Joffry,
Ik ben het helemaal met je stelling eens, ik ben vorige week ook slachtoffer geworden van geweld. Ik zal je de details besparen, maar het komt er op neer dat ik zomaar zonder aanleiding een klap in mijn gezicht heb gekregen tijdens het uitoefenen van mijn beroep. Gelukkig is de zaak hoog opgepakt door de lokale politie en ik heb ook bloemen gehad van de werkgever (toevallig deze keer het uitzendburo waar ik af en toe voor werk - petje af!). Ik heb naar eer en geweten gehandeld en mijzelf slechts verdedigd, maar zo'n training was wel handig geweest. Iedereen blaast hoog van de toren over geweld tegen ambulancepersoneel, maar (nog) niemand geeft ons de gereedschappen (lees: trainingen) om ermee om te gaan. Waarom? vermoedelijk omdat het geld kost. Moeten we wachten totdat iemand wordt neergestoken en overlijdt? Laat ik niet de eerste zijn.........
Dit bovenstaande is nogal off-topic, maar desalniettemin ontzettend belangrijk. Wat het MMT betreft, ik hoop van harte dat dit niet wordt doorgezet want ik vrees dat de nu overwegend goed samenwerking tussen RAV en MMT wordt verstoord. Ik zal een stuk uit het dokument citeren:
De huidige praktijk heeft zich veelal zo ontwikkeld dat de ambulanceverpleegkundige als eerste ter plaatse is en de eindverantwoordelijkheid neemt voor de patiënt.
Deze visie dient - met een juridische schijnwerper - nader te worden beschouwd!
Immers, er zijn dan ter plaatse twee gespecialiseerde hulpverleners: de ambulance-verpleegkundige en de MMT-arts. Traumaregio Oost stelt zich op het standpunt dat er goede argumenten zijn om ter plaatse de MMT-arts de eindverantwoordelijkheid voor de patiënt te geven. Dit mede naar analogie van de verantwoordelijkheidsverdeling in het ziekenhuis tussen arts en verpleegkundige.
Dat in de ambulancesector de ambulanceverpleegkundige met een grotere zelfstandigheid werkt dan een verpleegkundige in het ziekenhuis is hierbij niet relevan.
Hier zie ik zoveel potentiele problemen: 1) wat gebeurt er als het MMT een tweede (ernstiger) oproep tijdens een hulpverlening krijgt? De arts mag dan niet weg want hij is eindverantwoordlijke. Wat zal er in de praktijk gebeuren? Wij zullen alleen maar mogen assisteren totdat er wat (sic) leukers gebeurt en daarna zijn we wel weer goed genoeg om de verantwoordelijkheid te dragen. Daar krijg ik behoorlijk maagpijn van. 2) De arts is verantwoordelijk dus hij mag tot en met het ziekenhuisoverdracht blijven, is mijn mening. Dat is een lange tijd dat hij/zij niet meer inzetbaar is......tussendoor blijft de rest van de regio zonder MMT dekking. Dat is toch te zot voor woorden? Ik weet heus wel wanneer het wel of niet noodzakelijk is, laten we het graag zo houden.
Ik wil alle RAV collega's aansporen om het dokument te lezen, als visie op de toekomst is het behoorlijk beangstigend. Lees maar het stuk over de verantwoordlijkheden over de huisarts versus ambulanceverpleegkundige - daar krijg ik echt tranen in mijn ogen van....
WM.
