hoe om te gaan met lastige ouders/begeleiders

[mrpddnos]

Hoi allemaal,

Ik ben vandaag het volgende voorval tegengekomen en wilde toch eens weten hoe jullie hier over denken.

Tijdens een wielerronde valt tijdens de eindsprint een wielrenster onderuit. Ze komt met een harde klap op het asfalt neer en blijft liggen. Ze ligt op haar linker zij met haar rechter been een beetje opgetrokken. Haar borstkas heeft ze relatief plat op het asfalt. (even voor de beeldvorming)

Bij de patient aangekomen klaagt ze over pijn aan haar linker heup, waar zij op ligt, pijn in de buik en aan de pols. Ze is ABC stabiel. Haar vader staat over haar heen tegen haar te praatten. Hij waarschuwd ons dat we rustig aan met haar moeten doen omdat ze haar staartbeentje eens gebroken heeft gehad. Wij zijn over gegaan op fixeren van het hoofd. Vader hing over de patient heen te zeggen dat ze van de grond moest en dat ze opstaan moest. Hierop begon de patient hevig te hyperfentileren. In minder dan 3 minuten na de valpartij hebben wij de hartslag van de patient gemeten. De meting kwam op 80 slagen per minuut. (In onze ogen is dit bijzonder laag gezien het feit dat ze net meer als een uur een wielerronde heeft gefiets en aan eht eind van een eindsprint zat.)

Wij hebben de patient en de vader het advies gegeven om te blijven liggen, mogelijk met een warme deken onder haar. Voornamelijk de vader bleef aandringen, op een heel dominante manier, dat zijn dochter echt op staan moet, waardoor hij uiteindelijk zijn dochter in zijn aandringen mee kreeg. Na de gevaren te hebben uitgelegd hebben wij de verantwoording voor het besluit bij vader en dochter neer gelegd en hebben wij onze handjes terug getrokken, tot de patient stond. Toen zijn wij met onze behandeling verder gegaan.

De vraag van mij en mijn collega is hoe jullie met deze situatie zouden omgaan. Zouden jullie het opstaan van de patient hebben gewijgerd of, net als wij jullie handjes en vooral de verantwoording terug getrokken hebben? Of zouden jullie het compleet anders hebben aangepakt? Ik richt mij in deze post wel op deze situatie specifiek maar mijn vraag geld ook eingenlijk voor andere situaties...

groetjes,
bernhard

[Jim]

Tja, ik was er dus niet bij maar hoe lang heeft het geduurt voordat het slachtoffer weer 'moest gaan staan?'

Ze is niet bewusteloos geweest, maar is wel aan het hyperventileren. Ik zou haar eerst maar eens laten liggen, ABC-controles uitvoeren en even laten kalmeren (en beschermen tegen afkoeling).

Een paar minuten later nog een keer vragen wat er gebeurt is en waar ze pijn heeft en dan pas de beslissing nemen van laten liggen ja of nee.

De vader mag mij helpen en relevante informatie geven, maar voor de rest is het mijn (als er meerdere EHV'er zijn 'onze') beslissing om al dan niet te immobiliseren vind ik.

Ik kan me inderdaad best voorstellen hoe je je voelt door die vader, maar het belang van het slachtoffer gaat voor. Maar ja, als het slachtoffer het ook niet wil...

[mrpddnos]

ik was nog vergeten te vermelden dat na het opstaan wij een abnornmale stand van de heug contstateerden.

[Rescue]

Hoi allemaal,

Ik ben vandaag het volgende voorval tegengekomen en wilde toch eens weten hoe jullie hier over denken.

Tijdens een wielerronde valt tijdens de eindsprint een wielrenster onderuit. Ze komt met een harde klap op het asfalt neer en blijft liggen. Ze ligt op haar linker zij met haar rechter been een beetje opgetrokken. Haar borstkas heeft ze relatief plat op het asfalt. (even voor de beeldvorming)

Bij de patient aangekomen klaagt ze over pijn aan haar linker heup, waar zij op ligt, pijn in de buik en aan de pols. Ze is ABC stabiel. Haar vader staat over haar heen tegen haar te praatten. Hij waarschuwd ons dat we rustig aan met haar moeten doen omdat ze haar staartbeentje eens gebroken heeft gehad. Wij zijn over gegaan op fixeren van het hoofd. Vader hing over de patient heen te zeggen dat ze van de grond moest en dat ze opstaan moest. Hierop begon de patient hevig te hyperfentileren. In minder dan 3 minuten na de valpartij hebben wij de hartslag van de patient gemeten. De meting kwam op 80 slagen per minuut. (In onze ogen is dit bijzonder laag gezien het feit dat ze net meer als een uur een wielerronde heeft gefiets en aan eht eind van een eindsprint zat.)

Wij hebben de patient en de vader het advies gegeven om te blijven liggen, mogelijk met een warme deken onder haar. Voornamelijk de vader bleef aandringen, op een heel dominante manier, dat zijn dochter echt op staan moet, waardoor hij uiteindelijk zijn dochter in zijn aandringen mee kreeg. Na de gevaren te hebben uitgelegd hebben wij de verantwoording voor het besluit bij vader en dochter neer gelegd en hebben wij onze handjes terug getrokken, tot de patient stond. Toen zijn wij met onze behandeling verder gegaan.

