Zeker, de beleving vanuit het MMT is mij bekend. Waar het mij echter om gaat is de beleving vanuit de SEH.
Ik hoop dat meelezende collega’s vanuit die kant inhoudelijk zullen reageren.
Hoe verloopt de hulpverlening? Is het allemaal duidelijk wat er gebeurt? Worden er keuzes gemaakt die wellicht de wenkbrauwen doen fronzen en toelichting behoeven?
Dat soort zaken.
Zeer interessante discussie. Ik ben zelf assistent chirurgie, met grote interesse in pre-hospitale zorg en traumatologie. Ik ben werkzaam in het Gelre Ziekenhuis in Apeldoorn. Om een achtergrond te schetsen: Het Gelre Apeldoorn is een level 2 traumacentrum, en het Gelre Zutphen een level 3 traumacentrum. Beide centra liggen over de weg zeker 30 minuten uit elkaar. Het Gelre Apeldoorn heeft een hoogwaardige ICU, en het Gelre Zutphen (nu nog) een High Care afdeling, die als alles doorgaat binnenkort weer wordt uitgebreid tot ICU. De dichtstbijzijnde traumacentra in onze regio zijn: Isala in Zwolle (onze traumaregio, en ongeveer 50km verderop), het UMCU (+-50km), en het Radboud UMC (+- 60km)
Vanuit het Gelre Apeldoorn organiseren we enkele malen per jaar een multitrauma bespreking waar multi-trauma patiënten die in Apeldoorn zijn gepresenteerd de revue laten passeren. Toevallig was 11-04 de laatste bespreking, waar ook een casus werd besproken van een jonge vrouw, die als bijrijdster in de auto op een besneeuwde dag betrokken raakte bij een ongeval, bij ons werd gestabiliseerd en vervoerd is met begeleiding van de MMT arts van lifeliner 3, naar het Isala alwaar zij alsnog is overleden. Tijdens deze multidisciplinaire bespreking is uitvoerig ook contact onderhouden met betrokken mmt-arts, en ook de inzet werd uitvoerig nabesproken.
In het geval van het Gelre (zutphen nog meer dan Apeldoorn), kan ik me voorstellen dat puur vanuit logistieke bezwaren, patiënten via scoop en run op de SEH worden gepresenteerd, en uiteindelijk na stabilisatie alsnog naar een traumacentrum worden overgeplaatst. De beschikbaarheid van een MMT-arts om dit transport te begeleiden kan denk ik veel meerwaarde hebben. Met name in het geval van neurotraumata, waar bij ons als level 2 centrum toch minder expertise aanwezig is.
Zelf heb ik 2 keer meegemaakt dat het MMT secundair in ons ziekenhuis arriveerde. Dit verliep harmonieus en in goed overleg. 1x is patient bij ons gebleven, en 1 maal is vervoerd. Ik denk inderdaad dat het voor de MMT arts lastig kan zijn om zijn positie te erkennen als extern zorgverlener. Zodra patient bij ons is afgeleverd is het ontvangende ziekenhuis uiteraard eindverantwoordelijk, en het personeel daar het meest bekend met de logistieke gang van zaken.
De casus die besproken werd tijdens onze evaluatie verliep iets anders. Patiente in casu werd pre-hospitaal alleen door de ambulance gezien. Het sneeuwde hard, en het MMT was grondgebonden. (vanuit volkel toch gauw 40-45min). De Ambulance heeft bij PHTLS een vermoeden op A en B probleem met bijkomend neuroletsel gesteld. Ivm het neurotrauma en een A en B probleem werd besloten tot een scoop en run, in overleg met de aanrijdende MMT arts, met als doel om in het gelre een stabilisatie van de A en B te doen, om vervolgens direct over te plaatsen naar het Isala voor neurochirurgische expertise. Het is voor ons als ontvangend centrum natuurlijk lastig om alleen een intubatie te doen, en vervolgens de patient weer af te geven. Met name omdat bij ATLS opvang op onze crashroom ook een C probleem aan het licht kwam. Er bleek sprake te zijn van thoraxletsel met hematopneumothorax waarvoor een drain werd geplaatst na intubatie, en een leverlaceratie zonder actieve blush op CT. Op het moment dat patiente bij de CT was arriveerde het MMT. Er ontstond wat frustratie bij mijn collegae en de MMT arts omdat door een logistiek probleem, het traumaprotocol niet kon worden geladen op de CT, waardoor er ruim 15 min nodig was om te scannen. Toen patiente HD stabiliseerde, werd besloten patiente snel over te plaatsen waarbij de collegae bij ons zich enigszins overruled hebben gevoeld. er bleek neurologisch geen intervenieerbaar letsel te zijn (DAI), waardoor de iets te snelle overplaatsing misschien beter had kunnen worden gestroomlijnd.
Al met al is, met name in een perifeer ziekenhuis zonder neurochirurgische of cardiochirurgische interventiemogelijkheden, de expertise van een MMT arts bij een scoop en run multi trauma patient denk ik echt van toegevoegde waarde. In mijn eigen ervaring verliep dit altijd harmonieus, maar bepaalde casuïstiek kan dus soms ook frictie opleveren. Ik denk dat zolang we elkaar blijven waarderen en elkaars expertise gebruiken dat dit goed moet kunnen verlopen.
