Beste mede-forumleden,
Leuk dat er zoveel belangstelling is voor ons prachtige vak! Ik meen een redelijk geinformeerde blik te hebben over dit onderwerp. Ik ben namelijk ambulanceverpleegkundige/werkbegeleider met als speciale aandachtsgebied, het begeleiden van eindejaars HBO-V studenten. We hebben namelijk een proefproject opgezet waarbij talentvolle HBO-V studenten bij ons mogen afstuderen. Ik begin even met een leuke anekdote: de bedenker van deze citaat:
loopt momenteel stage bij mij. Als hij er nog zo over denkt dan schop ik 'm morgen van mijn busje 
. Ik laat hem lekker in de anonimiteit, hoor!
Ik heb overigens op de website van de HvA gekeken en dit gevonden:http://www.voltijd.hva.nl/verpleegkunde/talentvol.htm. Dit is echter geen gespecialiseerde ambulance opleiding maar slechts de opvolger van de HBO-TV (technisch variant). Deze opleiding stoomt je niet klaar voor de ambulancezorg, het zou slechts de weg mogelijk iets verkorten. Bovendien heb ik persoonlijk ervaring met HBO-TV kandidaten, ze zijn over het algemeen erg gemotiveerd maar qua kennis niveau niet veel vooruit op hun studiegenoten van de reguliere HBO-V.
De HAN (Nijmegen) en HU (Utrecht) hebbben de handen ineen geslagen om een geheel nieuwe opleiding te ontwikkelen: de zgn. Bachelor Spoedzorg. Dit zou een 4 jarig opleiding zijn met 2 jarig common core (propadeuse) en daarna 2 jaar specialisatie in je gekozen veld: anesthesie, Spoedeisende Hulp of Ambulancezorg (de IC zit er niet bij). Deze opleiding stuit echter op 2 grote bezwaren: het leidt niet op tot een BIG herkende beroep (vpk) EN het rekent niet op de steun van het werkveld van de ambulancezorg. Ambulancezorg Nederland (de overkoepelende organisatie) heeft, dacht ik, nog geen standpunt geformuleerd maar is niet overwegend enthousiast.
Er wordt terecht geroepen dat het steeds moeilijker wordt om aan personeel te komen. Hoe komt dat? Nou, er zijn diverse oorzaken (vergrijzing, structureel te kort aan opleidingsplaatsen bij de vervolgopleidingen) maar is de voorhanden zijnde oplossing werkelijk zo makkelijk als een nieuwe, onbeproefde opleiding laten beginnen? Ik vind van niet. Waarom niet? Nou, 4 jaar is erg kort om dit vak uit te oefenen. Mijn collega Luer-Lock zei het al:
Het gebrek aan klinisch ervaring wordt ondervangen door nog strakker protocollisering. Kijk even mee met deze casus:
Welke protocol pas je toe? Dat is namelijk niet altijd even duidelijk. Ook voor de mensen met ervaring. Er is geen specifieke protocol benauwdheid, je wordt geacht te kunnen diagnosticeren. Het verschil tussen COPD en hartfalen is soms zo subtiel. En heb ik het nog niet over mengbeelden gehad en hoe je daarmee omgaat.
Daarom heb je klinisch ervaring nodig!
De oplossing ligt dus niet in het opzetten van een geodkopere opleiding maar het herwaarderen van de huidige functieprofiel en de secundaire arbeidsvoorwaarden. Momenteel verdient een gemiddelde IC verpleegkundige meer dan een ambulanceverpleegkundige terwij de mate van zelfstandigheid ver uit elkaar liggen (niet dat ik oorlog wil voeren tegen mijn IC collega's, ze doen ook fantastisch werk). Waardeer een beroep op een passend manier en de mensen volgen vanzelf. (Een voorbeeld hiervan is de kraptetoeslag in de ziekenhuizen, volgens mij hebben ze daar nog nooit van gehoord in ambulance Nederland).
Dat was mijn pleidooi.....
WM
hahaha! Das war einmal. Zoals een wijsman zei: wie nooit van mening veranderd, heeft nooit iets geleerd.
Ik ga ook even beargumenteren waarom ik van mening ben veranderd:
Ik begin hiermee met het begrip complexiteit van zorg. Een patient is nooit complex, diagnoses en interventies kunnen complex zijn. Hier de criteria voor complexiteit van zorg:
- ernst van de stoornis, beperking of handicap
- de snelheid van wisselingen in de gezondheidstoestand
- de voorspelbaarheid van wisselingen in de gezondheidstoestand
- etc.
Hier komt bij dat je als AVP autonoom opereert en geen multi- of intradisciplinaire back-up hebt. Dit voegt bij aan de moeilijkheidsgraad. Volgens mij kunnen we het allemaal eens zijn dat op basis van mijn voorgaande gegevens, de ambulancezorg een complexe setting is.
Complexiteit is subjectief, wat voor de 1 complex is, is voor de ander simpel, bijvoorbeeld: chinees praten is voor mij een complexe handeling, omdat ik de structuur niet ken en er geen kennis van heb, terwijl het voor een chinees is het vloeiend spreken een eitje is door oefening, ervaring, kennis etc.
Het is dus een wisselwerking, namelijk die van: vraag van zorg (complexiteit van de zorgsituatie als objectief gegeven) en de aanbod van zorg (complexiteit als subjectief gegeven, namelijk bepaald door kennis en ervaring van de persoon die ermee geconfronteerd wordt). met andere woorden:
Is de kennis aanwezig? (heeft de pleeg voldoende kennis over de situatie)
Is de kennis geinternalisseerd? (Weet de pleeg welke beschikbare kennis van toepassing is)
Kun je de kennis oproepen? (de gegevens zijn verzameld en dan? Kennis alleen is niet voldoende om iets minder ingewikkeld te vinden. de kennis moet ook opgeroepen kunnen worden)
is het gemakkelijk/moeilijk om met deze kennis te werken? (ook al kan de pleeg de kennis oproepen, dan nog kan het moeilijk zijn met de kennis te werken(weer terugkomende op: ernst, voorspelbaarheid, snelheid van wisselingen e.d.))
Kortom, mensen in 4 jaar volstoppen met kennis is niet afdoende, er zijn veel meer factoren die komen kijken bij het hanteren en toepassen van deze kennis. Dit vergt ervaring die ervoor zorgt dat mensen vaardigheden opbouwen als: coginitieve (gegevens analyseren, interpreteren en beslissen), psychomotorische (handelingen kennen), interactieve (communicatie) en reactieve vaardigheden (attitude) hebben opgebouwd om de kennis toe te kunnen passen en een situatie te hanteren. Dit kost tijd en herhaling en dingen meemaken.
conclusie: Om met complexe situaties om te kunnen gaan zijn skills nodig en niet alleen kennis of een protocol.
