Ik begrijp jouw rekenkundige argument wel maar ga uit van een andere benadering. ELKE hulpverlenende dienst dient NIET achteraf te bepalen of een inzet succesvol was en op basis daarvan de keuze wel-of niet ter plaatse gaan, welke middelen beschikbaar te hebben, te laten bepalen. In geval van waterincidenten behoort men WEL maximaal in te zetten en ook de medische tak de kans te geven. Ook daar is veel verbeterd in behandelmogelijkheden.
Ik ga hier lijnrecht tegenin door te stellen dat ELKE hulpverlenende dienst ALTIJD achteraf dient te bepalen of een inzet succesvol was en op basis van die gegevens moet bepalen hoe een VOLGENDE inzet beter kan, welke middelen wel of niet hebben bijgedragen en de volgende keer weggelaten danwel toegevoegd moeten worden. Uiteraard moet dit niet continue na iedere inzet de inzet van de volgende keer bepalen maar trends over jaren geven weldegelijk nuttige informatie waarmee je je inzet maximaal effectief maakt. In het geval van waterincidenten betekent maximaal inzetten niet per definitie de inzet van duikers (met de daarbij behorende lange aanrijtijden) maar naar mijn mening en die van steeds meer bepalende figuren veel eerder een snel inzetbaar team van oppervlakteredders waardoor het slachtoffer eerder uit het water is en de medische tak een daadwerkelijke kans heeft. Hoewel er veel behandelmogelijkheden bijgekomen zijn kunnen we nog steeds bar weinig doen aan reeds opgelopen hersenschade ten gevolge van hypoxie.
Jouw redenering zou bij de ambulancediensten betekenen dat bij een melding van een reanimatie in een dorp op 10 km. afstand er maar geen ambulance meer moet komen. De overlevingskans is toch erg laag. Alleen als men zeker weet dat er goed wordt gereanimeerd en een AED wordt gebruikt wil de ambulancedienst nog wel komen. Dan is er meer kans op overleven.
De politie hoeft niet meer op een melding van een overval af te gaan. De overvallers zijn toch al weg en aangifte kan de volgende dag gedaan worden op het bureau of via Internet.
Wil je die kant op??? Dan ben je geen echte hulpverlener of je bent teveel in cijfers gaan denken en niet in kansen voor de betrokkenen. Ik hoop met beide argumenten ongelijk te hebben, laat dat duidelijk zijn.
In dit eerste geval blijft een ambulance noodzakelijk voor het vervoer en transportzorg, echter wil je daadwerkelijk levensreddend optreden zal je het toch moeten hebben van BLS-ende omstanders danwel een AED-alert. Laten we daar dus geld instoppen.
Voor het tweede voorbeeld geldt overigens dat de politie ook, terecht, keuzes maakt waar ze op reageren en hoewel voor een overval ze nog wel komen voor een inbraak waarbij de dader al weg is mag je je ook gewoon melden op het buro voor aangifte.
Ik ga er nog steeds voor, ook al weet ik uit ervaring dat bij een auto onder water er weinig kans is. En uit beroepservaring (ambulance) dat een reanimatie die pas na 10 minuten wordt gestart weinig kans meer heeft. Maar die luchtbel in die auto, weet je?? En dat hele langzame hartritme wat niet meer door een leek herkend wordt maar nog net de hersens van een beetje O2 voorziet, en/of de goede BLS, waardoor de reanimatie toch weleens lukt, daar ga je voor!
Gaat de brandweer ook niet meer naar een woningbrand als bekend is dat er mensen zitten opgesloten in een brandende slaapkamer? Onder de noemer dat ze toch waarschijnlijk al verbrande longen hebben en het niet overleven zullen? NEE, dat bepaal je pas ter plaatse of ze nog te redden zijn, niet vooraf!
Bij een auto onder water en redding door brandweerduikers is er géén kans, dit blijkt keer op keer weer. Waar jij het als ambulancehulpverlener van moet hebben is redding door omstanders, de eerst aanwezige hulpverleners die niet wachten op duikers en toch gewoon het water in gaan en in de toekomst hopelijk steeds vaker oppervlakteredders.
