Beste Marno,
Dit is een polariserend discussie omdat er in beide beroepen rotte appels zitten. Kijkend naar de middenmoot, denk ik dat we elkaar redelijk tot goed kunnen aanvullen in de acute zorgketen.
Hoe onstaat dit beeld dan eigenlijk? Mijn inziens omdat er vaak geen sluitend afspraken zijn tussen de beide partijen of, als die er zijn, dat ze niet worden nageleefd. Wat dat laatste betreft, het is ook mijn constatering dat de huisarts daar vaker een eigen invulling aan geeft dan een ambulanceverpleegkundige. Waarom? Ik weet het niet. Het valt mij op hoe vaak de huisartsenpost net om 07:30 geen tijd heeft om te gaan kijken, bijvoorbeeld. Dit is overigens geen aanval, maar slechts een constatering.
Hoe voorkomen we dit? Door goede afspraken maken met elkaar en documenteren wie waar voor verantwoordelijk is. Het zal nog lang niet waterdicht zijn, het blijft natuurlijk altijd mensenwerk. Het zou wel een hoop ruis van de lijn halen, denk ik. EN in het vervolg hiervan, elkaar erop aanspreken als het niet volgens afspraak verloopt. Een beetje wederzijds respect, zal ik maar zeggen.
Kijk, er is ook een hoop verbeterd. Ik stam uit de tijd dat de dokter in sommige dorpen een soort van God was. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik een Mw. met een collum # moest ophalen en dat de huisarts toen in dezelfde kamer zat met een sigaar en een portje. Mw. lag onder de tafel creperend van de pijn! Dat zal, hoop ik, niet meer gebeuren. Het is dan ook nog maar een klein stapje om elkaar te erkennen en elkaar zien als gelijkwaardig beroepsprofesisionals in de acute zorg. Dat gebeurt ook steeds vaker, gelukkig. Ik heb in het weekend en situatie meegemaakt waarbij wij samen met de huisarts ergens aankwamen. Wij hebben perfect met elkaar overlegd, op basis van gelijkwaardigheid. Ook hebben we elkaar goed aangevuld met de diagnostiek, rekening houdend met de sterkste kanten van elkaar. Het was echt een verademing! Laten we ervoor zorgen dat dat de norm wordt en niet de uitzondering!
WM
