'Nazorg' bij verlenen eerste hulp bij ongeval?

[Rescue]

Onze ervaring (Medicalrescue.NL) is dat het best wel tijd en zorg en training om een bot-team op te zetten.  Wij hebben we het als volgt geregeld, zowel voor onze vaste vrijwilligers en ook voor aanvullende personeel, en mensen buiten onze organisatie die bij ons aankloppen.

Elke incident kan worden geevalueerd dat kan ook dat mensen die in de prive sfeer incidenten hebben meegemaakt kunnen inbrengen.
Hiervoor zijn onze instructeurs als een externe psycholoog zijn hiervoor beschikbaar, indien nodig gaan we naar de betrokken medewerker toe.. Een evaluatie mag nooit in de verwijtende of wijzende sfeer plaats vinden, en dat is een kunst..

Naast de externe psycholoog kunnen we in bijzondere gevallen ook terug vallen op de ambulancediensten, voor inhoudelijke informatie over het incident. Ook daar zijn we heel voorzichtig mee, want ook ambulancepersoneel zijn gewone mensen en die krijgen daags ook een en ander voor de kiezen, en die hebben er niets aan om zonder noodzaak en bijzondere leermomenten hiermee bezig te zijn..

Belangrijker nog dan de nazorg is de preventie : in de opleiding van onze vrijwilligers, maken we ze weerbaarder tegen dit soort situaties en geven ze ook voldoende zelfvertrouwen..  Een echte aanrader in deze is het volgende boekje van Heilwine Bakker.. (klik op het plaatje)

[EHBO-er]

Ik weet dat veel EHV'ers het opzoeken. Ik ben er ook zo een. Zolang ik het op zoek, heb ik nog oog voor mensen die hulp nodig hebben

Ieder van ons verwerkt ernstige incidenten op een andere manier. En daar is niets mis mee. Maar allemaal willen we hulp als we er zelf niet meer uitkomen.

[CM]

Opzoeken? Door deel te nemen aan evenementen als EHBO? (of als een gek op P2000 meldingen af te rijden, wat helaas   ook gebeurt).

Ik ga ervan uit dat je dat eerste bedoelt  

WM

[Joffry Ambu-Vpk]

Sorry Dinges, maar er is een ding waar ik het niet mee eens ben!
Eerste Hulp verlenen OVERKOMT je, dat zoek je niet op!!!

Waarom moeten EHBO'ers zelf op pad om een luisterend oor te zoeken? Hoeveel moeite is het voor de ambu en/of politie om even de EHBO'er er op te attenderen dat ze de hulpdiensten mogen en kunnen bellen of dat ze contact kunnen zoeken met Slachtofferhulp?
Volgens mij een kleine moeite. Zelf als instructeur weet ik dat dit kan en ik vertel ze dit ook in de lessen?

Maar helaas is mijn persoonlijke ervaring dat dit door ambu's en politie niet wordt gedaan. Het is maar een opmerking van een aantal seconde.
Echter die ene opmerking kan de EHBO'er wel het gevoel geven dat er even aandacht is voor ze. En dat is vaak al meer dan genoeg.
Het gevoel, dat ze voor serieus worden aangezien door de hulpverleners.

Nounou, rustig maar zeg, het lijkt mij verstandig om zo'n onderwerp eens op een herhalingsavond te bespreken zonder meteen te eisen van de overheid of reguliere hulpverleners dat die zich ook nog eens moeten gaan bezighouden met alle vrijwilligers die zich op onze patienten storten! Zo, heb ik ook weer even mijn hart gelucht.
Wordt een beetje moe van Jan en Alleman die zich met ons vak zit te bemoeien en allerlei eisen gaan stellen.

Het eeuwige calimero-effect van de eerste hulpverleners wordt o.a door het Oranje Kruis in iedere Reddingswezen-editie wel vermeldt. Iedere keer weer gejammer over het niet voor vol worden aangezien door de overheid, ga dan eens lobbyen richting de overheid, doe aan zelfregulering en pamper je eigen vrijwilligers met opvangtrajecten i.p.v. alles van de overheid te verwachten.
En die overheid zal o zo blij zijn met de ehbo vrijwilligers bij rampen. Zonder eerste opvang door ehbo-ers zal menig rampenslachtoffer het eerste uur niet eens halen.

