Fotografen kan dit?

[district8]

Wel grappig,

Terwijl wij hier ons hier over het probleem buigen kom ik dit tegen. http://www.volkskrantblog.nl/bericht/121158

Uiteraard is dat op een wat grotere schaal, maar zo krijg je wel een indruk van wat er speelt op zo'n foto redactie

<knip>

De fotoredactie bevindt zich in wankel evenwicht tussen informeren en shockeren. Wij zijn bij het selecteren, noodgedwongen, enigszins cynisch geworden, en gehard. We kiezen een mooie foto, waarop een slachtoffer 'netjes' is afgebeeld (inderdaad, wat een genante bewoording) en wachten de gekwetste reacties van sommige lezers af. We begrijpen hun venijn, maar zullen bij een volgende tragedie weer naar zo'n foto zoeken.

<knip>

[Jos v L]

Wel grappig,

Terwijl wij hier ons hier over het probleem buigen kom ik dit tegen. http://www.volkskrantblog.nl/bericht/121158

Uiteraard is dat op een wat grotere schaal, maar zo krijg je wel een indruk van wat er speelt op zo'n foto redactie

<knip>

De fotoredactie bevindt zich in wankel evenwicht tussen informeren en shockeren. Wij zijn bij het selecteren, noodgedwongen, enigszins cynisch geworden, en gehard. We kiezen een mooie foto, waarop een slachtoffer 'netjes' is afgebeeld (inderdaad, wat een genante bewoording) en wachten de gekwetste reacties van sommige lezers af. We begrijpen hun venijn, maar zullen bij een volgende tragedie weer naar zo'n foto zoeken.

<knip>

je kunt het ook anders bekijken. Ze zitten zich bij voorbaat al te excuseren over betreffende foto. En als ze dan inderdaad zoveel reacties binnen krijgen is het misschien wel een duidelijk signaal van de lezers dat deze er helemaal niet op zitten te wachten om geconfronterd te worden met dit soort foto's. Hoe je het ook draait, de een zit er op te kicken en krijgt er een warm gevoel van en de ander vind het verschrikkelijk. Stel ik me toch de vraag wie wie nou niet serieus moet nemen.

[Henk]

je kunt het ook anders bekijken. Ze zitten zich bij voorbaat al te excuseren over betreffende foto. En als ze dan inderdaad zoveel reacties binnen krijgen is het misschien wel een duidelijk signaal van de lezers dat deze er helemaal niet op zitten te wachten om geconfronterd te worden met dit soort foto's. Hoe je het ook draait, de een zit er op te kicken en krijgt er een warm gevoel van en de ander vind het verschrikkelijk. Stel ik me toch de vraag wie wie nou niet serieus moet nemen.

Wat een armoedige gedachte dat er maar twee soorten lezers zijn, of kickt op gruwelijke foto's of je vindt het verschrikkelijk.

Als je het niet verschrikkelijk vindt, kick je er dus op concludeer je. Als het nodig is de nuance volledig over boord te gooien om je gelijk te halen en alleen zwart wit te schetsen is de doos met echte argumenten meestal leeg.

Naar aanleiding van "enige felle reacties van lezers" het beleid van een krant aanpassen is paniekvoetbal waar de Volkskrant kennelijk niet aan mee doet, in mijn ogen een prima zaak.

Allen een krant met de in bloei staande tulpen erin schept nou eenmaal geen beeld van de werkelijkheid.  Je voor de werkelijkheid verstoppen geeft juist zo'n warm, vals gevoel van veiligheid ben ik bang... Alleen maar Tulpen is niet juist, alleen maar ellende ook niet. Leve de spagaat!

Henk

[100% Mike]

Wat mij betreft kunnen overzichtsfoto's van situaties best, maar foto's die op enigerlei manier de privacy van iemand in gevaar kunnen brengen (bijv door foto met herkenbaar gezicht/typische kleding/autonummerbord/uit huis getakeld worden met duidelijke straatnaam erbij etc) zouden beter niet publiekelijk gepubliceerd worden, tenzij slachtoffer daarvoor toestemming heeft gegeven.

Bewerkte foto's met balkjes etc tbv herkenbaarheid vormen m.i. geen probleem, mits de privacy gewaarborgd is. Per slot van rekening bestaat er zoiets als portretrecht. Het publiceren van foto's geeft m.i. namelijk ook een verantwoordelijkheid aan de publicist, die integer met personalia en persoonlijke kenmerken van een slachtoffer om zou moeten gaan.

Dat kranten en andere media gewoon foto's publiceren wil nog niet zeggen dat dit juridisch ook zomaar kan en mag, wanneer je geen functie vervult, waarbij foto's gemaakt kunnen worden of het gevaar groot is dat dit zou kunnen gebeuren. Ik denk hierbij aan hulpverkeners en bijv. BN'ers.

