Niks mis met af en toe ensceneren. Dit jongetje stond binnen in de woonkamer voor het raam te kijken naar het schouwspel in zijn voortuin. Een auto was tegen de boom gereden en hij was behoorlijk onder de indruk. Hij kwam even later naar buiten en ik heb toen gevraagd aan zijn moeder of ik een foto van hem mocht maken samen met het politieautootje waar hij mee aan het spelen was. Dat levert een aardige foto op, die veel leuke reacties heeft opgeleverd. (En dan kom je ook op de vraag uit; kan zoiets 'niet serieus' bij een ongeval? Ik vind van wel. Soms moet je het ook origineel aanpakken. )(Link naar de fotoserie ) Dit is ensceneren, maar het is geen 'hard nieuws' foto. Het is een portret en dan ensceneer je altijd.
Maar wat ik bedoel te zeggen... Ben wel eens mensen voorbij gelopen omdat ik zoiets had van 'vind dat ik die man niet moet lastigvallen, die heeft zijn handen al vol' en dat je dan wordt teruggeroepen. Zo van 'hé hé mag ik mijn verhaal niet vertellen of zo ?' Ook dat klopt. Maar je moet altijd oppassen dat mensen hun verhaal niet gaan aandikken om maar in de krant te komen. Plus de tientalle mensen per jaar die een foto eisen en dan vervolgens zeggen dat ik hem op moet sturen maar niet mag publiceren ;-) Ik pas daar dus altijd mee op.
Maar waar het m.b.t. ensceneren om gaat is dat een persfoto de waarheid weer moet geven. Puur voor de foto een realistische situatie regiseren kan niet. Zodra er sprake is van iemand die zijn verhaal vertelt kan het weer wel.
Er zitten op dit forum een aantal moraalridders die maar 1 kant van het verhaal (willen) zien. Dat mensen soms juist (met al hun ellende) in beeld willen, wordt gemakshalve maar over het hoofd gezien. Sterker nog, een polite-moraalridder wilde een keer de bestuurder van een gechrashde auto commanderen dat hij niet met mij mocht praten in verband met de privacy (Eenzijdig ongeval met maar 1 inzittende). Mevrouw agent kreeg vervolgens van de bestuurder te horen dat ze heel snel buiten gehoorsafstand moest gaan staan omdat ons gesprek haar niets aan ging.
Ook hier geldt weer: zoveel mensen, zoveel meningen. Als persmuskiet ga je op zoek naar het verhaal. Soms staan mensen te trappelen om dat voor de camera te mogen vertellen. En soms ook niet. En ik denk dat dat de moraal van het verhaal is.
Huh, dit is dagelijkse kost voor kranten zoals de Telegraaf. In de meeste gevallen zal een slachtoffer zelf de media hebben opgezocht, maar er kunnen ook gevallen zijn waarbij de media ergens lucht van krijgt en ook vraagt om een pose. Snap niet wat daar mis mee is. Als je een model fotografeert dan gebeurt dat toch ook? Als je een incident fotografeert mag je het dan alleen van het moment hebben? Grote onzin. Ja, toch wel. In Nederland zijn we vrij soepel hierin, maar in andere landen zijn persbureaus en media soms zeer streng. Zie:
http://www.villamedia.nl/nieuws/bericht/persbureaus-stellen-fotorichtlijnen-op/ onder de kopjes 'ensceneren' en portretfoto. Het is zowiezo wel een interressant stuk om te lezen.
De enige uitzondering die ik wel eens maak is dat ik een agent of brandweerman vraag om voor het gezicht van een slachtoffer te gaan staan. Wat mij betreft is de privacy (en bruikbaarheid van de foto) dan belangrijker. Ook heb ik wel eens gevraagd of ze een waterlijk niet kunnen afdekken.