Overlijden van een patient

[Susannah]

Ik vroeg me af hoe jullie als ambulancepersoneel ermee omgaan
als een patient overlijd. Ik kan me voorstellen als bijvoorbeeld
een kind overlijd dat dit niet in de koude kleren gaat zitten.

Hoe verwerken jullie dit,Gaat dit bijvoorbeeld doormiddel van praten
met andere collega's?

                    Groetjes Susannah  

[Karim]

Na moeilijke situatie's kan er inderdaad onderling veel gepraat worden, of met een speciaals team (bot-team), maar ik vind 't zelf prettiger praten met mensen die zelf ook die situatie hebben meegemaakt, dus collega's maar ook van de overige disciplines (politie & brandweer).

Overigens wordt er natuurlijk niet na ieder overlijden gepraat, want iedere situatie is weer anders.

Als 'n bejaarde van in de 90 na 'n heel lang ziektebed tijdens transport naar het ziekenhuis of behandeling terplaatse overlijdt, dan is dat natuurlijk heel vervelend voor de familie maar dan maakt dat bij (de meeste van) ons niet echt een diepe indruk achter.

Of iemand die ladderzat tegen 'n boom rijdt en daarom omkomt, natuurlijk is dat heel vervelend, maar ik voel dan eerder woede (dat hij zo dronken in de auto is gestapt, hij had wel iemand anders kunnen verwonden/vermoorden!) dan emotie's waar ik achteraf met collega's over zou willen/moeten praten.

Maar 'n kindje dat overlijdt en zwaar gewond raakt dat doet natuurlijk wel 'n heleboel met je.
Ik zou bij god niet meer weten naar hoeveel reanimatie's ik al gestuurd ben, maar die 3 keer dat ik naar een kinder-reanimatie ben gestuurd staan me nog heel goed bij, tot op 't detail.

En over dat soort dingen moet je gewoon praten, want als je dat blijft opkroppen dan gaat 't op een gegeven moment ook helemaal mis.

En naast collega's zijn er vaak ook wel andere mensen waar je mee kan praten, misschien dat die personen niet in het wereldje zitten en het daardoor moeilijk kunnen inschatten/begrijpen, maar als dat goeie vrienden of familie zijn dan kennen die jou wel heel goed, en dan merken ze 't ook wel als je het ergens moeilijk mee hebt.

[Trophy]

Praten.

Dat is het belangrijkste na een reanimatie in het algemeen en een kinderreanimatie in het bijzonder.

Wat het vooral moeilijk maakt is de impact op de omgeving (ouders, familie). Het is al moeilijk genoeg om een hulpverlening te doen van een zwaargewond kind of een babyreanimatie, maar als het kindje komt te overlijden kan je ook nog eens de familie opvangen.

En dat laat weer een diepe indruk op de hulpverlener na. Je staat machteloos tegenover al dat intense verdriet.
Wij hebben een BOT  waar je om kan verzoeken. De praktijk laat twee mogelijkheden zien. Er zijn er die er met elkaar over praten, samen met de collega’s die bij dezelfde casusu betrokken zijn geweest. En dat lucht al een hoop op.
Daarnaast zijn er die direkt om een BOT-ter vragen.

Waar het om gaat is dat je je verhaal kan ventileren, een luisterend oor vindt. En dat kan in principe bij iedereen die goed luisteren kan.

[Danoontje]

Ik had het hier onlangs nog over met mijn partner. Hij is ambuvpk, ik werk alweer enige jaren op de ICU.
Ik vertelde hem dat ik merkte dat veel collega's (ambu én ook IC/SEH) de neiging hebben om een overlijden een soort van "goed" te praten. Zo van: ach hij rookte ook...ja dan moet je niet zeuren als je een groot infarct schiet met VF als gevolg. Tsja en als je 10 jaar lang een fles jenever leeg zuipt dan ga je nu eenmaal een keer dood aan leverfalen etc... Gereanimeerd en niet gelukt, gelukkig maar, want je zal er als een kasplant uitkomen...je gaat eenmaal een keer dood, de een vroeg de ander laat. Soms maak je het verschil, meestal niet!

De enige reanimaties waarbij je dit allemaal niet kunt zeggen/denken is bij kinderen. Zij gaan puur om met hun lichaampje. Verzieken hun coronairen of lever niet met allerlei rotzooi. Hebben nog lang niet alles gezien. Moeten nog zoveel mee maken voor hun tijd is gekomen. Ik heb een aantal kinder reanimaties meegemaakt. Vond het "makkelijker" toen ik zelf nog geen kinderen had, stapte er toch iets makkelijker overheen. Maar nu ik zelf van die droppies heb wordt het een ander verhaal. Ben nu echt blij als ik er niet naar toe hoef. Terwijl ik als ll IC vpk toch wel nieuwsgierig was naar deze rea's puur om de ervaring. Heb er genoeg gezien...laat het graag over aan anderen! Gelukkig komen ze niet vaak voor. Ik geloof dat mijn man er 2 heeft gehad de afgelopen 5 jaar.

