Zowel richting oude man als richting EHV'er is mijn aanpak er op gericht om hun gevoel van veiligheid en zekerheid te herstellen.
Door het ongeval, dat altijd anderen overkomt, is de oude man zijn gevoel voor veiligheid en zekerheid kwijt geraakt, omdat hij tijdelijk niet meer voor zichzelf kan zorgen en daarom afhankelijk wordt van anderen. Door de man daadwerkelijk te betrekken in zijn eigen hulpverlening geef je dat gevoel een positieve draai.
De EHV'er is zijn gevoel van zekerheid kwijt geraakt, omdat het hem blijkbaar niet lukt controle te krijgen over de situatie. Door de EHV'er hulp aan te bieden, c.q. de hulpverlening over te nemen, geef je hem de keuze om ja of nee te zeggen en daarmee geef je hem te kennen dat je zijn rol respecteerd.
Het koppel versterkt elkaar in de negatieve spiraal omdat de onzekerheid van de EHV'er doorwerkt in de onzekerheid van het s.o.
Door mijn interventie, als het lukt, zal de spiraal een positieve ontwikkeling laten zien waardoor zelfs de EHV'er weer adequaat zou kunnen gaan handelen.
Of ik de man liet liggen of staan, hangt van vele factoren af, maar dwingen leid om bovenstaande reden tot alleen maar meer ellende.
Misschien kun je, door een hand op zijn schouder te leggen als dat veilig kan, al voorkomen dat de man omhoog kan komen. In combinatie met herstellen van het gevoel van veiligheid en zekerheid, door de man te vertellen waarom het beter is dat hij blijft liggen, hem ook op die manier bewegen om te blijven liggen.
Dat is wat ik zou willen doen. Hoe ik het zou doen, weet ik pas als ik het gedaan heb....
