Hoe verschrikkelijk en afgrijselijk sommige beelden ook kunnen zijn, soms wil je het gewoon niet missen.
Achteraf kun je natuurlijk altijd zeggen dat het niet goed is maar bedenk ook eens hoe je aan bepaalde beeldvorming komt.
Denk hierbij b.v. aan de Bijlmerramp, de aanslag op de Twin-Towers, het live verslag van de oorlog in Irak.
En ja, helaas dus nu ook de ramp tijdens koninginnedag.
Beelden kunnen schokkend zijn. Ongeloof is de eerste reactie, daarna komt de verschrikking en het afgrijsen.
Bedenk je ook eens hoe we zouden reageren als we deze beelden niet tot onze beschikking hadden. Het ongeloof zal groter zijn, iedereen denkt of zegt dat het niet kan wat anderen zeggen over een gebeurtenis.
Hoe erg het ook is, ik zou het niet willen missen. Het vormt een duidelijker beeld van de situatie, of het nu live is of op foto- en video materiaal.
Ik denk dat de opmerking van Timmos cynisch bedoeld is en zo ook gelezen moet worden. Waarschijnlijk zal hij dat zelf nog nader verklaren.
Als je het over de fotografen hebt die bij ernstige aanrijdingen plaatjes schieten dan denk ik dat er talloze fotografen zijn die het menselijk leed respecteren en wachten met foto's maken of hun foto's zodanig maken dat er geen slachtoffers op de foto komen te staan. Hier is een soort van etiquette voor.
Dat er ook fotografen zijn die dit anders doen is mij bekend en het is jammer dat deze het respect niet op kunnen brengen.
Anders is het bij grote aantallen mensen die gewond zijn of soms erger. Om dan een duidelijk beeld te schetsen is het soms nodig om de impact van een dergelijk ongeval een extra dimensie te geven. Denk hierbij aan vliegtuigongelukken, oorlogen en rampen zoals b.v. de Tsunamie in Indonesië.
Dat nabestaanden de voorpagina's in de krant liever niet gezien hadden van b.v. hun zoon, dochter of andere geliefde is heel begrijpelijk. De verschrikking kan groot zijn en het leed is nog niet verwerkt. Pas na jaren zijn ook zij er aan toe om te zien wat nu juist de ware toedracht was van dit grote verlies. Elk detail kan voor hen helpen het verdriet te verwerken. Ik ben zelf geen fotograaf zoals hier beschreven, alhoewel fotograferen wel een hobby is van me.
Ik denk wel na voordat ik hier berichten over plaats en probeer zo duidelijk mogelijk mijn weergave te omschrijven.
In mijn ogen dient iedere fotograaf zichzelf af te moeten vragen of hij een gemaakte foto zal plaatsen. Dat is ieder zijn eigen verantwoordelijkheid.
Het kaft zal van het koren gescheiden worden door de beoordeling of het goed of fout was.
Met andere woorden, de beste fotograaf wint het van de "mindere".
Ugh... mijn verhaal wordt te lang. Ik moet gaan afsluiten.
Ik wens iedereen veel wijsheid en ik hoop met mijn verhaal iets duidelijk gemaakt te hebben.
Met vriendelijke groet,
Jan (uut Emmen)