[EHBO-er]

Joffry,

Je stelt het een "beetje" cru, maar de kern van de boodschap is duidelijk en ook, voor een groot deel, terecht.
Het zou al een hoop schelen als de EH instructeurs bijgeschoold worden in het opvangen van van hulpverleners na een traumatische ervaring.

In mijn lessen vertel ik dat men mij altijd mag bellen als men ergens mee zit. Ik vertel ook de ambulancemensen vaak geen tijd hebben tijdens tijdens hun hulpverlening, maar dat je altijd naar de RAV kan bellen, als je het niet van je af kan zetten. Het heeft als voordeel dat in alle rust nagepraat kan worden. Uiteraard voor zover dat relevant is voor de hulpverlener en de privecy van het so niet schendt.

[Dinges]

Je stelt het een "beetje" cru, maar de kern van de boodschap is duidelijk en ook, voor een groot deel, terecht.

Inderdaad. Mee eens.

En ik ben van mening dat als een incident nou echt zulke sporen bij iemand nalaat, dat diegene dan eens stevig na moet denken over een andere ''hobby''.  

Vanzelfsprekend; de zeer traumatische ervaringen buiten beschouwing gelaten. M.a.w; als je ergens afgerukte lichaamsdelen hebt zien liggen en slagaderlijke bloedingen aan het drukken bent geweest, okee. Alle begrip.

[EHBO-er]

Inderdaad. Mee eens.

En ik ben van mening dat als een incident nou echt zulke sporen bij iemand nalaat, dat diegene dan eens stevig na moet denken over een andere ''hobby''.  

Vanzelfsprekend; de zeer traumatische ervaringen buiten beschouwing gelaten. M.a.w; als je ergens afgerukte lichaamsdelen hebt zien liggen en slagaderlijke bloedingen aan het drukken bent geweest, okee. Alle begrip.

Ik heb veel gezien en meegemaakt en ik heb aan de lijve ondervonden dat het niet de grootte van het incident is, maar de impact die het op dat moment op jouw heeft.
Het slachtoffer had een kraswondje in een vinger had en ik stond met bevende handen een pleister te plakken. En ik weet tot op de dag van vandaag niet waardoor dat gekomen was.

[Dinges]

Ik heb veel gezien en meegemaakt en ik heb aan de lijve ondervonden dat het niet de grootte van het incident is, maar de impact die het op dat moment op jouw heeft.
Het slachtoffer had een kraswondje in een vinger had en ik stond met bevende handen een pleister te plakken. En ik weet tot op de dag van vandaag niet waardoor dat gekomen was.  

Iedereen heeft wel eens mindere dagen. Maar laat dat krasje sporen na?  

[EHBO-er]

Iedereen heeft wel eens mindere dagen. Maar laat dat krasje sporen na?  

Ja, want dit voorval heeft zich een jaar of negen geleden voor gedaan en ik herinner het me weer als de dag van gisteren en het is deze discussie die de herinnering weer naar boven laat komen. Het was niet het krasje, maar wat het met krasje op dat moment met me deed.

Ik heb daarvan geleerd, dat je niet te hard moeten roepen wat je zou doen in een hulpverleningssituatie.

[Luke]

Je stelt het een "beetje" cru, maar de kern van de boodschap is duidelijk en ook, voor een groot deel, terecht.
Het zou al een hoop schelen als de EH instructeurs bijgeschoold worden in het opvangen van van hulpverleners na een traumatische ervaring.

Niet om cru uit de hoek te komen, maar wat maakt een EH instructeur opeens kundig in het psychosociaal opvangen van hulpverleners? Kent iedere instructeur de symptomen van een gezonde reactie alsmede een zorgbarende reactie? Weet een EH instructeur welke stappen er genomen dient te worden om verder blijvend letsel te voorkomen bij een EH verlener?

Zo maar een kritische noot,

Luke