Rijden onder A1 is voor mij in principe altijd hetzelfde, de enige keren dat ik een (fysieke) verandering merk aan mezelf is als het om iets met kinderen gaat, dan merk je dat je hartslag wat omhoog gaat, en je toch net even meer geeft, net even wat scherper bent (of dat gevoel hebt, valkuil!)
Het rijden op zich is niet hetgene wat het "maakt" , dat blijft voor mij het ergens binnenkomen, en dan maar kijken wat er gebeurt en waar het schip strandt.... tuurlijk heb ik na een strakke rit een voldaan gevoel, maar dan begint je werk eigenlijk pas.. en ook een B-rit met iemand die een van de laatste keren het ziekenhuis uitkomt is iets waar je heel veel uit kunt halen, als de patient je dan na afloop van de rit bedankt is mijn dag weer zinvol geweest....
