Reanimatie van een duiker

[bert]

Ik denk dat de reanimatie niet persé gedoemd is te mislukken door het feit dat de hartstilstand onder water is gebeurd, maar vooral door het tijdsaspect.

Je krijgt het SO nooit op tijd het water uit om nog wat kans op slagen te hebben.

[Joffry Ambu-Vpk]

Dennis,

De duikreflex is een vrij ingewikkeld mechanisme van het lichaam. Het zorgt er in ieder geval voor dat door aanraking van koud water het lichaam minder zuurstof verbruikt en reanimaties van drenkelingen na langere tijd nog zinvol zijn.
Duikreflex is echter geen automatisme en treedt vooral op bij kinderen.

De verkramping van de stembanden (laryngospasme) zorgt er inderdaad voor dat er geen water in de longen kan komen. Maar dit heft zich op na verloop van tijd. Door zuurstof tekort verslappen de spieren en krijgt het so alsnog water binnen.

Wellicht dat er nog deskundigen zijn die dit verhaal verder kunnen aanvullen of verbeteren.

Rader

Het verhaal uit de medische encyclopedie klopt inderdaad  

[RAdeR]

Nu heb ik alleen het HOC-cursusboek en geen medische encyclopedie.
Ik had al langer de gedachte dat die ongeveer aan elkaar gelijk zijn.

[Dennis]

De duikreflex treed in eerste instantie op maar naar verloop van tijd gaat het weer over. al een persoon een poosje onderwater is geweest zit er genoeg water in de longen. in eerste instantie zal het lichaam de stembanden sluiten zodat je niet bij de eerste beste hap water verdrinkt of een longontsteking oploopt.
Dennis

[Jacques Schenk]

Ga er vanuit dat de betreffende duiker een circulatiestilstand heeft, dus zal er ook bij een langzame opstijging (prima voor een duiker met circulatie) door deze duiker geen stikstof (N2) uitgeademd worden, immers het (over)verzadigde bloed bereikt de longen niet meer als gevolg van de circulatiestilstand.

De kans op (N2) belvorming in de bloedbaan is dan ook groot met een relatief grote kans op embolieen op andere plaatsen dan in de longen.
De (N2) bellen zullen er in dit geval namelijk net zo gemakkelijk arterieel als veneus gevormd worden doordat de druk tijdens een circulatiestilstand in de slagaders even groot is als in de aders.
Dit in tegenstelling tot de situatie bij de levende duiker waar de bellen voornamelijk veneus zullen zijn als gevolg van de daar heersende lagere druk.

Dat arteriele bellen (lees potentiele embolieen) over het algemeen tot meer problemen leiden dan veneuse bellen mag duidelijk zijn

Tevens kan air-trapping in de longen leiden tot long barotrauma met mogelijk luchtembolieen tot gevolg , verder kunnen er zich nog allerlei stollingsproblemen voordoen a.g.v. de onstanen N2 bellen.

De duikreflex speelt geen rol aangezien de duiker al geruime tijd onder water is en de duikreflex optreedt op het moment dat het gezicht in aanraking komt met het (koude) water.
Door de goede isolatie van het duikpak is ook van enige bescherming a.g.v. hypothermie geen sprake.

Dus los van de andere zaken die door anderen al genoemd zijn zullen ook de bovengenoemde factoren de kans op een positieve uitslag verkleinen maar zeker niet nul maken

Jacques Schenk
Duikinstructeur en Sigma helper

[EHBO-er]

Het probleem van de stikstofbellen ontstaat toch bij grotere dieptes, waar veel amateurduikers niet zouden moeten komen ?

[Paul]

wat betreft cerbrale {hersenen} bescherming bij duikongevallen/drenkelingen, het blijkt zo te zijn dat de kerntemperatuur {temperatuur centraal gemeten} 7 graden moet dalen binnen 10 minuten tijd om de hersenen te beschermen tegen het zuurstoftekort.

Een van de manieren om dit te bereiken is het tegenovergestelde van de duikreflex namelijk het hyperventileren onder water, waardoor er ten eerste koud water in de longen komt, welke3 goed gekoeld worden en waarschijnlijk het hart ook enigzins gekoeld zal worden en ten tweede komt al dat koude water langs de halsslagaders {carotiden} en geeft het een behoorlijke verkoeling van het bloed en de hersenen.

[Jacques Schenk]

Het probleem van de stikstofbellen ontstaat toch bij grotere dieptes, waar veel amateurduikers niet zouden moeten komen ?

De hoeveelheid stikstof die opgenomen en weer afgegeven wordt is afhankelijk van een aantal factoren

1. het mengsel wat ingeademnd wordt
2. de duur van de duik
3. de diepte waarop men verblijft
3. de mate van doorbloeding van de weefsels (wijzigt tijdens de duik)
4. het soort weefsel
5. de inspanning die verricht wordt
6. evt alcohol gebruik
7. afkoeling en onderkoeling
8. het profiel van de duik

etc etc

In principe zal een sportduiker die niet dieper gaat dan een meter of 10 met een normale luchtvooraad en die zich houdt aan de geldende opstijgsnelheden niet snel last krijgen van deco ziektes.
Echter op dieptes van 15..35 meter, die voor sportduikers niet ongewoon zijn, treedt dit effect wel degelijk op, hoe dieper je gaat des te sneller neem je stikstof op en des te eerder heb je mogelijk last van deco ziektes tijdens of na de opstijging , er zijn speciale tabellen waarin aangegeven wordt hoe lang je naar welke dieptes kunt duiken.

De bellen treden soms op tijdens, maar in verreweg de meeste gevallen minimaal 10 minuten na de opstijging, nooit op diepte (tenzij je daar wisselt van mengsel maar dat is niet echt sportduiken zoals jij dat bedoelt)
Hoe sneller de symptomen optreden des te erger over het algemeen de decoziekte. (symptomen komen soms ook pas 12-24 uur later)
Komen de symptomen binnen 10 minuten na de opstijging, dan dien je ernstig rekening houden met luchtembolieen.

[Rescue]

voor dat er misverstanden ontstaan..

Ondanks dat er er bij een duiker met geen output de overlevingskansen niet groot zijn. Moet je toch gewoon starten met BLS en ALS.

Zo vroeg mogelijk met starten met Zuurstof eerste hulp en een AED..
Gelukkig zijn die ook steeds vaker aan de waterkant te vinden...

Zeker bij georganiseerde duiken...

[Jacques Schenk]

joh ......