Geen Youtube film helaas maar wel op Facebook dus wel op zijn plaats lijkt mij.
Politie Rotterdam Centrum
Incident: [Persoon te water nabij de Erasmusbrug]Samen sterk.
Op een koude winterdag, ergens in februari, hebben Rob en ik een noodhulpdienst.
We starten vanaf het hoofdbureau aan het Haagse Veer in het centrum van Rotterdam. De avonddienst begint druk, veel aanrijdingen door het slechte weer.
Het wordt donker en ons pak is al redelijk doorweekt. De normaal met gel gestijlde kuif van Rob plakt inmiddels op zijn voorhoofd. Koude rillingen gaan over ons lijf.
Als we na de zoveelste aanrijding weer in de politieauto stappen, kijken we elkaar aan en gelijktijdig roepen we naar elkaar: "Tijd voor een bakkie!".
Aangekomen op het politiebureau pak ik zoals altijd een bakkie cappuccino. Allebei omhelzen we het bakkie met 2 handen, hopend dat we iets opwarmen.
Meestal als we kort naar binnen gaan, zitten we bij de wachtcommandant. Hier is het altijd gezellig omdat de ruimte altijd bemand wordt met 2 personen “achter de knoppen”. We praten en lachen wat. Ik besef me dat ik door het lachen mijn bekertje meer als kachel heb gebruikt dan als consumptiemiddel. Als ik mijn eerste slok wil nemen, valt mijn blik op het computerscherm waarin de meldingen verschijnen. Via de meldkamer wordt er live mee getikt op het scherm. Alle binnenkomende en openstaande meldingen staan op dit scherm, gerangschikt per district van hoge prioriteit (de rode meldingen) naar lagere prioriteiten (blauwe meldingen).
Ik zie 3 rode meldingen boven elkaar het scherm op schieten. Alle drie in ons district. Dit moet iets heftigs zijn, denk ik direct. Ik knijp mijn ogen wat fijn om de kleine tekst op afstand goed te kunnen lezen en ik zie 3 keer onder elkaar “Erasmusbrug” staan en de tekst “Persoon te water”. Kennelijk hebben 3 melders tegelijk gebeld. Dit moet serieus zijn.
Nog voordat ik verder kan lezen trek ik Rob mee de gang op en rennen we snel naar de auto die aan de zijkant van het politiebureau geparkeerd staat. Nog voordat de meldkamer ons op kan roepen rijden wij al de Meent op. “Gas erop!” hoor ik Rob zeggen.
Over de gladde trambanen proberen we zo hard mogelijk, rekening houdend met het slechte zicht, het overige verkeer en de windstoten, ons te begeven richting de Erasmusbrug.
Aanrijdend horen wij via de mobilofoon in de politieauto de informatie binnenkomen. Er zou iemand van de Erasmusbrug gesprongen zijn. De persoon zou midden in de Maas drijven.
Meerdere politie-eenheden maken aan de meldkamer kenbaar dat zij ook aanrijdend zijn, zowel vanaf de Noordzijde als de Zuidzijde.
Rob en ik bespreken aanrijdend over wat wij het beste kunnen doen. Er rijden al een aantal collega’s naar de Erasmusbrug om vanaf boven zicht te krijgen op de persoon.
Wij besluiten om naar de Spido aan de Willemskade te rijden, welbekend onder de meeste Rotterdammers.
Van alle kanten zien wij blauwe zwaailichten aan komen.
We parkeren onze politieauto op de Willemskade met de neus richting het water. Het grote zoeklicht, bovenop onze wagen, richten wij op de Maas zoekend naar de persoon.
Af en toe zien we een persoon in het midden van de Maas. De persoon probeert zijn hoofd boven water te houden. Door de weeromstandigheden en de duisternis verdwijnt de man echter soms uit zicht. Toch hebben wij een beeld waar de man zich ongeveer moet begeven. De ter plaatse gekomen brandweer en ambulance kunnen niets doen dan afwachten tot een reddingsboot ter plaatse komt. Even voelen wij ons machteloos. We weten dat die persoon het nooit lang kan volhouden in dat koude water. Dan roept één van ons “Watertaxi!”
