'Ik boog me over een baby'tje... Het was te laat'
Ambulancier Kristof Neirynck was als eerste ter plaatse
foto 2/2
rr
© DIRK WAEM
Aansluitend bij dit artikel'Ik draai een knop om en ik werk. Verstand op nul'
DossierDrama in Dendermonde
De hulpverleners die vrijdag naar de Dendermondse crèche werden gestuurd, geven grif toe bijzonder zwaar onder de indruk te zijn van het gebeuren dat ze daar zagen. 'Eerlijk gezegd: Mijn emmer is vol na dit tafereel', zegt ambulancier Kristof Neirynck (31), de eerste ambulancier op de plaats van het onheil.
'Ik tril nog steeds na van de adrenalinekopstoot die ik kreeg toen ik vrijdagochtend de deur van de crèche opendeed', zegt Kristof Neirynck. Hij was vrijdagochtend als vrijwillige ambulancier voor de Dendermondse brandweer als eerste hulpverlener ter plaatse, samen met zijn collega-ambulancier Filip. 'We hadden van de 100-centrale doorgekregen dat er aan de crèche een gek met een mes stond te zwaaien. Die oproep bleek later van kinderverzorgster Marita te zijn gekomen', vertelt Kristof, in het dagelijkse leven verpleger op de spoeddienst van Lokeren. 'De ervaring leert ons dat het bij zo'n oproep alle kanten uit kan: van een dronkaard die voor het raam met een keukenmesje staat te zwaaien tot erger.'
Het bleek erger te zijn, erger dan ooit denkbaar. 'Die eerste seconden toen we de crèche binnenkwamen, zal ik nooit van mijn leven vergeten: het gehuil van de kinderen, het aanzicht van de baby's en peuters onder het bloed, de paniek en chaos die heerste, de ontreddering ook in de ogen van de kinderverzorgsters die met hun eigen lichaam de kindjes voor het mes van de dader hadden proberen af te schermen.'
'Onze eerste zorg was meteen voor bijstand te zorgen. Ik heb mijn radio genomen, geroepen dat ik absolute voorrang moest hebben op het zendkanaal en geëist dat er massaal ziekenwagens en dokters ter plaatse kwamen. En dat ze meteen ook het medisch rampenplan moesten afkondigen, gelet op het aantal gewonden dat we telden. Achteraf herinnerde ik me dat ik door de radio ook heb gezegd dat er al zeker twee doden waren. Ik heb zowel bij Marita als bij een baby'tje geknield. Meteen was duidelijk dat voor hen geen enkele hulp meer kon baten.'
De spoedverpleger is ervan overtuigd dat de goede samenwerking die toen tussen de verschillende hulpdiensten tot stand kwam, nog verschillende levens heeft gered. 'Sommige baby'tjes waren echt zeer zwaar toegetakeld en vertoonden gapende wonden, bijna allemaal in en rond de halsstreek. De dader moet daarop hebben gemikt.'
Toch beklemtoont Kristof Neirynck dat de kinderverzorgsters de grootste helden van het verhaal zijn. 'Zij hebben met gevaar voor eigen leven geprobeerd de kindjes te beschermen tegen het mes van de dader. Dat konden we ook afleiden uit de verwondingen van sommige verzorgsters. Ondanks hun soms zware verwondingen bekommerden ze zich toch nog om de kindjes en klemden ze de wondjes van de baby's af in een poging het bloeden te stelpen. Mijn collega is hen daarbij gaan helpen, terwijl ik naar achteren ben gelopen, omdat ik daar ook gehuil hoorde. Op dat moment vreesden we trouwens dat de dader zich nog in de crèche bevond. Eén deur durfde ik niet te openen, omdat ik echt dacht dat de dader achter die deur stond. Net op dat moment hoorde ik de eerste politiewagen toekomen. Ik ben een agent gaan halen. De dader bleek uiteindelijk verdwenen.'
In afwachting van de komst van de mug-dokters begonnen de twee verplegers infusen en drukverbanden aan te leggen. 'Eerst bij de ergst gewonden. Op zo'n moment ben je verplicht om te kiezen. Enkele politieagenten hielpen ons, hoewel op sommige van hun gezichten af te lezen was dat ze in shock verkeerden. Twee kinderverzorgsters hadden ondertussen de niet-gewonde kindjes in een apart lokaaltje ondergebracht en zijn de kinderen op onze vraag beginnen uit te kleden, om er zeker van te zijn dat ze toch nergens gewond waren geraakt.'
'Anderhalve dag later stroomt de adrenaline nog steeds door mijn lijf', zegt Kristof Neirynck. 'Ik ben in de crèche gebleven tot alle kinderen waren afgevoerd. Toen alles achter de rug was, ben ik naar huis gegaan en heb ik mijn zoontjes van 11en 4jaar eens goed vastgepakt. Dat deed zo'n deugd. De tranen kwamen in m'n ogen, ook al waren ze juist ruzie met elkaar aan het maken.' (lacht even)
's Avonds kregen de hulpverleners prins Filip en prinses Mathilde op bezoek. 'Ik zag daar eerlijk gezegd wat tegen op. Maar het heeft mij énorm deugd gedaan mijn verhaal eens te kunnen doen. Ze hebben anderhalf uur naar ons geluisterd, veel vragen gesteld. Je zag heel goed dat zowel prins Filip als prinses Mathilde bijzonder geschokt was door het drama.'
De spoedverpleegkundige, die gisteren alweer op de spoeddienst van Lokeren aan het werk was, beseft dat er zware dagen en weken wachten voor alle betrokken hulpverleners. 'Ik geef eerlijk toe dat op dit moment mijn emmer even vol is en dat ik nog niet goed weet hoe ik hier uit zal komen. Collega-ambulanciers zeiden me daarstraks dat wanneer ze iets dergelijks zouden meemaken, ze daarna nooit nog in een ambulance zouden stappen. Ik begrijp hen. Wij worden tijdens onze opleiding voorbereid op het ergste, maar wat zich in de crèche afspeelde, was er vér over.'
