Uit digitale nieuwsbrief Politie Hollands Midden
Een beetje hulpverlener, een beetje journalist
Ze volgen de meldingen voor de meldkamer op de voet en zijn vaak te vinden in de schaduw van de politie: de fotografen van de lokale en regionale 112-sites. Wat moet je in huis hebben om 112-fotograaf te kunnen worden? Je moet behalve hobbyfotograaf een beetje journalist zijn, maar vooral interesse hebben voor hulpverlening. En van actie houden. De mannen van 112 Hollands Midden herkennen zich helemaal in deze omschrijving.
Drie van de mannen stellen zich in deze nieuwsbrief aan u voor. Casper, 27 jaar oud en student Logistiek en Economie, beheert sinds twee jaar de website. Daarnaast is hij fotograaf. Rens (19) zegt al vanaf de wieg bij de politie te willen werken, maar hij vindt zichzelf daar nu nog te jong voor. Bij de jeugdbrandweer volgde hij een EHBO-opleiding. Later kocht hij een pieper en een kleine camera, die hij daarna verving door een grotere. Als 112-fotograaf staat hij vaak vooraan bij incidenten in de omgeving Gouda. En dan is er nog Eugène (61), hoofdbeheerder van de 112-site, die het werk is gaan doen toen hij het zelf wat rustiger kreeg. Met ingang van 2012 draagt hij zijn taken helemaal aan Casper over en begint hij zijn eigen persbureau.
Regels
Rens, Casper en Eugène zijn maar drie van de ongeveer twintig mannen (want de 112-fotografie is een echte mannenwereld) die werken voor 112 Hollands Midden. Een groep hobbyisten die groeit in omvang en professionaliteit. Eugène: “We functioneren tegenwoordig onder een vijfkoppige raad van bestuur. Onlangs hebben we een bijeenkomst gehad met alle medewerkers. Daar zijn nieuwe reflecterende hesjes uitgedeeld, zodat onze fotografen altijd meteen herkenbaar zijn. Ook hebben we daar de e-learning voor onze medewerkers gepresenteerd. Iedereen moet zich aan bepaalde regels houden, zoals: geen slachtoffers, bloed of kentekens herkenbaar in beeld. We stimuleren daarnaast om cursussen te volgen, zoals een EHBO-cursus. Zelf heb ik bijvoorbeeld een AED-training gedaan.”
Wacht even, jullie zijn toch fotograaf en geen hulpverlener?
“Wij zijn wel fotograaf, maar niet ten koste van alles. Het gebeurt wel eens dat onze fotografen eerder ter plaatse zijn dan de hulpdiensten. Dan kijken ze eerst of ze iets kunnen doen voor ze foto’s gaan maken. Hulpverlening gaat altijd voor. Rens was bijvoorbeeld een keer als eerste ter plaatse bij een melding in Ouderkerk aan den IJssel. Hij heeft toen een slachtoffer gereanimeerd."
"We zijn geen echte journalisten. Ons werk bevindt zich op de gulden middenweg tussen pers en hulpverlening. We maken ook niet van elke situatie een foto. Iemand die voor de trein is gesprongen of een reanimatie? Daar doen we niets mee. Al is het iedere keer weer een afweging, want we willen wel iets melden als veel mensen zich afvragen wat er in de buurt aan de hand is. Bij gecompliceerde situaties laten we altijd twee personen beslissen of we er iets mee doen.”
Als 112-fotograaf sta je vaak met je neus bovenop andermans ellende. Wat beweegt jullie?
“Dat klopt, niet iedereen wil het werk doen. Het zijn meestal jongens met een hart voor hulpverlening die ook van actie houden. De een is daar fanatieker in dan de ander.” Rens knikt. Hij gaat gerust ’s nachts zijn bed uit om in noodtempo op een melding af te gaan. Casper niet. Nuchter: “Het moet wel een hobby blijven. Bij een groot incident, word ik vanzelf wel gebeld door mijn collega’s.”
Alle drie de mannen kunnen ook een ervaring noemen die op hun netvlies is blijven hangen. Een Poolse automobilist die een woning in Noordwijk binnenreed. Een opengereten voet van iemand die door een vrachtwagen is overreden. En de reanimatie die Rens heeft gedaan. Bij heftige ervaringen moet je het wel van je kunnen afpraten, is hun ervaring. Eugène: “Maar ik neem het niet mee naar huis.”
Voor wie doen jullie dit werk?
“De doelgroep is heel breed: onze grootste afnemers zijn de politie en de pers. Maar ook buurtbewoners volgen ons. En steeds meer andere hulpverleners, zoals brandweermensen. Aan de IP-adressen zien we dat we zelfs vanuit het buitenland worden gevolgd. En dan zijn er nog de slachtoffers en hun familie. Onze foto’s worden vaak gebruikt voor de verzekering, of gewoon voor de verwerking. Ik ken het voorbeeld van een meisje dat op haar scooter frontaal tegen een andere scooter was gebotst. Haar kaak was op vijf plaatsen gebroken. De ouders waren erg blij met onze foto’s.
Beelden van een ernstig ongeval plaatsen we overig pas na minimaal zes uur, zodat de familie eerst kan worden ingelicht door de hulpdiensten. Agenten gaan alleen op de foto als ze dat zelf willen. Ook zij vragen vaak foto’s bij ons op. Net als de pers. Maar die laten we er wel voor betalen.”
Jullie zijn de afgelopen tijd steeds verder gegroeid. Zijn er nog mensen nodig?
Rens: “Ik kijk bij incidenten altijd rond of ik geschikte mensen zie staan. Want we kunnen zeker nog fotografen gebruiken, vooral in de regio’s Leiden en Krimpenerwaard. Heb je interesse, contact ons via de website. We zijn ook te volgen via Twitter: 112hm.”
