dag iedereen,
ik weet eigelijk nietzo goed of ik mijn verhaal hier wil,
of kwijt kan op dit forum. een enorme lap tekst,
ik weet niet of julie de moeite willen nemen om te lezen, maar ik loop hier al een week mee
rond.
afgelopen week was ik als ehbo-er met een ehboclubje waar ik zelf bij zit
bij een 4 daagse wandelevenement in onze stad. de eerste dag ging ik zoals ingedeelt mee
met de 'bezemwagen' alles was zoals ge ::)woonlijk,(ik ben namelijk op mijn 10de begonnen bij
dat clubje en kom er al 8 jaar), en er waren verder geen bijzonderheden. de tweede dag heb
dienst gedaan in de 'blarenpoli' op een gegeven moment kwam er aan het eind van de avond nog
een dame naar mij toe met de vraag of ik even naar haar blaar wou kijken, en indien nodig
daar iets mee te doen, nadat ik aan het werkgegaan was (zoals de bij de meeste van julie
bekende procedure: schoonmaken vd voet, beoordelen, ontsmetten, leegmaken blaar,
en vervolgens afplakken,) kwamen er enkele collega's om mij heen staan: 1 verpleegkundige,
een instructrice die op dat moment ehv-er was, en nog een aantal ehv-ers. terwijl ik de
dame op de behandeltafel aan het helpen was stelden de collega's constant vragen aan mij
mbt. welke advies ik die dame ik wel niet moest geven, en dat ik voorzichtig moest zijn,etc.
de instuctrice ehbo kwam ook nog eens naar mij toe, en zij leverde ook nog eens commentaar
op mijn plakwerk, en vertelde mij dat ik de behandeling maar moest overdragen aan een
collega en dat ik maar moest meekijken, omdat ik niet snel genoeg zou plakken, en omdat ik
te lange stukken leukoplast zou plakken op de voet.
terwijl ik al deze commentaar van collega's kreeg voelde ik me heel erg lullig, met geen
woord te beschrijven hoe dat aanvoelde. ik werd gewoon de grond in geboord in het bijzijn
van een aantal lopers, en de overige collega's. sindsdien heb ik nietmeer de behoefte om
bij degelijke evenementen blaarbehandelingen te doen. ik ben maar niet blijven kijken
wat de collega mijvroeg. ik ben eventjes naar buiten gelopen, heb een traantje weggeveegd,
en ben naar de coordinatrice gelopen die de leiding had bij dat evenement, en heb gevraagd
of ik alle andere dagen ook op de blarenpoli moest dienstdoen. het antwoord wat ja,
dit was natuurlijk goed bedoelt van haar, zodat ik de handigheid erin kon krijgen,
maar ik heb meteen gezegd dat ik dit niet wilde hebben, en heb de situatie uitgelegd,
hier had ze begrip voor. en ik heb op de bezemwagen, en te fiets dienst gedaan de overige
dagen.
nadat ik met andere collega's heb gepraat ben ik tot de ontdekking gekomen dat dit
verschijnsel niet bepaalt uniek is, maar dat dit regelmatig voorkomt binnen ons clubje dat
collega's elkaar gewoon in het bijzijn van anderen comentaar leveren, of zelfs de grond in
boren. ze latjen je gewoon geen zelfvertrouwen of motivatie opbouwen, of het wordt al meteen
weer platgedrukt.je wordt door je slachtoffer/patient/hulpvrager (net wat je wilt lezen)
aangekeken van:'ach je bakt er niks van waarom heb je dat uniform aan??' en dit terwijl ik,
en de andere collega's best wel weten wat we doen, en ook de vaardigheden voldoende beheersen.
het lijkt alsof iedereen snapt wat ik bedoel, en waar ik het over heb, maar
niemand wilt, of durft hier wat van te zeggen binnen ons clubje. heel erg frustrerend..
want iedere keer weer het zelfde liedje bij iedere evenement.
hierop heeft de coordinatrice ehbo beloofd dat er een gesprek met de berteffende
instructrice zou komen waarin dit aanbod zou komen. ik heb erop aangedrongen dat ik
met de hele ploeg die die avond in de blarenpoli dienst deed wou spreken, maar dit vond zij
niet nodig. maar beloofde dat dit ook kon indien het niet opgelost kon worden.
ik denk er dan ook over om niet genoegen te nemen met alleen een gesprek met de betreffende
instructrice, maar ook met de rest van de ploeg die hierbij betrokken is, inclusief een
excuus.
aan de ene kant vind ik het wel erg ver gaan voor zo een klein oneffenheidje en denk ik bij
mezelf 'waar maak ik me druk om?',
maar aan de andere kant ik loop hier al een week mee rond, en vind ik het voorval absoluut
niet door de beugel kunnen, en geheel ongepast voor een semiprofesionele ehboploeg.
nou zit ik te denken zou het aan mij liggen, ben ik veel te aardig, en veel te flexibel,
en laat ik teveel toe waardoor anderen hier dankbaar gebruik van maken. maar als ik hoor
dat dit ook andere collega's bekend in de oren klinkt dan begin ik daar ook aan te twijfelen.
wat zouden julie in zo'n geval hebben gedaan? wat vinden julie hiervan? overdrijf ik, nou
als ik hier zoveel ophef over maak?? zou een excuus van alle betrokkenen hier op zijn plaats
zijn?
ik weet het niet meer...
nou maar eens afwachten wat er uit het gesprek gaat voortkomen.
hartelijke dank voor uw aandacht..
groetjes,
