http://www.ad.nl/binnenland/2617931/Zij_wijken_niet_voor_de_hufters.htmldinsdag 16 september 2008
Zij wijken niet voor de hufters
Door ROBIN ROTMAN en LAURA SCHALKWIJK
EINDHOVEN - Van verloskundige en ambulancemedewerker tot buschauffeur en brandweerman. Ze zijn de hufterigheid zat.
afbeelding vergroten V.l.n.r. de hulpverleners, buschauffeur Lex van Rennes, taxichauffeur Piet de Pijper, verloskundige Ilse van Houwelingen en brandweerman Ruud Peijs . FOTO KOEN VERHEIJDEN
De afgelopen weken kwamen ze in het nieuws doordat ze tijdens hun werk worden beschimpt, bedreigd en zelfs mishandeld. Agressie, frustratie en grote bekken zijn dagelijkse kost. Het AD sprak in Eindhoven met deze begeesterde publieke werkers. Ondanks de wanhoop: ‘We weigeren het bijltje erbij neer te leggen.’
Schop in gezicht
Verpleegkundige Patrick Nijman (37) van de ambulancedienst in Limburg krijgt regelmatig verbale bedreigingen naar zijn hoofd geslingerd. Drie weken geleden werd het écht spannend. ,,Een jochie probeerde me in het gezicht te schoppen. Ik wist hem op de grond te drukken en heb de politie gebeld. Dat was de eerste keer dat ik dat moest doen. Het liep goed af, maar normaal is het niet.’’
Nijman zit al 14 jaar in het vak en merkt dat de laatste jaren de dreiging tegen hem en zijn collega’s is toegenomen. ,,Ten eerste is de patiënt mondiger geworden. Dat is op zich goed, maar gaat nu zo ver dat ze zich soms pertinent niet willen neerleggen bij de mening van ons, de professionals.’’
De meeste last heeft hij van omstanders. ,,Soms kunnen we het nog verklaren doordat mensen te veel hebben gedronken. Of dat een moeder van een patiëntje uit emoties handelt. Maar het lijkt wel alsof de moderne omstander ons bedreigt om de aandacht naar zichzelf toe te trekken.’’
De oplossing? ,,Een camera in de ambulance is geen optie, want het zijn vaker omstanders die problemen veroorzaken. Ik zou zeggen: zwaardere straffen eisen én geven. Wat er met dat jochie is gebeurd? Hij en zijn ouders hebben hun excuses aangeboden. Ik heb daarom geen aangifte gedaan.’’
Ze (65+) zei: kutvent!
Buschauffeur Lex van Rennes (47) wordt regelmatig getrakteerd op scheldkanonnades. ,,Je bent al een hufter als je mensen eruit wilt zetten als ze niet betalen. Of als je vriendelijk zegt dat ze niet mogen eten. Het staat immers duidelijk aangegeven.’’ Verbazingwekkend genoeg is het niet alleen de ‘jeugd van tegenwoordig’ die hem uitscheldt. ,,In Eindhoven mogen ouderen in de daluren, dus na negen uur ‘s ochtends, gratis reizen.
Laatst wilde een oud vrouwtje voor negenen instappen zonder te betalen. Ik zei haar vriendelijk dat ze in dat geval moest bijstempelen. Ze werd boos en noemde me een kutvent. Ongelooflijk toch?’’ De nachtlijn, waar hij een paar jaar geleden nog voor was ingeroosterd, bestaat niet meer vanwege de vele vernielingen en geweld. Als het echt te erg wordt kan hij snel contact leggen met de politie en de centrale. Zijn ergste ervaring? ,,Eén keer hebben jongens een stoeptegel door de ruit gegooid. Moet je je voorstellen dat er iemand had gezeten.’’
Alarmknop en camera
Taxichauffeur Piet de Pijper (55) heeft een alarmknop en een camera ter bescherming. ,,Maar ja, iemand die écht kwaad wil? Gelukkig ben ik die persoon niet tegengekomen. Nog niet.’’