Op dat moment zien we een watertaxi varen en we seinen de stuurman middels de zaklamp. De watertaxi meert vlak voor ons aan. Twee andere collega's, Wouter en Brian hebben zich ook al bij ons gemeld.
Ooit wel eens op zo’n ding gezeten? Ik toen nog nooit. Ik wist wel dat ze redelijk snel waren.
Door alle zwaailichten had de stuurman al begrepen dat er iets aan de hand was.
“Naar het midden van de Maas!” schreeuwen we tegen de stuurman. Volgas varen we richting de Erasmusbrug, naar de plek waar we de persoon voor het laatst hebben gezien. Adrenaline gierde door ons lijf heen.
We stuiteren over een wilde Maas met harde windstoten en krijgen regendruppels in het gezicht. We horen het portofoonverkeer op de achtergrond. We verliezen soms even onze balans in de stuiterende boot maar proberen ons goed vast te houden aan de reling.
Ik roep naar de Meldkamer: “Meldkamer, RT 04.03! Hou de man in het zicht. We zitten in een watertaxi en gaan proberen bij hem te komen!”
“Oké……...” reageert de meldkamer. “Denk wel aan jullie eigen veiligheid!”
Met volle snelheid varen we naar het midden van de Maas, zoekend met onze zaklampen.
Opeens zien we de persoon weer. “Daar!” schreeuwt Rob. De stuurman probeert zijn watertaxi dichtbij de man te krijgen. De man ziet er zichtbaar vermoeid uit en sluit af en toe zijn ogen. Toch probeert hij koste wat kost zijn hoofd boven water te houden. Door het wilde water lukt het de stuurman de eerste twee keer niet om dichtbij de man te komen. De golven zorgen ervoor dat de watertaxi wegdrijft. Nog 1 keer geeft de stuurman gas, de boot draait en komt vlakbij de man. Collega Wouter bedenkt zich geen moment en hangt over de reling. De afstand van de reling tot het wateroppervlak is groter dan verwacht. Wouter heeft alleen nog zijn onderbenen over de reling heen geklemd, de rest van zijn lichaam hangt langs de boot. Met alle kracht houden we de benen van de 98 kilo wegende Wouter vast. We zien de man kopje onder gaan.
In een flits moet ik denken aan een scene uit een bekende film waarin te zien is dat iemand steeds dieper uit het licht weg zinkt. Dit mag echt niet gebeuren, denk ik bij mijzelf...
Wouter grijpt in het water en krijgt de hand van de man te pakken. Als we hem nu loslaten is hij weg, voor onze ogen. We moedigen Wouter aan zodat hij de kracht krijgt om de man uit het water te trekken. Terwijl we hem vasthouden, schreeuwen we tegen Wouter. We schelden zelfs naar hem om hem boos te krijgen. We zien Wouter al zijn krachten bundelen en horen een harde oerschreeuw. Wouter trekt de man omhoog en wij trekken Wouter met volle kracht terug de boot in. We pakken de man over en leggen hem op de grond in de boot. Hij is niet meer aanspreekbaar. De stuurman vaart zo snel als hij kan terug richting de Willemskade waar de ambulance en brandweer op ons staan te wachten. Aan de Willemskade nemen onze collega’s, de brandweer en ambulance de man van ons over. Wij zijn uitgeput en zijn blij dat we even op adem kunnen komen. De man wordt met hartslag overgedragen aan medewerkers van de ambulance.
We stappen in de politieauto met een doorweekt pak. We trillen van de kou maar wat voelen we ons trots en voldaan! Hiervoor heb ik bij de politie gesolliciteerd, om iets te kunnen betekenen. Op het bureau zien we Wouter en de andere collega's. We omhelzen elkaar even. “Goed gedaan mannen! Het leek wel een film!” roepen we tegen elkaar.
Eerst eens even een bakkie pakken. De cappuccino die er nog stond was inmiddels ook alweer koud.
De stuurman van de watertaxi is later op het politiebureau uitgenodigd. Hier heeft hij in een volle briefingsruimte een bos bloemen en een cadeaubon gekregen. Zonder hem had deze man het niet overleefd.
BRON + Video:
https://www.facebook.com/1541355219481291/videos/1563760513907428/