Verder merk ik op de IC dat het me soms totaal niet raakt, maar soms heb je een klik met fam. dan raakt het verdriet je enorm. Verschilt enorm per situatie en familie. Ook na 14 jaar pink ik nog heel af en toe een traantje weg, of loop ik even weg omdat die brok in mijn keel wel erg irritant aanwezig is. En weet je...ik ben blij dat ik dát nog kan voelen. Dat zegt mij dat de koek nog niet op is. Dat ik in staat ben op een menselijke manier mijn werk te doen. en idd sta je vaak machteloos t.o. dat intense verdriet, de verslagenheid kan je dan zo goed voelen. Het geheim van omgaan met deze situaties is dat je het mag voelen. Niet negeren, niet wegstoppen. Het hoort erbij en het vormt je als hulpverlener. Alleen gaat het werk door en zal je het soms op een ander moment moeten ventileren. Daarom ben ik blij met een partner die ook in het wereldje bekend is...

[EHBO-er]

Het geheim van omgaan met deze situaties is dat je het mag voelen. Niet negeren, niet wegstoppen. Het hoort erbij en het vormt je als hulpverlener.

Kortom dat je mens mag zijn, met je emoties en met mensen om je heen om je te steunen

[CM]

Tintin,

Ik vind dat je het mooi hebt verwoord in je reactie.....ik heb er niets aan toe te voegen, behalve dat ik het een ongeloofelijke mooi stuk vind...chapeau!

Carl.

[Susannah]

Ik wil iedereen bij deze bedanken die hebben gereageerd.
Het is me nu duidelijker geworden hoe het ambulance-personeel
met het overlijden van patienten om gaat.
Mensen die nog willen reageren zijn natuurlijk altijd welkom

[wilco5379]

Ik vroeg me af hoe jullie als ambulancepersoneel ermee omgaan
als een patient overlijd. Ik kan me voorstellen als bijvoorbeeld
een kind overlijd dat dit niet in de koude kleren gaat zitten.

Hoe verwerken jullie dit,Gaat dit bijvoorbeeld doormiddel van praten
met andere collega's?

                    Groetjes Susannah 

hoi susannah ik heb stage gelopen op de ambu 3 dagen voor het sigma ik heb toen 2 reanimatie's mee gemaakt waar van 1 jonge moeder met twee kleine kinderen helaas ze heeft het niet gehaald en er werdt niet over gesproken wat ik wel heel jammer vond het heeft een hele diepe indruk bij me achter gelaten vooral toen we zaten te eten en de fam afscheid nam twee kamer's verder het huilen van de kinderen gaat door merg en been ik moet wel zeggen ik ben daar door veel harder geworden groetjes wilco

[Harry007]

In de bergingswereld hebben we het ook meegemaakt dat we aankwamen en dat er een kind bij betrokken was, dat was toch het vervelendste om mee te maken. Bij ouderen krijg je ook wel een wrang gevoel als je de familie ontvangt die de spulletjes van de overledene uit de auto komt halen, maar wat mij altijd bijblijft is de opa die met zn kleinkind op stap was en door een wegpiraat tegen een boom werd gedrukt, kind heeft het niet gered, opa kwam later zn eigen spulletjes halen, en vertelde zijn verhaal, nou dan hou je het niet droog, al ben je nog zon stoere berger. Ook uit eigen vervelende ervaring kan ik alleen maar zeggen, praten praten praten, en kun je dit niet bij familie of vrienden, doe het dan op je werk, en als er ook daar niemand is die je vertrouwt zoek dan eens contact bij andere hulpverleners, of mensen die ervoor opgeleid zijn om met je te praten. Als je niet praat is mijn ervaring dat je hele leven op zn kop gaat staan, met vage klachten en stoornissen die maar een oorzaak hebben, opgekropte stress.

Praten helpt echt

Groeten

Harry007

[Susannah]

hoi susannah ik heb stage gelopen op de ambu 3 dagen voor het sigma ik heb toen 2 reanimatie's mee gemaakt waar van 1 jonge moeder met twee kleine kinderen helaas ze heeft het niet gehaald en er werdt niet over gesproken wat ik wel heel jammer vond het heeft een hele diepe indruk bij me achter gelaten vooral toen we zaten te eten en de fam afscheid nam twee kamer's verder het huilen van de kinderen gaat door merg en been ik moet wel zeggen ik ben daar door veel harder geworden groetjes wilco

In de bergingswereld hebben we het ook meegemaakt dat we aankwamen en dat er een kind bij betrokken was, dat was toch het vervelendste om mee te maken. Bij ouderen krijg je ook wel een wrang gevoel als je de familie ontvangt die de spulletjes van de overledene uit de auto komt halen, maar wat mij altijd bijblijft is de opa die met zn kleinkind op stap was en door een wegpiraat tegen een boom werd gedrukt, kind heeft het niet gered, opa kwam later zn eigen spulletjes halen, en vertelde zijn verhaal, nou dan hou je het niet droog, al ben je nog zon stoere berger. Ook uit eigen vervelende ervaring kan ik alleen maar zeggen, praten praten praten, en kun je dit niet bij familie of vrienden, doe het dan op je werk, en als er ook daar niemand is die je vertrouwt zoek dan eens contact bij andere hulpverleners, of mensen die ervoor opgeleid zijn om met je te praten. Als je niet praat is mijn ervaring dat je hele leven op zn kop gaat staan, met vage klachten en stoornissen die maar een oorzaak hebben, opgekropte stress.

Praten helpt echt

Groeten

Harry007

Biede bedankt voor jullie antwoord!
Het is dus eigenlijk een soort leerproces die je doormaakt
waardoor je er steeds 'gemakkelijker' mee om kunt gaan?