Precies, die Ellendeling Spee met z'n handhavings-propaganda die verpest dat hele programma.
Andre van de Toorn had hiervoor zo'n programma voor mensen die 'n 2e hands auto wilden kopen (verboden in te rijden) en 'k kan me niet herinneren dat ik me ooit aan hem heb geergerd toen.
Maar nu bij wegbruikers krijg ik soms echt de nijdig om iets tegen de tv te gooien in de hoop hem te raken.
Helaas bepaald Spee nu hoe het programma in elkaar zit
Deze column stond recent in de autoweek :
Wegmisbruikers, ‘hét programma waar roekeloze automobilisten, motorrijders en fietsers worden geconfronteerd met hun rijgedrag’, is een schaamteloze imitatie van Blik op de Weg. Dat is het ergste niet. De Telegraaf heeft de krant niet zelf uitgevonden; Oasis was er niet geweest zonder de Beatles, de fijne nieuwe Mini niet zonder de oude. Erg is de presentator, André van der Toorn.
In de topdrie voor storende presentatoren van autogerelateerde programma’s roept de stoere krullenbol, al is ook iedere Coronel er één te veel, veruit de meeste irritatie op. Het is de irritatie die je voelt wanneer je ziet dat iemand hopeloos verkeerd gecast is.
Van der Toorn is een bozig onderdeurtje om te zien, het slag dat op een mengsmering van lef en handigheid over de pieken en de dalen van het leven weet te springen. Niet dat hij in het televisielandschap niets te zoeken heeft. In Verboden in te Rijden leverde zijn harde aanpak van malafide autohandelaars soms smakelijke kijkmomenten op, wanneer hij met zijn SBS-ploeg en een rouwstoet van bedrogen klanten in zijn kielzog autocriminelen ter verantwoording kwam roepen. Daar pakte Van der Toorn de bad guys met hun eigen wapens: durf en vasthoudendheid. Ik weet niet of ik het zo’n goed programma vond, maar het concept paste hem als een handschoen.
In Wegmisbruikers ligt dat anders. Ten eerste omdat zijn slachtoffers meestal geen boeven zijn maar argeloze burgers die per ongeluk vergeten waren dat de nationale ordedienst van Spee nooit op één oor ligt; ten tweede omdat zijn bullebakkentronie haaks staat op de moralistische portee van het programma.
Wegmisbruikers drijft op de fatsoensrakkersterreur van de jaren vijftig. Een vertegenwoordiger die honderd rijdt waar hij zestig mag, een puber die zijn brommerhelm bij moeder thuis heeft laten liggen, de sukkel die de vluchtstrook heeft gepakt om honderd meter file af te snijden, schande! Maar daar is, opluchting alom, de nijvere patrouille-Focus al om de op heterdaad betrapte onverlaten de vereiste dosis justitiële discipline bij te brengen.
Heel Nederlands, en zeer typerend voor het duffe en gezapige klimaat waarin we leven, is dat zo’n aanhouding zelden tot leuke incidenten leidt. De meeste wegmisbruikers lopen over van berouw. Terwijl de camera tevreden snort, biecht de geschokte overtreder braaf zijn zonden op, waarna de presentator het verdiende pak slaag met een leutige oneliner afmaakt. Afgaande op Wegmisbruikers lijdt het Nederlandse volk aan een mensonterende gezagsgetrouwheid. Ik zou uit mijn vel springen als de dienstdoende verkeersagent mij hand in hand met SBS de gele kaart kwam uitreiken.
Wat je voor zo’n programma nodig hebt, is de perfecte schoonzoon. Alleen een man als Leo de Haas kan een dergelijk vertoon van vrome burgermanszin geloofwaardig maken. Het is hem gelukt, met Blik op de Weg. Het is, al zou je hem het liefst van het scherm willen schieten, toch een hele prestatie. De straathond Van der Toorn is in zo’n setting even onwaarschijnlijk als Andries Knevel in Yab Yum. Je ziet hem vechten om de miscast te verbloemen - en het lukt niet, zelfs niet met truien uit de kast van Leo.
Er is nog iets. Koos Spee. Ik had me voorgenomen nooit meer iets over hem te zeggen. Je moet wel maat weten te houden. Hij geeft je de kans niet. Dankzij Wegmisbruikers, waar hij aflevering na aflevering opduikt om zij aan zij met Van der Toorn toekomstige verkeersdelinquenten de stuipen op het lijf te jagen op die misselijkmakend goedbedoelde toon van een bevoegd gezag dat eigenlijk het beste met ons voorheeft.
Het recept is bekend. Van der Toorn speelt namens het Nederlandse volk quasi opstandig voor advocaat van de duivel, en Spee leest ons onwetenden de les.
André: “Die tachtig kilometer-zones, wat heeft dat helemaal voor zin? Tachtig of honderd, dat maakt toch niets uit?”
Spee: “Nou en of. Dat is uit metingen gebleken.”
Dat wordt dus flitsen voor de goede zaak: een schoon milieu. En de staat is de kwaadste niet, legt Spee uit: in nieuwe zones wordt de wegmisbruiker eerst een maand gedoogd. “Maar als de mensen eraan gewend zijn, gaan we handhaven.”
Handhaven!
Als Van der Toorn een vent was, zou hij kokhalzend de blik afwenden. Maar nee.
Morgen gelukkig Top Gear, de goden zij dank.
Bas van Putten En blijkbaar was onze vriend Spee het daar niet mee eens wat hij stuurde gelijk 'n brief naar Autoweek om z'n abbonnement op te zeggen :
Foto brief komt van www.geenstijl.nlDie amerikaanse achtervolgings programma's, die hebben tenminste door hoe het in elkaar zit. Die laten gewoon achtervolging na achtervolging zien, en geen flauwekul ertussen door.
De mensen kijken naar zo'n programma voor de achtervolgingen, en nergens anders voor.
Maar hier komen ze dan met "de duim" waarbij fietsers bijna omver worden gesprongen met verkeersborden, en ontzettend irritant commentaar van Spee de hele tijd.
En blik op de weg is gelukkig afgestapt van dat irritante gedoe met die "Bekende" Nederlanders die 'n rondje in hun vrachtwagen moeste rijden, al hebben ze nu nog wel die irritante praatpaal.
Maar we kijken die programma's niet voor de duim, de praatpaal, of 'n hele hoop justitiel gezeik, wij willen achtervolgingen zien, en aanhoudingen, en confrontatie's.
Gelukkig snappen de amerikaanse shows dat wel....
