En vooral nadenken als in: Ieder is een professional en weet zelf hoe die het beste met zijn vak om moet gaan. Dat geldt voor de brandweerman, de ambulancebroeder, de politieagent maar ook de fotograaf en journalist. Het zou wat zijn als ik mij er ineens mee ging bemoeien en tegen een agent zou zeggen: mijn gevoel zegt dat die man onschuldig is. "Laat hem gaan". Of tegen een brandweerman zeggen dat hij fatsoenlijk met schoon drinkwater om moet gaan. `Stop met blussen`. Zo werkt het niet. Het zou wat zijn. En toch gebeurd het keer op keer dat hulpverleners zich bemoeien met wat ik fotografeer. Ze mogen voor zichzelf spreken, als ze me vertellen dat ze niet in beeld willen bijvoorbeeld, dat hoef ik niet eens te respecteren, maar doe ik doorgaans wel. Maar veel verder, kunnen, horen en mogen ze niet te gaan, eigenlijk.
En dat ben ik als 'de concurrent' weer met je eens ....
Om op de diverse opmerkingen van Remco en Stephen terug te komen: inderdaad is het aan jullie zelf wat jullie willen publiceren of niet. Jullie maken daarin keuzes; net zoals R15, het ANP, of de Televaag dat doen. Je loopt het risico om daarmee hetzij 'complimenten' hetzij 'klachten' over je af te roepen. Het heeft ook gevolgen voor bezoekersaantallen (je kan er lezers mee trekken of juist afstoten), en de samenstelling van je lezerspubliek.
Wij doen dat net iets anders in dit soort gevallen; maar dat is dus niet per definitie beter. Jullie standpunt met 'we brengen het zoals het is' is vanuit puur journalistiek oogpunt juist prijzenswaardig. Anderen zullen onze terughoudendheid in dit soort gevallen juist weer meer waarderen.
Maar het is m.i. heel simpel: jullie runnen die site, en doen dat op de manier zoals je dat zelf wilt. Alle gevolgen daarvan (zowel positief als negatief) zijn dus ook voor jullie. Of het verstandig is en of je er mensen mee tegen je in het harnas jaagt ? Dat kan, maar gelukkig wonen we in een land waar je zelf die keuze mag maken.
Maar nogmaals: met je eens dat de hulpdiensten ter plaatse niet degenen zijn die bepalen wat jij al dan niet op de foto mag zetten - daarvoor hebben wij in Nederland rechters. Als instanties ter plaatse het maken van beeldmateriaal
vooraf onmogelijk maken omdat zij de opname 'on-ethisch' vinden, handelen zij in strijd met art. 7 van de NL grondwet, die stelt dat er slechts achteraf (na publicatie) toezicht is. Uiteraard wordt er gevraagd naar een politie perskaart, voordat ze je überhaupt toegang geven tot het afgezette gebied; en ze mogen je dan alsnog tegenhouden als je jezelf in groot gevaar brengt of sporen beschadigt (het onderzoek belemmert).
Anders gezegd: je mag in beeld brengen (of: zeggen/schrijven) wat je wilt; alleen je bent zelf verantwoordelijk voor de gevolgen daarvan. Als blijkt dat je daarmee bepaalde wetten overtreden hebt, kan de rechter
achteraf corrigerend optreden. Of: je lezers lopen weg c.q. je abonnees zeggen hun krantenabonnement op; dat kan ook.
Ook wij krijgen wel eens opmerkingen van (overigens vaak bepaalde/dezelfde) hulpverleners over de beelden die we publiceren; in de trant van 'dat kan je niet maken'. En tegelijkertijd ligt er dan ook vaak een mailtje van de slachtoffers, waarin ze vragen om de foto's en/of video, en dat ze blij zijn om er in ieder geval beeld van te hebben. Zo dubbel kan het soms zijn....
Peen