De vraag van mij en mijn collega is hoe jullie met deze situatie zouden omgaan. Zouden jullie het opstaan van de patient hebben gewijgerd of, net als wij jullie handjes en vooral de verantwoording terug getrokken hebben? Of zouden jullie het compleet anders hebben aangepakt? Ik richt mij in deze post wel op deze situatie specifiek maar mijn vraag geld ook eingenlijk voor andere situaties...

groetjes,
bernhard

Beste Bernhard,

Vind je dit nu wel een hoog energitsche impact of niet.. ? Gezien je opmerking  

Wij zijn over gegaan op fixeren van het hoofd.

.
Ik vind het knap dat je hartritme binnen 3 minuten hebt gemeten..  En wanneer waarschuwde je de ambulance ?

Om antwoord te geven op je vraag..  moet je duidelijk hebben of je het wel een H.E.T. vind of niet...  Dat moet blijken uit het ongevalsmechanisme of door aanwijzing van de letsels.
Is het naar je mening een H.E.T. dan waarschuw je direct de ambulancedienst en handhaaf je de immoblisiatie en voorkom je verdere onderkoeling  en licht je de vader en patient in.. wat je gaat doen en waarom.

Willen mensen daarop geen zorg... vraag je nog eens duidelijk, dat je begrepen hebt, dat ze geen zorg willen. en kan je helpen het parcour weer vrij te maken en kijk je op afstand toe of men alsnog je hulp nodig heeft..

Een deken onder het slachtoffer brengen, terwijl het een hoog energetische letsel is, lijkt me niet zo handig...

[mrpddnos]

Het alarmeren van de ambulance was binnen 3 tot 4 minuten gedaan. Dat ging echt heel snel. Direct daarna heeft mijn collega haar hartslag gemeten.

Het was niet zo dat ze geen zorg wilde, maar ze wilde andere zorg dan wat wij op dat moment van belang vonden. zij wilde dat haar pols verzorgt werd, terwijl wij haar rug, nek en haar heup op dat moment belangrijjker vonden.

De reden dat wij direct over zijn gegaan tot immobiliseren is omdat ze  direct bleef liggen op de aangedane kant. Mijn ervaring is dat als iemand geen last van de rug/ne heeft na een valpartij over het algemeen op de rug zal gaan liggen om de heup waar ze last van hebben te ontlasten. Ze bleef ook stokstijf liggen en heeft haar positie tot wij terplaatse waren en de immobilisatie uiteindelijk gestopt hebben totaal niet veranderd.

[Marno]

Als je de patiente -en vader- duidelijk inlicht waarom je doet wat je aan het doen bent denk ik dat je al heel wat meer goodwill kunt verwachten van hun kant.

Als je de wielrenster verdenkt van bijv letsel aan haar wervelkolom kun je dat uitleggen. met daarbij de risico's van opstaan. als ze dan nog steeds wil vertrekken is dat haar keus. Als zij aangeeft dat ze het met je eens is, en de vader blijft aandringen op opstaan zul je die vader moeten overrulen, desnoods met hulp van omstanders.

Als je dacht aan een heupfractuur zou ik me geen zorgen maken als ze weg wil lopen. Ze gaat namelijk vanzelf weer liggen als hij echt gebroken is.

[EHBO-er]

Laat ik beginnen met te zeggen dat jullie het goed aangepakt hebben, de keuzes die julllie in de hectiek van het moment gemaakt zijn wat mij betreft goede keuzes. Waren het de beste keuzes ? Als je er net als nu in alle rust over nagedacht zou hebben, zou je ongetwijfeld andere keuzes gemaakt hebben.    

Het tweede punt is een iets wat veel ehv'ers vergeten. Hulp biedt je aan en het is aan het so (bij minderjarigen aan de ouders of voogd) om de hulp te accepteren.
zolang het so handelingsbekwaam is kan en mag niets afdwingen. Als het so niet handelingsbekwaam is, dan kun als zijn zaakwaarnemer zijn belangen behartigen.

zaakwaarneming is het inlaten met de behartiging van iemands belang, zonder daarvoor de bevoegdheid te hebben (gekregen). de zaakwaarnemer kan rechtshandelingen verrichten in naam van de belanghebbende. de zaakwaarnemer moet daarbij de nodige zorg betrachten en, en binnen redelijke grenzen, de begonnen zaakwaarneming voortzetten, totdat anderen dit overnemen. de belanghebbende moet, voor zover zijn belang naar behoren is behartigd, de kosten daarvan vergoeden. heeft de zaakwaarnemer echter zonder redelijke grond gehandeld en/of is het belang niet naar behoren behartigd, dan kan de zaakwaarnemer aansprakelijk gesteld worden. (Dit gedeelte uit het burgelijk recht regelt dus ook dat het so de kosten moet betalen van de ambulance die voor hem is gewaarschuwd.)

Ik ben ooit getuige geweest van een dergelijke situatie, waarbij de ehv'er aarzelde om pa/verzorger te helpen met het optillen van het so.
Ik heb toen tegen de ehv'er gezegd om zich er verder niet meer mee te bemoeien, tenzij hij ook vindt dat tillen verantwoord was.
De hulp van pa daarna was in mijn ogen beschamende vertoning op het randje van lichamelijke en psychische mishandeling.    
Hij moest en zou eerst zelf onderzoeken of er wel sprake was van botbreuken, want hij had dus geen zin om in het ziekenhuis voor schut te gaan als daar blijkt dat er niets gebroken was.