In het protocol staat omschreven welke stappen op welk tijdstip genomen moet worden: intubatie, extern pacen of defibrilleren, medicatie (eprnefrine, cordarone, atropine, natriumbicarbonaat, etc), infusie.
Bart heeft in grote lijnen gelijk, maar als je de protocollen erop na slaat dan zien we:
-een patient is reanimatiebehoeftig indien er ventrikelfibrilleren is, er een asystolie is (de “echte“ hartstilstand), er een “electro
mechanische dissociatie”si (de sinusknoop werkt normaal maar de spier trekt niet samen. Zeg maar: de stroom staat op de
verwarmingsketel maar de pomp draait niet meer). Verder kan het ook noodzakelijk zijn om mensen met een te hoog of een te laag
hartritme “bij”te masseren, hoewel dit een ongelukkig gekozen term is. Men kan echter ook reanimatie behoeftig worden na een
ongeval (bloedverlies) of een primair longprobleem. (CARA, CA, embolie).
-Het staken va een reanimatie wordt ook omschreven binnen een aantal protocollen: in het protocol asystolie wordt expliciet
gesproken om de reanimatie te staken na doorlopen van het protocol. Daarnaast is er een protocol “Niet starten behandeling”. Blijkt
er een niet reanimatie verklaring te zijn dan hoeft er niet gestart worden c.q. mag er gestopt worden met de behandeling.
-Daarnaast zijn er talloze redenen te bedenken, van de situatie afhankelijk, om een reanimatie te beëindigen, al dan niet in overleg
met een collega's of huisarts
Het belangrijste is om je gezonde verstand te gebruiken, de mogelijkheden af te wegen, waarbij het protocol uitkomst biedt als je het even niet meer weet.