Emotionele herdenking bij Naald
APELDOORN - Met gebed, zang en stilte was het een emotionele bijeenkomst, gistermiddag bij De Naald in Apeldoorn. Dansgroep Ekspreshon Kultural en familie van dansers die op Koninginnedag slachtoffer werden van Karst T., hielden er een herdenking.
Zie ook:
'Ik herken het niet meer. Dank God daarvoor'
De onheilsplek blijft voor de meeste betrokkenen trekken, hoe tegenstrijdig dat ook mag klinken. ,,Je wíl hier gewoon naartoe. Je hebt een levensverhaal met Apeldoorn'', zegt Isora Leal, die zelf zwaargewond raakte. De dansgroep uit Almere werd zwaar getroffen door het drama van 30 april. Een van de leden kwam om, drie van hen raakten ernstig gewond.
'Ik herken het niet meer. Dank God daarvoor'
APELDOORN - Alles willen ze weten, de twee zussen in rolstoel. Want zelf kunnen ze zich nog maar weinig herinneren. ,,Ik zie alleen maar twee paarden voor me. Twee mooie paarden, want daar hadden we het nog over.'' De zussen zijn twee van de ernstig gewonden van de aanslag op Koninginnedag.
Zie ook:
Emotionele herdenking bij Naald
Samen met anderen van de Antilliaanse dansgroep Ekspreshon Kultural en naasten van slachtoffers bezoeken ze deze dinsdagmiddag de kruising bij De Naald.
Hoe de route van de koninklijke bus was, krijgen ze uitgelegd. Waar stonden ze eigenlijk, op het moment dat die zwarte auto aan kwam stormen? En kwam-'ie nou daar vandaan? Als het gezelschap zelfs een tijdje midden op de weg stil houdt om het eens goed te bekijken, wordt het de begeleider van de gemeente Apeldoorn wat té bizar. Toch maar even veilig op de stoep met z'n allen, verzoekt hij licht zenuwachtig glimlachend.
,,Ik herken het niet meer'', zegt Isora Leal, een van de vrouwen in rolstoel, terwijl ze naar de kant rijdt. ,,Ja, de plek op zich wel, maar het ziet er nu heel anders uit. Dank God daarvoor.''
Isora's zus praat verder met een blanke man die naast haar rolstoel loopt. Die praat met overduidelijk Veluws accent. ,,Ik ben ook nog steeds bang hoor'', zegt hij. ,,Als je soms opeens een auto heurt of zo.'' De man werkt een snik weg. De vrouw in rolstoel streelt even met haar hand over zijn arm.
Die man is Evert van Ark uit Hoenderloo. Hij was 30 april -bij toeval- de chauffeur van Ekspreshon Kultural. ,,Dit doet me heel goed'', vertelt hij met een diepe zucht. ,,Poh... Ik voel me echt stukken beter.'' Want het drama heeft zwaar op hem gedrukt, de afgelopen 3,5 maand. ,,Ik schrik soms zelfs als iemand in de supermarkt vraagt of-'ie er even langs mag met z'n karretje.''
,,Ik was hier nog niet één keer teruggeweest'', bekent de vrachtwagenchauffeur. ,,Ja, voor mijn werk moest ik op een gegeven moment na een paar dagen langs deze kruising. Tja, dan moet je er toch overheen rijden. Maar dan zit je wel even te janken hoor.''
,,Ik kón gewoon niet hier terugkomen. Daarom is het maar goed dat de groep vandaag hier naartoe ging. Nu moest ik de knoop maar eens doorhakken.'' En Van Ark is, hoe raar dat mag klinken, blij dat hij ook gekomen is. De gesprekken en het weerzien helpen. ,,Opluchting. Ja, pure opluchting.''
Voor Isora Leal uit Almere was er geen twijfel om terug te keren. Sinds de dag dat alles anders werd is ze al een keer eerder weer hier geweest. Natuurlijk, het is 'heel emotioneel'. ,,Maar dit is dé plek waar het gebeurde. Je hebt gewoon een levensverhaal met Apeldoorn.''
Bij het Canadees monument stromen tranen, is er gebed in een kring en gezang. Ook Ed Purperhart, familielid van gewonden, is voor de tweede keer hier. De 30e was hij er zelf niet bij, maar toch wilde hij na een paar dagen al naar De Naald. ,,Toen heb ik daar op een bankje onder een boom gezeten. Twee, tweeënhalf uur met mijn gezicht naar De Naald. Ik wilde voelen, voelen, echt voelen wat zich hier heeft afgespeeld. Maar het is nu nog steeds niet te behappen.''
De Stentor
