niet in je conclusie dat ILS niet levensvatbaar zou zijn in Nederland.
ILS zou toepasbaar kunnen zijn in situaties waarbij BLS niet volstaat. Ik denk daarbij aan bijvoorbeeld:
- hoogte- en dieptereddingen
- reddingen op zee (evt. water)
- offshore en grote vaart
- ontoegankelijk terrein
- decompressieongevallen.
Voor ambulancediensten is het niet mogelijk om dergelijke leemtes in te vullen: de frequentie van dergelijke ongevallen is minimaal en de benodigde logistiek en opleiding onevenredig duur. Voor een deel worden de leemtes gevuld door professionele diensten (zoals de kustwacht en USAR), voor een deel door vrijwilligers (KNRM, reddingsbrigades).
Alle ILS-hulp moet mijns inziens gevolgd worden door professionele ALS-hulp, die wordt gestart door een ambulance- of mobel medisch team en wordt voortgezet in het ziekenhuis.
Protocolaire vastlegging voorkomt vertraging in de hulpverlening. Het verdient m.i. de voorkeur om een slachtoffer met wervelletsel eerst op een plank te leggen voordat je hem van de steile bergwand naar beneden haalt, ook al vertraagt dat de aankomst bij de ambulance; een ambulanceteam zie ik zo 1-2-3 nog niet naar boven klauteren. Snelle zuurstoftoediening bij een decompressieslachtoffer is levensreddend en niet vertragend. Intubatie met een LMA kost maximaal 30 seconden.
In deze specifieke gevallen is ILS een mogelijke uitkomst: uitgevoerd door getrainde 'leken' of professionals. Het lijkt mij onwenselijk om, zoals Adema voorstelt, bij georganiseerde hulpverleners bij evenementen op ILS-niveau te laten opereren (nee ik bedoel niet het opensnijden van een slachtoffer). Per definitie volstaat hier de reguliere hulpverleningsketen (eerste hulp door ehv-ers op BLS-niveau, stabilisatie en vervoer door ambuteam en klinische zorg in ziekenhuis).
Een gratis slogan voor wie 'm hebben wil: "ILS: alleen als 't écht nodig is."