Okay Rescue,
Iemand beademen, is werk, en dat werk word buiten het ziekenhuis gedaan door deskunidge handjes. Die handjes zitten aan een persoon en die persoon neemt ruimte in.. En die persoon moet zich focussen op het beademen en kan daarnaast niet echt veel andere zaken doen. Dus andere werkzaamheden moeten door iemand anders gedaan worden.. Dus je hebt minstens twee personen aan de patient, tijdens het transport naar het ziekenhuis, via Heli of ambu.
In de pre-hospitale postresuscitaitetiefase zal de verpleegkundige van een tweede auto
altijd de verpleegkundige van de eerste auto vergezellen. Immers..., de patiënt is nog immer instabiel, zelfs na herstel van eigen circulatie en ademhaling. In geval van een calamiteit heb je simpelweg de hulp nodig van je collega om snel en adequaat op een verandering in de situatie in te kunnen spelen. De ruimte in een ambulance verschilt per dienst. In sommige auto's is amper ruimte voor twee personen, in andere voertuigen kun gemakkelijk met z'n vieren. Feit blijft wel dat er in ieder geval genoeg ruimte moet zijn om met twee personen te kunnen werken. Reanimatie in de heli is zeldzaam.
De optimale situatie toont een spontaan ademende patiënt met helder bewustzijn. Echter, volgend op herstel van spontane circulatie na een arrest, ofwel return of spontaneous circulation (ROSC) zullen patiënten vrijwel altijd een vorm van respiratoire dysfunctie bezitten en is er sprake van een lage EMV op basis van een anoxische periode. Men treft
meestal een patiënt met traag agonaal ademhalen. Deze spontane
ademhaling is dus
verre van efficiënt en behoeft ondersteuning in de vorm van kunstmatige beademing om deze ondersteuning zo goed mogelijk uit te voeren. Hiertoe is het van groot belang de beademing zo gecontroleerd mogelijk plaats te laten vinden. Het is een kunstfout deze "spontane" ademhaling als normaal aan te merken en deze situatie voort te laten bestaan totdat men arriveert in het ziekenhuis. Rescue.., geloof me, ik heb vele honderden reanimaties uitgevoerd en ik ken alle varianten.
Onderzoek van Aufderheide, gepubliceerd in het tijdschrift Circulation, heeft uitgewezen dat het van groot belang is om de patiënt
zo snel mogelijk laag normocapnisch te beademen. Patiënten die volgens deze beademingsstrategie werden behandeld hadden een betere survival ten opzichte van patiënten bij wie dit niet plaatsvond. Daar draait alles om! De laatste jaren verschijnen er veel studies aangaande beademingsstrategie in de pre-hospitale setting. Meer en meer wordt duidelijk dat hyperventilatie bij geïntubeerde patiënten de kans op overleven en goede outcome enorm reduceert. In het kader van cardiopulmonale resuscitatie leidt hyperventilatie tot een ernstige afname van de coronaire perfusiedruk. Hyperventilatie komt helaas erg veel voor! Met name als men manueel beademt.
Wil je een patiënt correct beademen, dan moet je aan een aantal voorwaarden voldoen. Ten eerste is het van belang de patiënt diep te sederen (zelfs als de EMV 1/1/t is) en ten tweede moet men spierrelaxatie nastreven, zodat de beademing gecontroleerd kan plaatsvinden. Dit wil zeggen; machinale beademing met de juiste teugvolumes en de juiste ademfrequentie zonder tegenwerking van de patiënt. Als derde punt is het van belang de stressrespons zoveel mogelijk te onderdrukken. Dit bereik je met adequate analgesie. Echter al deze middelen kunnen ook nadelige effecten hebben, met name op de haemodynamiek van het lichaam. Tot slot is het dus van belang autonome stabiliteit na te streven. Dit alles ten behoeve van een lichaam waaarvan de circulatie juist onderbroken is geweest! Je begrijpt dat dit grote consequenties kan hebben. Deze vier pijlers vormen de basis van de moderne anesthesiologie.
Om de patiënt een optimale kans te bieden is controle dus van belang. En wel zo snel als mogelijk! Indien er sprake is van een vorm van spontane ademhaling kan men dit in de meeste gevallen niet bereiken. Door gecontroleerde beademing kan men "sturen" en op die manier wordt de zuurgraad in het lichaam en met name het centraal zenuwstelsel weer binnen normale waarden teruggebracht en wordt de episode waarin deze waarden ernstig uit de pas liepen zo kort mogelijk gehouden. Hiertoe onderbreek ik de "spontane" ademhaling van de patiënt liefst zo snel mogelijk en in de setting van H-MMT arts is dat dus prehospitaal. Immers; gezonde hersenen is het primaire doel van cardiopulmonale resuscitatie. Alle moeite zullen voor het brein en het behoud van de normale functie moeten worden gedaan. Dit is ook de reden waarom patiënten tegenwoordig, evidence based, op een IC 24 uur postresuscitatie worden gekoeld met een streeftemperatuur tussen de 32 en 34 graden Celsius.
Iemand beademen, is werk, en dat werk word buiten het ziekenhuis gedaan door deskunidge handjes.
Het is van groot belang dat die verpleegkundige zijn deskundige handjes vooral op zijn rug houdt en de juiste instellingen van een beademingsmachine waarmee hij of zij moet werken goed kent. Zolang de patiënt zich zonder farmacologische ondersteuning laat beademen, doe dat dan vooral correct en dus machinaal. Manuele beademing is namelijk een inferieure vorm van beademing. Het leidt vaak tot hyperventilatie wat zeer ongewenst is en dit leidt tot een slechtere outcome. Indien de patiënt de beademing niet accepteert en men zich op ruime afstand van een ziekenhuis bevindt, kan een rendez-vous met een MMT een zinvolle actie zijn wanneer men bovenstaande in ogenschouw wil nemen.
Expert.