Slachtoffers zouden een sterke case kunnen hebben wanneer er herkenbare foto's gepubliceerd zijn en men dit niet wilde, geen toestemming is gevraagd en verleend, wanneer men zich tijdens een rechtszaak beroept op de wet van privacy.

[district8]

De wet maakt onderscheid tussen “portretten in opdracht” en “portretten anders dan in opdracht.” Bij portretten in opdracht is de basisregel simpel: de geportretteerde mag kopieen maken van het werk, en de maker mag het werk niet zonder toestemming publiceren. Portretten kunnen ook worden gemaakt zonder opdracht. Een fotograaf kan b.v. in een winkelstraat foto’s maken van het winkelend publiek, of foto’s maken bij een rechtszaak of voetbalwedstrijd. In deze gevallen geldt een andere regel. Publicatie mag, tenzij dit een redelijk belang van de geportretteerde schendt.

In 2003 riepen twee agenten die werden gefotografeerd bij een flitscontrole hun portretrecht in tegen de fotograaf (die de foto’s op een Website wilde zetten). De fotograaf stelde daar een nieuwsbelang tegenover: de politie doet in de openbaarheid haar werk en daar moet verslag over kunnen worden gedaan. In het hoger beroep besliste de rechtbank dat publicatie wel mocht, maar de agenten moesten onherkenbaar getoond worden en hun namen mochten er niet bij vermeld worden. Daarmee kon nog steeds een verslag over de flitsactiviteiten gemaakt worden en werd toch de privacy van de agenten bewaard.

Heeft de foto nieuwswaarde, dan moet de fotograaf een afweging maken tussen het privacy-belang en het belang om het nieuws te publiceren. En is de geportretteerde het niet eens met mijn afweging, dan kan de rechter achteraf die afweging overnieuw doen. Vooraf toestemming vragen is wel handig om dit soort problemen te voorkomen. Echter is dit bij mijn werk haast onmogelijk. De geportretteerde is meestal niet in staat om op dat moment daar een oordeel over te geven. Vaak zitten ze bekneld of zijn er ambulance medewerkers of andere hulpverleners mee bezig.

[Jos v L]

De wet maakt onderscheid tussen “portretten in opdracht” en “portretten anders dan in opdracht.” Bij portretten in opdracht is de basisregel simpel: de geportretteerde mag kopieen maken van het werk, en de maker mag het werk niet zonder toestemming publiceren. Portretten kunnen ook worden gemaakt zonder opdracht. Een fotograaf kan b.v. in een winkelstraat foto’s maken van het winkelend publiek, of foto’s maken bij een rechtszaak of voetbalwedstrijd. In deze gevallen geldt een andere regel. Publicatie mag, tenzij dit een redelijk belang van de geportretteerde schendt.

Hier is ook niks mis mee naar mijn mening.

In 2003 riepen twee agenten die werden gefotografeerd bij een flitscontrole hun portretrecht in tegen de fotograaf (die de foto’s op een Website wilde zetten). De fotograaf stelde daar een nieuwsbelang tegenover: de politie doet in de openbaarheid haar werk en daar moet verslag over kunnen worden gedaan. In het hoger beroep besliste de rechtbank dat publicatie wel mocht, maar de agenten moesten onherkenbaar getoond worden en hun namen mochten er niet bij vermeld worden. Daarmee kon nog steeds een verslag over de flitsactiviteiten gemaakt worden en werd toch de privacy van de agenten bewaard.

Hartstikke mooi zo kan het dus ook. Staat wel tegen over dat de agenten in staat waren hun bezwaren te uiten. Een slachtoffer kan dat vaak niet of pas achteraf.

Heeft de foto nieuwswaarde, dan moet de fotograaf een afweging maken tussen het privacy-belang en het belang om het nieuws te publiceren. En is de geportretteerde het niet eens met mijn afweging, dan kan de rechter achteraf die afweging overnieuw doen. Vooraf toestemming vragen is wel handig om dit soort problemen te voorkomen. Echter is dit bij mijn werk haast onmogelijk. De geportretteerde is meestal niet in staat om op dat moment daar een oordeel over te geven. Vaak zitten ze bekneld of zijn er ambulance medewerkers of andere hulpverleners mee bezig.

Ik denk in het algemeen en niet richting jou persoonlijk dat betreffende fotograaf toch voor de belangen van het SO moet kiezen, en niet voor de nieuwswaarde. Maar dat is mijn persoonlijke mening.

Ik vind ook dat er geen lijn is in het geheel. Bij incident A mag een fotograaf nog niet eens een foto van het autowrak maken zonder dat de politie op de achterpootjes staat en richting pers staat te dreigen met inbeslagname apparatuur etc. terwijl bij incident B bij wijze van spreken alles gefotografeerd mag worden. Ik snap dus niet dat in ons land waar voor alles regels zijn dit soort zaken schijnbaar niet goed geregeld zijn.

