http://www.ad.nl/denhaag/article1927223.ece vrijdag 28 december 2007
Waterwondertje kan weer lachen
Door MAAIKE KRAAIJEVELD
DEN HAAG - Damian Henry (6) staat boven aan de trap van het portiek in de Boerhaavestraat waar hij woont en roept: „Wie is daar?’’ Zijn stem klinkt helder in deze ruimte.
http://www.ad.nl/multimedia/archive/00136/DAMIAN_136987a.jpg Damian, hier op de foto samen met zijn zus, was bijna verdronken. FOTO FRANK JANSEN
Hij lacht als we boven komen.
Damian, het waterwondertje. Viel achter een bal aan rennend het water in. Had het geluk dat de langsfietsende vriendinnetjes Serena Hoogduin en Conchita Ramautar (beiden 12) 112 belden, om door duiker Khalid Elazzouzi van de brandweer boven te worden gehaald en op de kant te worden gereanimeerd. Na twee dagen coma, een maand ziekenhuis en opnieuw leren praten en lopen - Damian krijgt nog steeds intensieve fysiotherapie en logopedie - rent hij naar boven, als zijn moeder zegt dat hij zich moet verkleden om buiten de foto voor de krant te laten maken. „Damian is niet veranderd sinds hij in het water is gevallen,’’ lacht zijn moeder. „Hij is nog even ondeugend.’’
Toch zijn er wel dingen anders geworden in het leven van Damian en zijn moeder. Hij gaat sinds eind september naar een basisschool voor speciaal onderwijs in de Bresterstraat. „Daar gaat hij met een bus naartoe.’’ Tot september was Damian thuis. „Damian zou nu in groep drie van de basisschool hebben gezeten, als hij niet in het water was gevallen. Maar hij is na zijn val tot september helemaal niet naar school geweest. Dat zou te veel voor hem zijn geweest. De artsen hebben geadviseerd dat Damian beter naar een speciale school kan gaan. Door het ongeluk kan hij zich minder concentreren,’’ zegt Marva Henry.
In april, toen Damian in het water viel, was hij nog 5 jaar en had geen zwemdiploma. Zit hij nu op zwemles? Zijn moeder: „Nee, hij gaat nu niet naar zwemles. Alle lessen zijn vol, maar als er plaats is, gaat hij wel. Hij heeft wel gezwommen tijdens zijn revalidatie. Toen hij na het ongeluk twee weken in het ziekenhuis lag is hij door de mensen daar onder de douche gezet. Om te kijken hoe hij reageerde op water. Maar dat ging prima. Hij was toen en is nog steeds niet bang voor water. Damian kan zich niets herinneren van het ongeluk, zegt hij. Ik heb ook niet de indruk dat hij eraan denkt. Hij wordt niet wakker ’s nachts en huilt ook niet in bed.’’
Damian vindt het leuk op zijn nieuwe school, zegt hij. Hij is inmiddels omgekleed naar beneden gekomen om naar buiten te gaan voor de foto. Stoere spijkerbroek, sweatshirt. Zijn sneakers trekt hij in de gang aan. Hij ziet eruit om op te eten. Een beetje zoals brandweerduiker Khalid Elazzouzi hem moet hebben zien liggen op de bodem van de Goudriaankade op die 16de april. Het leek, zei Elazzouzi later, alsof Damian lag te slapen. „We waren zoals altijd met drie duikers, Edward Maatsen, Brian Swagers en ik. Ik was degene die het water inging.’’ Hij herinnerde zich hoe hij Damian op de bodem, op vijf meter diepte, zag liggen. „Het leek alsof hij lag te slapen. Hij lag op zijn buik. Heel vredig.’’
Maar zo vredig als het leek, was het niet. Damian was buiten bewustzijn, onderkoeld en helemaal opgezwollen. In het ziekenhuis is zijn temperatuur elke twee uur met een halve graad omhoog gebracht.
Dat Damian nog leeft, is zeker ook te danken aan Serena Hoogduin en Conchita Ramautar, buurtgenootjes van Damian. Op die avond in april ging het zo: „We fietsten een rondje door de wijk en hadden aan de waterkant van de Goudriaankade twee jongens zien liggen. Toen we terugreden, lag er nog maar één. De andere, dat was Damian, lag in het water. De jongen aan de kant rende gillend weg en toen hebben we 112 gebeld. Dat hadden we op brandweerles gehad. Damian was toen onder water. Daarvoor hadden we hem nog met zijn hoofd boven water gezien. Hij zei niks.’’
De meisjes zijn ter hoogte van de plek waar ze Damian in het water hadden zien liggen, blijven wachten tot de hulpdiensten kwamen. Voor hun heldinnendaad hebben ze in juli van burgemeester Deetman een blingbling pen gekregen met de datum ‘16 april 2007’ er ingegraveerd.
„De meisjes komen nog wel eens kijken, hoor, hoe het Damian gaat,’’ zegt zijn moeder Marva. „Dat vindt hij heel erg leuk.’’ Net zoals de brandweermensen die altijd contact zijn blijven houden met Damian en zijn moeder. „We gaan met nieuwjaar met bloemen naar de brandweer toe,’’ zegt Marva Henry.
Als de foto wordt gemaakt in het speeltuintje in de buurt komen er allemaal jongens bij staan. „Mag ik een handtekening, Damian?,’’ roepen ze. „Je bent beroemd, jongen.’’ Damian lacht.
