Bart Been: na ruim veertig jaar kan de pet voor altijd afhttp://www.klaroen.nl/page/Lokaal/Regionaal/Lokaal-nieuws/Bart-Been-na-ruim-veertig-jaar-kan-de.473681.newsvrijdag 1 januari 2010 15:52
NIEUW-LEKKERLAND - Als Bart Been ooit nog meende dat hij iets anders zou worden dan politieagent dan had hij alleen maar naar zijn familie hoeven kijken. Met opa, vader, ooms en een broer die allemaal diender waren maakte hij geen schijn van kans. Maar nog belangrijker was zijn eigen keus. Het dienen van de samenleving en het waken over de gemeenschap zat inderdaad in zijn bloed. Dat hij vanaf 1974 tot 2003 de gemeente Nieuw-Lekkerland diende zullen de Lekkerlanders nooit vergeten.
Met op alle verjaardagen de kapstokken vrijwel alleen maar bevolkt met blauwe petten is het niet vreemd dat ook Bart Been zich in 1970 bij de politieschool in Horn (L) meldde. Met vader, opa en ooms om zich heen als toegewijde agenten groeide hij op in een sfeer van orde, gezag en handhaving. Al met zes of zeven jaar ging hij met zijn vader mee de Braassemermeer op ter controle van de visserij. Het kan niet anders of die spannende avonturen moet sporen hebben achtergelaten. Hij sloot de opleiding met goed gevolg af en werd geplaatst in Alblasserdam. “In die tijd had je weinig keus als het ging om wonen", lacht Been. “Dat betekende dat we met acht politiegezinnen in hetzelfde flatgebouw woonden." Die eerste jaren waren voor Been de kennismaking met het soms harde leven van een politieagent. Zijn werkgever was toen nog de Rijkspolitie en het team Alblasserdam bestond uit zo'n dertig man. In 1974 kreeg hij de kans voor een overplaatsing naar Nieuw-Lekkerland.
Prachtige tijd
Toen nog bestond het lokale team uit tien agenten. Gemeten naar de huidige situatie een ongekende luxe. “Maar je moet wel bedenken dat we toen bijna alles zelf deden", legt Been uit. “Dus ook de onderzoeken en de hele administratie." Voor Been brak een prachtige tijd aan. Er waren de gebruikelijke diefstallen, maar ook burenruzies. Hij zal met zijn rustige, bedachtzame uitstraling ongetwijfeld alleen al door zijn optreden menig onruststoker tot bedaren hebben gebracht. “Het blijft altijd een beetje balanceren", erkent Been. “Je hebt in het dorp te maken met heel veel mensen die je goed kent. Maar tegelijkertijd heb je de wet te handhaven. Als je in uniform bent moeten al die mensen voor jou gelijk zijn. Hoe goed je ze ook kent." Hij wekt niet de indruk dat het hem ooit problemen heeft opgeleverd. In die jaren kon hij ook nog nachtenlang de polder in op jacht naar visstropers. “Daar had je echt geduld voor nodig." Het was juist die variatie in werkzaamheden die ertoe leidden dat hij in 1994 bij de reorganisatie van de politie er heel bewust voor koos in de buitendienst te blijven. “Ik ben geen vergadertijger. Ik wil gewoon op straat zijn. In de polder, tussen de mensen, in de surveillance. Daar ligt mijn werk. Daar voel ik me thuis." Na de ingrijpende reorganisatie bleven er in Nieuw-Lekkerland maar twee agenten over. Het nieuwe blauw bepaalde het straatbeeld in het dorp.
Luilak
In de kracht van zijn leven maakte hij ook deel uit van de ME. Hij maakte kennis met het harde leven tijdens rellen en opstootjes. Wat hem altijd zal bijblijven zijn de beelden van de gijzeling in 1977 door de Molukkers van de school in Boven Smilde. Als ME'er was hij betrokken bij deze zaak en bracht er dagenlang door. Toch waren deze hardhandige confrontaties niet iets dat hij zocht. “Ik ben niet iemand die zomaar een relschopper in elkaar slaat", stelt Been. “Ik heb best wel eens dingen meegemaakt met bijvoorbeeld Luilak. Maar als het even kon probeerde ik slaan te vermijden." Het dagelijks politieleven kon ook de simpele dingen als verkeersregeling inhouden. “In de beginjaren stonden we inderdaad 's middags nog op de kruising van de Dam en het Cortgene in Alblasserdam het verkeer te regelen", herinnert Been zich. “Ook op de dijk als IHC uitging of bij de molens in Kinderdijk. Die tijden zijn veranderd. Verkeersregeling komt alleen nog voor in uitzonderinggevallen."
Pyromaan
In die jaren was het toezicht op het uitgaansleven nog een prioriteit voor de kleine ploeg uit Nieuw-Lekkerland. “We hadden toen drie discotheken hier in het dorp en nog een heel bekende in Alblasserdam. Op de uitgaansavonden betekende dat regelmatig heisa met dronken jongelui die langs de dijk trokken en soms een spoor van vernielde brievenbussen en autospiegels achterlieten. De rust is redelijk teruggekeerd. Met name omdat de discotheken allemaal gesloten zijn. Een andere herinnering uit zijn Nieuw-Lekkerland-jaren is hem goed bijgebleven en hij kan er met een tevreden gevoel op terugkijken. Het dorp werd lange tijd geteisterd door een pyromaan die auto's in brand stak. “Op een gegeven moment hadden we eindelijk een spoor te pakken. In die jaren was ik ook hulpofficier van Justitie. Ik heb toen ter plekke de beslissing genomen de betreffende verdachte van zijn bed te lichten." Dat bleek een goede beslissing want hij bekende vrij snel en de zaak kon gelukkig worden opgelost."
Nieuwe start
Bart Been heeft nooit anders gekend dan een leven van dienstbaarheid. Zijn woning aan de Hoogaarslaan in Nieuw-Lekkerland heeft een directe verbinding naar de naastliggende politiepost. Het gevolg was dat Been dag en nacht betrokken was, ook in zijn vrije tijd. Zijn echtgenote verzorgde zelfs het eten voor de arrestanten. Toch wilde Been de laatste jaren voor zijn prepensioen nog ergens anders een nieuwe start maken. Vanaf 2003 werkte hij in het team van Sliedrecht. Sinds 2008 begon hij af te bouwen en werkte hij nog twee dagen per week. Na ruim veertig jaar gaat Bart Been proberen afscheid te nemen van zijn leven als diender. Het huis staat te koop, de verbindingsdeur naar Post Nieuw-Lekkerland wordt dichtgemetseld. Zijn vrouw en hij gaan genieten van hun eerste kleindochter. Aangezien zowel dochter als schoonzoon bij de politie werken groeit zij ook op in het politiemilieu en het is haar keus of zij de traditie voortzet. Er zijn geen vaste plannen. Het wordt wennen aan de welverdiende rust. Been kijkt terug op een prachtige periode. De pet kan af. Voor altijd.