Ben wel met je eens dat eerst de oppervlakteredding moet worden opgezet en geoefend voordat de duikteams worden opgeheven. Dan nog blijven er inzetten over waarbij de redder kopje-onder zal moeten. Dat blijft dus een duiker en geen oppervlakteredder.
Dat er duikers zijn omgekomen bij hun werk blijft een enorm drama. Maar dat kan niet wegnemen dat men er voor gekozen heeft, net als de militairen tegenwoordig, en dat men ook weet / accepteert dat er een kans is op een ongeval. De duikers die ik ken hebben nooit naar aanleiding van een omgekomen collega de keus gemaakt te stoppen omdat er toch nooit iemand te redden valt. Men is zich wel bewust van de gevaren en oefent liever vaker op noodsituaties dan beslissen te stoppen. Die beslissing is zover ik weet nooit door de duikteams zelf genomen. Het is ze van bovenaf opgelegd.
Probleem is dat in Nederland geen dekkend netwerk van duikers te krijgen is die levensreddend op kunnen treden. Dit kost teveel geld. Zo daar staat het, keihard, er is niet genoeg geld. Dat is nu eenmaal de realiteit. Alles kost geld en dat is er maar beperkt en kan maar één keer uitgegeven worden. Wel kan met het geld van één duikteam meerdere teams van oppervlakteredders opgericht/in stand gehouden worden. Deze kunnen sneller ter plaatse zijn en dus vaker daadwerkelijk levensreddend optreden.
De duikers hebben er zelf voor gekozen, maar wat is dan les één bij EHBO?
Denk aan je eigen veiligheid.Inderdaad daar zijn hulpverleners in de hitte van de strijd erg slecht in, dus moet het soms voor ze gedaan worden. Het is gewoon niet te verantwoorden als er meer hulpverleners omkomen dan dat er slachtoffers gered worden. Bovendien is men zich helemaal niet bewust van de gevaren, daar is men in 2009 door de Inspectie nadrukkelijk op gewezen. Ik quote uit hun
rapport:
- Het veiligheidsbewustzijn was bij alle korpsen –zowel op de werkvloer als bij het management– volstrekt onvoldoende. Op de werkvloer uitte zich dat onder andere in het ontbreken van volledig bijgewerkte bereikbaarheidskaarten, de logboeken, gebrekkig onderhoud aan de duikuitrusting, onachtzaamheid van de medische keuring, geen oefening in noodprocedures. Bij het management werd het zichtbaar in de veronachtzaming van het arbobeleid: de risico-inventarisatie ontbrak of was niet toegesneden op de duiktaak, er was geen plan van aanpak om de risico’s te beperken, er was geen systematische scholing voor de duikers en de ontwikkeling en de vaardigheden werden niet bijgehouden in een volgsysteem.
Nu is men wel bezig met een verbeterslag, maar bij veel korpsen ontstaat het besef dat dit verhoudingsgewijs voor de opbrengsten teveel geld kost en dat met een andere besteding van dit geld meer levens gered kunnen worden.
Als ik op de website
Verdrinking.nl de nieuwsberichten doorlees dan heb ik bij meerdere berichten uit de afgelopen maanden de vraag: hadden deze mensen niet gered kunnen worden door een sneller ter plaatse zijnd oppervlaktereddingsteam als dat er geweest zou zijn?
Dit terwijl ik geen berichten tegen ben gekomen van succesvolle duikreddingen (dus daadwerkelijk dieper onder water) in dezelfde periode.
Heel kort samengevat komt het toch neer op het woord "rendement" zoals tower-ladder al aangeeft een vreselijk woord bij het redden van mensenlevens maar wel de harde realiteit van alledag. Juist ook in jouw veld de ambulancezorg speelt dit momenteel enorm en worden ook daar soms harde beslissingen in genomen.
