Dit is écht een ontzettende non-discussie, gevoerd door mensen die er geen verstand van heeft.
In principe wél of in principe níet reanimeren is exact hetzelfde, omdat er het woord 'in principe' in voorkomt: in beide gevallen moet de bewoner aangeven wat hij/zij wil.
In principe níet is niet uit geldgebrek, onwilligheid of onmenselijkheid: het heeft te maken met zinvolheid: het reanimeren van iemand van 70+ met meerdere aandoeningen (anders kom je niet in het verzoringshuis) is gewoon niet zinvol. De meesten (>90%) overleven het sowieso niet en van de rest komt 90% zeer enstig gehandicapt uit de reanimatie.
De boodschap 'in principe reanimeren wij niet' wil zeggen: wij denken er goed over na, en twijfelen aan de zinvolheid, maar iedereen heeft het te alle tijden zelf voor het zeggen.
Oow nu hebben we er geen verstand van..
Ik ken een aantal praktijkvoorbeelden, van management van bejaarden te huizen, die echt dachten dat reanimatie alleen voorbehouden was aan verpleegkundigen, en dat ook hardop in het beleid hadden staan, en dat beleid is in het verleden ontstaan, door dat men slecht geinformeerd was en kennis van de regelgeving niet erg goed was. (Napraten van elkaar, inplaats van iets adequaat uit te pluizen)
Twee, het begrip verzorgingstehuis, bejaardehuizen, verzorgingsflats, en verpleegtehuizen worden nog al eens door elkaar gehaald.
In de discussie gaat het
juist niet over verpleegtehuizen waarbij dit een eindstation is. Maar waar er een mix van ouderen zitten, die om verschillende redenen daar wonen.
Directies van verzorgingshuizen zijn niet degene die bepalen wat kwaliteit van leven is, en kunnen wel individuele afspraken over welke mate van dienstverlening gewenst is. Op wens van de client kan er een non-reanimatie verklaring worden toegevoegd. Echter een algemeen non-reanimatie beleid is in strijd met de wet en fatsoensregels. Echter dat moet afgestemd zijn met de behandelende huisarts, en mag nooit van actie zijn van een directie.
Veel verzorgingshuizen zijn gewone commerciele organisaties, die kamertjes met zorg verhuren. En de oudere huurcontracten zijn soms wat minder lucratief dan nieuwerer. Er is zeker een commercieel en financieel belang bij doorstroming van clienten, wie met droge ogen beweert dat het anders is, doet aan verstoppertje.. De vraag is of in het beleid van het tehuis dat min of meer verwoord is.. Het het algemene non-reaniimatie beleid lijkt erg bedoeld om de doorstroming te organiseren.
Dat je in verpleeghuizen (eindstation) over dit soort zaken spreekt en je per client duidelijk maakt dat er een non-reanimatiebeleid is redelijk normaal. Echter in reguliere verzorgingstehuizen, aanleunwoningen, serviceflats is de grootste kolder..
Je zit dan echt op een glijdende schaal
Als je met je als vitale 60er in de serviceflats komt te wonen bij een instelling die ook pallietatieve zorg verleent op een andere afdeling, kan je geconfronteerd worden met een non-reanimatie beleid, terwijl je tijdelijk met een rollator loopt, omdat je heup beschadigd is geweest..
en dat is echt een schande.!!
