Waarom wordt er dan zo 'moeilijk' gedaan in NL over euthenasie. Als de patiënt het wil waarom moet dan speciale 'getoetst' worden achteraf.... 
Ken uw kreten (en spelling)...
Euthanasie, palliatieve sedatie, abstinatie en niet behandelen... Het ligt allemaal dicht bij elkaar en toch zit er een wereld van verschil tussen.
Het eerste principe is dat de wilsbekwame patient altijd de regie in handen moet hebben, en dat hij nooit tegen zijn zin behandeld mag worden. Hier zit al meteen een probleem als de patient niet duidelijk kan maken wat hij wil, maar dat was in dit geval niet zo: de patient had duidelijk aangegeven geen behandeling te willen.
Euthanasie is aan zeer strenge regels gebonden, omdat het ethisch zeer moeilijk ligt en er op gruwelijke wijze misbruik van gemaakt zou kunnen worden als het niet heel strikt geregeld is. Patienten kunnen om zeer uiteenlopende redenen euthanasie willen: angst voor de toekomst (pijn), het niet willen belasten van hun familie, het hebben van pijn... Euthanasie is de meest extreme oplossing voor de problemen van de patient en zo moet het ook gebruikt worden: Als laatst mogelijke behandeling. Extreem zieke patienten zijn vaak niet volledig in staat om hun laatste opties reeel te bekijken, zijn moe en willen niet meer. Echter, als er nog mogelijkheden zijn is het onethisch geacht om die niet aan te grijpen binnen de grenzen van het redelijke.
Abstineren en niet verder behandelen is een heel andere zaak. "De stekker eruit trekken" is een optie die, als medisch handelen zinloos is, door iedere bevoegde behandelend arts (bijv. intensivisten) genomen mag worden (uiteraard met regels, zoals een soort verplichte second opinion). Hier hoeft de familie het zelfs niet eens te zijn met de arts, hoewel dat uiteraard wel fijn zou zijn. Als verder behandelen uitzichtloos is en alleen maar verdere een langere lijdensweg betekent, dan is het toegestaan om te stoppen met behandelen zodat de patient overlijdt. Een beperkt beleid (niet reanimeren, geen beademing etc.) is een andere optie om grenzen af te bakenen tot waar behandelen nog zinvol is.
Dan is er nog de palliatieve sedatie. Relatief nieuw en ik heb er niet veel verstand van, maar het houdt in dat een patient die naar verwacht tot maximaal 48 (pin me niet aan de exacte tijd vast) uur te leven hebben en veel pijn hebben, in slaap te brengen om zo semi-natuurlijk te overlijden zonder lijden... de grenzen met euthanasie zijn soms vaag, omdat de medicijnen zo hun uitwerking kunnen hebben op, bijvoorbeeld, de ademhaling...
Het versterven is een wreed maar natuurlijk proces als mensen niet meer kunnen of willen eten en drinken... Ik ben echter niet van mening dat iedereen een PEG-sonde of naald gegeven moet worden om zo toch nog voeding naar binnen te krijgen, mensen die niet meer kunnen slikken hebben vaak ernstig onderliggend lijden, en zijn beter af zonder behandeling. Qua ethiek en aanvaarbaarheid ligt voor mij dit proces het meest ingewikkelde, maar het is de enige manier waarop de natuur zijn gang gaat bij deze manieren van sterven.
Al deze termen worden vaak door elkaar gebruikt en dat schept verwarring... Woede en frustratie kan het ellendige gevolg zijn van slecht ingelichte familie als een onmogelijke behandeling wordt gestaakt, en de dokter euthanasie verweten wordt. Andersom zijn anderen boos over het feit dat euthanasie zo moeilijk ligt (het is toch mijn leven?) bij artsen, en de rompslomp die doodzieke patienten moeten ondergaan als zij euthanasie willen... Maar artsen zijn geen doders-op-bestelling, ze hebben een eed gezworen om zo goed mogelijk voor hun patienten te zorgen. En als euthanasie nog niet de beste (lees: enige) optie is, is het assistentie bij zelfmoord of in het ergste geval moord. Dat is een van de redenen dat het zo gevoelig en moeilijk ligt.
