Buda Kasalova blij met brandweer-wagen uit Aalsmeer!
Aalsmeer - Onder de indruk van het land en de omstandigheden waarin de mensen leven, zijn de vijf Aalsmeerders die jl. 10 september vertrokken naar Wit-Rusland om het brandweerkorps in Buda Kasalova te trakteren op de afgeschreven Aalsmeerse brandweerwagen. Panc Eikelenboom, voorzitter van de stichting Tsjernobyl kinderen Aals-meer, is al meerdere malen in deze provincie in de omgeving van Tsjernobyl geweest, maar raakt ook nu weer niet uitgepraat. Natuurlijk over de blijdschap van de brandweermannen, maar ook over wat er allemaal nog te doen valt en wat de mensen allemaal missen. Voor het eerst aan de rit van ruim 2.200 kilometer begonnen de brandweermannen Jacco van der Schilden en Aad Rekelhof. Zij namen plaats in de Aalsmeerse brandweerwagen, de 680 die er vijftien trouwe dienstjaren op heeft zitten, terwijl Panc volgde in de volkswagenbus met omgeving-kenners Tom Bonder en Hans Schollaardt. Beiden hebben al enkele malen de bussen voor hulp-transport naar de Oekraïne bestuurd.
“De reis verliep vlekkeloos”, aldus Aad Rekelhof in een verslag. “De 680 gaf geen krimp. Bij de Pools-Russische grens hadden we veel oponthoud. Het duurde acht uur om alle formaliteiten voor elkaar te hebben.” Acht uur is voor Nederlandse begrippen bijna onbegrijpelijk, maar het ging naar verhouding nog snel. “Omdat we humanitair vervoer waren, mochten we al het andere wachtende verkeer voorbij. Arme truckchauffeurs die in de rij moeten staan en moeten wachten tot ze aan de beurt zijn. Soms staan ze er wel drie dagen”, vertelt Aad.
Na de laatste controle een zucht van verlichting bij de Aalsmeerders. Ze mochten Wit-Rusland in. “Goede weg, lekker breed, alleen hadden ze voor het asfalteren beter moeten harken en fijner asfalt moeten gebruiken. Wat ging het in de 680 tekeer. Gebarentaal was de enige communicatie mogelijkheid”, zegt Aad nu lachend.
Ontvangst met wodka
Op dinsdag 12 september om vijf uur in de middag reed het Aalsmeerse konvooi het plaatstje Buda Kasalova binnen. De ontvangst was hartelijk. De Aalsmeerse brandweerwagen oogstte bewondering. De wagen van het Russische korps juist verbazing bij de Aalsmeerders. Een bolide van 27 jaar, de maximumsnelheid was 65 kilometer en van binnen zag de wagen er niet uit. “De auto zelf was wel mooi, had iets weg van een Chevrolet”. Getoost werd er met, natuurlijk, wodka. En, zoals Panc al had gezegd tegen de Aalsmeerse brandweermannen, gebeurde: Naar goed gebruik in één keer ledigen. Woensdagochtend werd eerst een bezoek gebracht aan de lagere school en de kleuterschool in Buda Kasalova. “Op de kleuterschool, een gebouw van twee verdiepingen, stond maar één brandblusser. Gelijk even gezegd dat ze er drie bij zouden krijgen. We hadden er tenslotte veertig meegekregen van Cees-Jan Eikelenboom van Paraat”, schrijft Aad verder in zijn verslag. ‘s Middags gaven de brandweermannen een instructie over de 680. “Deze verliep prima. Voordat de wagen gewassen zou worden, moest er eerst een rondje gereden worden en uiteraard moesten ook hier, de laatste meters, het zwaailicht en de sirene aan. Het is ook overal hetzelfde.”
Als officieel moment werden aan het einde van de dag namens burgemeester Hoffscholte de sleutels van de Aalsmeerse brandweerwagen overhandigd aan de commandant van het korps van Buda Kasalova. Donderdag brachten de Aalsmeerders nog een bezoek aan de kazerne. “Om te kijken of de jongens alles een beetje begrepen”, vervolgt Aad.
“Tot onze verbazing ging dit boven verwachting. Er werden ook demonstraties gegeven. Wat ons het meest opviel, was dat alles daar getraind wordt op snelheid. Wie het eerst zijn pak aan heeft. Wie het snelst een touw kan knopen. Wie het snelst de toren tot de derde verdieping kan beklimmen, etc. Maar of alle veiligheid daarbij in acht genomen wordt, weiger ik te geloven. Maar dat is waarschijnlijk hun manier van werken.”
Probleem met inklaring
Donderdagmiddag werd uiteindelijk een verloren middag. Best balen, want het was de enige geplande vrije middag. “Mijn paspoort zat in mijn tas die in Rakin stond. Er was een probleem met de inklaring van de 680. Hij moest naar het inklaringsbureau gebracht worden en de chauffeur die hem over de grens had gereden, moest dit zelf doen. Dus eerst zeventig kilometer terug naar Rakin, paspoort halen, weer terug naar Buda Kasalova en vervolgens met de 680 naar Gomel, weer tachtig kilometer. Flink balen”, zegt Aad. Bij de inklaringsagent moest lange tijd gewacht worden, maar om zes uur ‘s avonds was alles geregeld. Aad had zijn paspoort terug en de 680 stond veilig verzegeld. Vrijdag hadden de Aalsmeerders dan toch enkele uurtjes voor zichzelf. Ze zijn gaan shoppen in Gomel. Om drie uur wachtte een diner bij de schooljuf, die heel veel regelt voor het verblijf van de kinderen uit Rakin in Aalsmeer, en ‘s avonds werd het vijftal verwacht bij de burgemeester van Rakin. De laatste avond was aangevangen. Om negen uur kwam de brandweercommandant afscheid nemen. Als cadeau voor Hans en Tom sneed hij de knopen van zijn jas. Ook kregen ze alle vijf een officiële brandweerbaret mee.
Tranen
Zaterdag om half acht in de ochtend stapten de Aalsmeerders in het volkswagenbusje, op weg terug naar Aalsmeer. “Er stond een delegatie klaar om ons uit te zwaaien. We hebben nog eenmaal ons zelfgemaakte lied gezongen, waarna er enige tranen stroomden. Een laatste zwaai in de bocht en de 2.200 kilometer huiswaarts waren begonnen. Vijf man in een volkswagenbusje. Ook nu bij de Russische-Poolse grens weer veel oponthoud, zesenhalf uur duurde het dit keer”, schrijft Aad verder. In Polen hebben de Aalsmeerders overnacht om vervolgens om half zeven in de ochtend aan de laatste etappe te beginnen. “Om half tien ‘s avonds waren we weer bij de kazerne waar we ook vertrokken waren. Een ontvangstcomité stond voor ons klaar. Fantastisch. We hebben dit allemaal als een geweldige ervaring beleefd. En misschien komen we er ooit nog eens terug”, besluit Aad Rekelhof.
(tekst
www.meerbode.nl)
