Even voor de duidelijkheid, want ik proef dat toch een beetje uit je reactie: Dat standpunt moet je zeker niet interpreteren als een waarde oordeel naar R15 of andere sites die er voor kiezen het niet zo te doen. Je moet het lezen als een verklaring voor het plaatsen van de foto's als reactie op aantijgingen dat het puur uit sensatie zou zijn, niet meer en niet minder.
Oh nee hoor; zo had ik het niet begrepen. Niks aan de hand dus
Degene die ik in het harnas lijk te jagen af en toe, want moet wel benadrukken dat het enkele uitzonderingen zijn, zijn degene die voor de slachtoffers zeggen en denken te spreken, door mij een bepaalde ethiek op te willen leggen. Terwijl diegene voor wie zij op denken te komen helemaal niet zo'n mening of zo scherp er op na houden. Daar heb ik nu eenmaal weinig boodschap aan. En daar ga ik mijn gedrag ook niet voor aanpassen. Dan is het einde gewoon echt zoek en gaat iedereen zijn ethiek opleggen.
Ik heb zitten denken waarom dat gebeurt; en waarom sommige hulpverleners soms 'feller' en negatiever op sommige foto's reageren dan de slachtoffers zelf - feitelijk wat jij hier ook boven zegt.
Zelf ben ik natuurlijk ook regelmatig hulpverlener; en in mijn beleving komt die weerstand vaak voort uit twee zaken:
- het slachtoffer willen beschermen; zo van 'het is al erg genoeg, en nu komt er nog een vent met een camera voor het leedvermaak'
- angst om voor collega's 'te kijk' gezet te worden terwijl ze iets fout denken te doen (of zeggen, in het geval van video). Of: dat de beelden breed uitgemeten gaan worden op Geenstijl of zo. In ieder geval: te kijk gezet worden.
Het eerste (bescherming van het slachtoffer) proef ik meer bij de blauwe tak; het tweede soms heel sterk bij de rode tak. In beide gevallen wordt het inderdaad eerst opgehangen aan een 'ik neem het op voor het slachtoffer' verhaal; maar soms komt er dus (bij doorvragen) het tweede verhaal uit.
Bescherming van het slachtoffer is uiteraard een nobel streven (daarom ben je tenslotte hulpverlener geworden; omdat je om andere mensen 'in nood' geeft); maar het kan dus soms te ver gaan.
Ik kan me goed voorstellen dat de politie liever niet heeft dat je staat te fotograferen in een hele gespannen of emotionele situatie; zoals bijvoorbeeld het ongeval in Poeldijk. De familieleden worden verscheurd door emoties en kunnen dan heel fel reageren op een vent die 5 meter naast ze staat te klikken met een camera. In zo'n geval zijn zij als politie dus oprecht bezig met het beschermen van de familie; om die even in (relatieve) rust de tijd te geven om te begrijpen wat er gebeurd is - maar misschien dus zelfs ook met het voorkomen van een geweldsuitbarsting.
Of: zoals in de nieuwjaarsnacht op de
Beresteinlaan waar we bewust ophouden met opnemen, omdat de jeugd steeds gekker gaat doen om in beeld te komen. Als 'persmuskiet' probeer je telkens de situatie in te schatten en handel je overeenkomstig; soms is dat goed en soms zeg je achteraf 'stom; dat had ik niet moeten doen'. In mijn andere rol als hulpverlener gebeurt me dat dat gek genoeg ook....
Tja; zowel D8 als R15 doen de zaken op hun manier. Als je daar niet mee kan leven, staat het je vrij om de betreffende site niet meer te bezoeken of (nog beter
er zelf eentje te beginnen en te laten zien dat je het beter kan en doet, i.p.v. kritiek leveren langs de zijlijn).....
Nogmaals: het zal denk ik mensen ook verbazen hoe vaak wij reacties krijgen van betrokkenen, die achteraf op de site kijken en ons dan vragen om beelden (of: kleine opmerkingen maken over de tekst en dergelijke). Andersom zullen er natuurlijk ook slachtoffers zijn die er niet van gediend zijn; ik realiseer me dat we daar waarschijnlijk niets van horen, maar dat wil niet zeggen dat ze er niet zijn.
Maar het beeld van 'het slachtoffer/de familie is er per definitie niet van gediend' klopt dus bepaald niet.
Peen
