Zoals ik dus al zei:
Natuurlijk zijn de omstandigheden voor elke hulpverlener anders dan voor een leek.
Maar wat is verantwoord? Waarom juichen we wel de inzet van de proffessionals toe, maar niet de onbezonnen actie van een kind?
Ik vind de scheidslijn van wat gevaarlijk is voor een hulpverlener of wat gevaarlijk is voor een leek heel dun.
Want ook bij hulpverleners, goed getraind, goed uitgerust, gaat het wel eens mis...
Bij een burger roepen we gauw, wat stom. Als het bij een hulpverlener misgaat lopen we over van compassie en verdriet en vragen we ons allemaal af hoe het heeft kunnen gebeuren.
Ik vraag dus: waar ligt die scheiding?