[100% Mike]

Ik kan me voorstellen dat foto's waarop slachtoffers afgebeeld zijn toch liever bewerkt worden om het privacy karakter van persoonlijke kenmerken etc te kunnen waarborgen daar een ongecensureerde foto m.i. "redelijk" het belang van de geportretteerde schendt.

Situaties in acht genomen zijn dit nl iets andere foto's met een iets andere maatschappelijke betekenis (en impact) dan een leuke overzichtsfoto van een gezellige winkelstraat.

Het is overigens wel een zeer actueel topic nu, met erop los foto- en film makende Nederlanders. Grenzen zijn blijkbaar duidelijk aan het vervagen met alle gevolgen van dien.

Big Brother is watching you. Always!

[district8]

Ik vind ook dat er geen lijn is in het geheel. Bij incident A mag een fotograaf nog niet eens een foto van het autowrak maken zonder dat de politie op de achterpootjes staat en richting pers staat te dreigen met inbeslagname apparatuur etc. terwijl bij incident B bij wijze van spreken alles gefotografeerd mag worden. Ik snap dus niet dat in ons land waar voor alles regels zijn dit soort zaken schijnbaar niet goed geregeld zijn.

Tsja....

Ik denk dat dit toch te maken heeft met een draadje dat hier verderop ook bezig is over de politieperskaart. We zitten hier appels met peren te vergelijken. Fotograaf A is misschien 14 jaar en dan kan ik me voorstellen dat de politie moeilijk doet. En fotograaf B is misschien een professioneel fotograaf in het bezit van een PPK.

IK heb over het algemeen genomen geen problemen om mijn werk te doen. Er is tegen mij  nog nooit gedreigd om mijn spullen in beslag te nemen. Neemt niet weg dat ik ook wel eens tegengewerkt wordt bij een afzetting. Een telefoontje naar de voorlichter is meestal wel voldoende om alle werkruimte te krijgen waar ik recht op heb  

Het is allemaal niet zo makkelijk te vergelijken, maar we komen al een heel eind...

Remco

[Jos v L]

Tsja....

Ik denk dat dit toch te maken heeft met een draadje dat hier verderop ook bezig is over de politieperskaart. We zitten hier appels met peren te vergelijken. Fotograaf A is misschien 14 jaar en dan kan ik me voorstellen dat de politie moeilijk doet. En fotograaf B is misschien een professioneel fotograaf in het bezit van een PPK.

IK heb over het algemeen genomen geen problemen om mijn werk te doen. Er is tegen mij  nog nooit gedreigd om mijn spullen in beslag te nemen. Neemt niet weg dat ik ook wel eens tegengewerkt wordt bij een afzetting. Een telefoontje naar de voorlichter is meestal wel voldoende om alle werkruimte te krijgen waar ik recht op heb  

Het is allemaal niet zo makkelijk te vergelijken, maar we komen al een heel eind...

Remco

Gedeeltelijk wel ja, maar even voor jouw beeldvorming ik heb het over incidenten alwaar de zelfde fotograaf met PPK bij een incident aankomt. Bij het eerste word die geweigerd en bij het tweede mag die voor een anderre agent volledig zijn gang gaan. Ik denk dat er onder de politie te weinig bekendheid heerst. Misschien dat er enkele politiemensen mee lezen die ook hun visie eens willen geven?

[Straalpijp Rick]

Onbekendheid bij de politie is inderdaad 1. Daaruit volgt dat veel politieagenten(vooral de "nieuwen") niet weten hoe ze met de pers om moeten gaan. Als de opdracht wordt gegeven dat er niemand achter de afzetting mag dan zal er dus ook niemand achter het lintje komen.

Een voorbeeld:  Er werd een dode man aangetroffen op een bankje in Rotterdam. Iedereen die er langs liep kon het lijk open en bloot zien zitten. Omdat de oorzaak van de dood niet bekend was(moord, OD?) moest dit van de opdrachtgever toch op  een discrete wijzen op de foto gezet worden. Ik pak mijn camera en de agent(een " eenstreper" aan het lijntje sommeert mij om deze direct op te bergen. Omdat ik op dat moment achter de afzetting staat, heeft deze agent daar niks over te zeggen. Toch begint hij te dreigen met van alles en nog wat. Een belletje naar de voorlichting, de chef van de politie komt naar mij toe, controleert mijn gegevens en ik krijg "toestemming" om foto's te maken. Een leuk detail:later komt de betreffende agent naar mij toe, of ik de foto's naar hem toe kan sturen.

Misschien moet er in de opleiding meer aandacht besteed worden aan hoe om te gaan met de media?