http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?articleid=G9G21LL4C'Eindelijk ben ik tevreden met mezelf'
Greet Rouffaer kijkt voortaan verder dan de littekens op haar gezicht en handen
'Ik ben zover. Als ik in de spiegel kijk, denk ik: Je ziet er goed uit, Rouffie.' Actrice Greet Rouffaer (49) raakte elf jaar geleden zwaar verbrand op de set van de televisieserie 'Wittekerke'. Vandaag is ze daar klaar mee. 'Eindelijk,' zegt ze, 'want het heeft lang geduurd.'
Dat ze weer helemaal in het reine is met zichzelf, moet blijken uit de publicatie van het boek Ontmaskerd, dat ze samen schreef met haar nieuwe echtgenoot Bart De Bondt. Op het omslag staat ze afgebeeld zonder make-up. Je ziet een gehavend gezicht en handen vol littekens - aan haar linkerhand mist ze de pink. 'Elf jaar lang wist ik me geen raad met dat beeld', zegt de actrice. 'Ik haatte mijn beschadigde uiterlijk, en ik wilde het liefst van al die handen kwijt. Ik zag mezelf helemaal niet graag meer. Mijn zelfbeeld zat onder nul. Ik kon alleen nog maar verstoppertje spelen. Voor de buitenwereld deed ik me sterk voor. Ik was de brandwondenpatiënte die alles aankon. Ik was ook diegene die vreesde alles te verliezen als ik me zwak toonde. Ik werk in een behoorlijk commerciële wereld. Ik was bang om mijn werk te verliezen, nog banger dat mensen zich van mij zouden afkeren. Dus speelde ik al die jaren een toneeltje.'
Nu is ze daar helemaal klaar mee, zegt ze. 'Ik zie mezelf weer graag. Als ik 's ochtends in de spiegel kijk, denk ik: Je ziet er goed uit, Rouffie . Ik vind mezelf weer oké. Als anderen ook zo over mij oordelen, is dat prima. Doen ze dat niet? Jammer.'
Er was de vraag hoe ze, vorige donderdag, op de voorstelling van haar boek zou verschijnen: met of zonder make-up? In onze krant zei ze daarover vooraf: 'Ik twijfel nog. Ik ben een trotse madam. Ik wil er goed uitzien. Dat kost elke dag veel tijd en energie. Maar aan de andere kant denk ik: Wat doen al die andere mensen met brandwonden? Ik ben er nog niet helemaal uit. Geef me nog even. Maar als ik er donderdag sta zonder make-up, zal dat een overwinning op mezelf zijn.'
Ze stond donderdag op de persvoorstelling mét make-up. 'Ach, met of zonder make-up, eigenlijk is dat niet belangrijk', zegt Greet Rouffaer. 'Jarenlang zag ik mezelf verplicht om me te verstoppen achter make-up. Nu kan ik zelf kiezen, zoals iedereen. De ene dag zal ik make-up dragen, de andere keer niet. Daar gaat het om, dat ik die keuze heb.'
Ze heeft zichzelf overwonnen, maar ze blijft heel alert als het om brandveiligheid gaat. 'Ik zeg niet dat het niet nog eens kan gebeuren. Het ligt in een klein hoekje, weet ik nu. Daarom, als ik naar de cinema of een concert ga, tel ik de rijen en de stoelen en zoek ik uit waar de nooduitgangen zijn. Ik ben op mijn hoede. Ook op dat vlak kom ik van ver. Lange tijd durfde ik geen lift te gebruiken of stond ik doodsangsten uit in tunnels. Ik kon midden in de Kennedytunnel het gevoel krijgen: Help, ik moet hier uit! Ik heb dat soms nog, als ik in zo'n tunnel naast een tankwagen rijd. Dan zie ik zo wat er kan gebeuren. Ik zie de vuurbal op mij afkomen. Angstaanjagend, hoor. Ik heb geleerd me daartegen te verzetten. Maar er was een tijd dat ik in zulke situaties in mijn auto zat met het angstzweet in mijn handen.'
Greet Rouffaer is niet de enige brandwondenpatiënte. Er zijn er honderden in dit land, verminkt voor het leven. Waar zijn ze? Je ziet ze zo zelden. Greet Rouffaer: 'Ze verstoppen zich, maar ik zie ze wel. Je ziet weinig mensen met een drukmasker omdat die bijna niet naar buiten komen. Ik heb het destijds ook amper gedaan, nu en dan 's avonds als het donker was, als niemand mij kon zien. Die keer dat ik de tram nam met mijn masker op, was verschrikkelijk. Al die blikken. Mijn hart zat in mijn keel. Ja, ik begrijp dat brandwondenpatiënten zich verstoppen. Maar dat houdt risico's in. Ze raken zo in een isolement, wat het voor hen extra moeilijk maakt.'
'Maar ik zie ze, ik herken ze, de brandwondenpatiënten. Ik heb een oog gekregen voor littekens. Ik herken ze ook aan hun houding. Ze verstoppen hun handen, zoals ook ik dat heb gedaan: lange mouwen en handschoenen dragen, handen in je zakken. Je wordt op den duur heel bedreven in verstoppertje spelen. In Wittekerke zul je amper een beeld vinden waarop je ziet dat ik mijn pink mis. Ik heb echter nooit tegen fotografen gezegd hoe ze mij moesten fotograferen. Ik heb altijd dusdanige posities ingenomen dat niemand iets kon zien. Belichting kan heel verraderlijk zijn voor iemand met littekens. Ik heb geleerd om licht te voelen en mij zodanig te draaien dat de belichting niet in mijn nadeel speelt.'
Ze heeft, vorige week, op televisie de start van het proces-Ghislenghien gezien. Ze heeft toen ook die verminkte mensen gezien. Of ze dan wegkijkt? 'Neen', zegt ze. 'Ik kijk verder dan de littekens. Ik zie de mens. Dat is waarom ik me goed kan voelen bij mensen met een handicap. Ik kijk verder dan die handicap.'
In maart van dit jaar is Greet Rouffaer getrouwd met Bart De Bondt, ze heeft haar eigen ik leren aanvaarden en schreef er een boek over. En begin december wordt ze vijftig. 'Ik beschouw al die dingen die me nu op korte termijn overkomen als een kantelmoment. Ik zou nu graag overgaan tot de orde van de dag. De voorbije jaren ben ik te vaak de actrice geweest die zwaar verbrand raakte op de set van Wittekerke . Oké, door dit boek te schrijven vraag ik er nu wel zelf om, maar als die drukte voorbij is, wil ik weer doorgaan met mijn leven.'
'Ik weet niet of ik nog ga acteren. Sinds maart ben ik werkloos en er dienen zich niet meteen nieuwe projecten aan. Acteren was mijn leven, maar ik klamp me er niet krampachtig aan vast. Samen met Bart broed ik op het idee om iets te doen voor mensen met een laag zelfbeeld. Dat wordt minstens een boek. En voorts hoop ik de komende tijd ook tevreden te blijven met mezelf. Tevreden leren zijn met zichzelf, meer mensen moesten dat eens proberen.'
Dirk Musschoot
Afbeeldingen uit dit bericht verwijderd op verzoek van de auteur/uitgever, in verband met copyrightschending. - Pieter