Want de chauffeur heeft in zijn eigen 32-jarige loopbaan nooit iets ernstigs meegemaakt. Dat komt naar eigen zeggen vooral door zijn eigen houding.
,,Mensen vertonen wel sneller hufterigheid, maar ik heb daar een oplossing voor: niet agressief terug doen. Gewoon rustig blijven, dan haal je de angel eruit. Zo werkt dat tenminste bij mij.’’
Volgens hem is er geen universele oplossing om onbeschoft gedrag tegen te gaan. ,,We willen toch niet naar een samenleving waar wij taxichauffeurs achter kogelvrij glas zitten? We krijgen wel vaak te maken met mensen die weglopen zonder te betalen. Eigenlijk zouden mensen vooraf moeten betalen.’’
Onbegrip
Volgens brandweerman Ruud Peijs (34) kun je prima je werk doen. Onder politiebegeleiding welteverstaan.
,,Tijdens oud en nieuw bijvoorbeeld. Dan willen we een vreugdevuur blussen als het gevaarlijk dreigt te worden. Gaan ze er met z’n allen voor staan met de mededeling dat we betaald worden van hun belastinggeld!’’ Op de kermis bijvoorbeeld: ,,Sommige exploitanten kunnen er niet tegen als we ze aanspreken op een attractie die vluchtroutes of de doorgang voor een brandweerwagen blokkeert. Dan gaan ze schelden.
De gemiddelde brandweerman heeft zeker een keer per jaar met agressie te maken, schat Peijs. „Ik heb weleens een barkruk naar mijn hoofd gehad toen ik een bar binnenkwam voor een inspectie. Ik had nog niets gedaan! Een andere keer probeerden we iemand uit een auto te zagen na een ongeluk. Dat werd ons bijna onmogelijk gemaakt door de mensen die al bevrijd waren en door de beknelde man zelf. Dat geloof je toch niet? De man kon pas door de ambulancemedewerkers worden behandeld nadat hij door de politie in de boeien was geslagen. Sommige mensen begrijpen niet dat we er voor hen zijn.’’
Manlief helpt
Verloskundige Ilse van Houwelingen (59) maakt zich zorgen over de generatie die ze nu zelf letterlijk de wereld in helpt. ,,Ik kom een moeder tegen die het heeft over paracetamol die ze er wel even inramt bij haar baby. Of een man die het heeft over een rond hoofdje dat vanzelf vierkant wordt, nadat hij het kind alle hoeken van het huis heeft laten zien.’’ Soms schakelt ze jeugdzorg in, nog voordat het kindje is geboren, omdat ze het niet vertrouwt. Die beginnen dan ook te zuchten: ‘o nee, niet weer hè’.’’
Soms gaan mensen schelden als ze hun zin niet krijgen. ,,Heel irritant. Daar zit je dan veertig jaar voor in het vak.’’ Soms is het heel intimiderend, ‘vooral in achterstandswijken’. ,,Toch ga je ze dan maar helpen. Wat moet je anders? Eén keer heb ik mijn man maar meegenomen. Die bleef in de auto wachten en stond klaar voor als het fout zou gaan. Raar eigenlijk.’’
Gelukkig is het in Eindhoven nog niet zo erg als in andere grote steden, zegt ze. Daar worden soms gewoon injectienaalden gestolen van collega’s, terwijl ze aan het werk zijn. ,,Injectienaalden!’’
Voor de duidelijkheid: ,,Ik laat me door niemand stoppen hoor. Ik voel me nog steeds bevoorrecht om het begin van een nieuw leven mee te maken. Die adrenaline! Ik weiger door hufterigheid te stoppen. Het is een breed maatschappelijk probleem, zegt ze met alle andere hulpverleners vandaag. Maar: ,,Wie doet er wat aan?’’
