zelfbeschadigers op de SEH

[Rover1]

Ik vroeg me af met wat voor gemiddelde frequentie jullie op de SEH te maken krijgen met auto-mutilatie patienten en hoe jullie daarmee omgaan?

Zijn er richtlijnen voor de behandeling van zelfbeschadigers? Of wordt er naar inzicht gehandeld?

Wordt er alleen aan wondverzorging gedaan of wordt er ook psychische bijstand verleend? Wordt de crisisdienst erbij gehaald (suicide-pogingen dus niet meegerekend)?

Hoe kijken jullie tegen automutilatiepatienten aan?

[SEH zustertje]

Herkenbaar probleem.

Met een GGz om de hoek, hebben wij regelmatig te maken met deze patiënten.
Onder tussen ken je de patiënten en is er afgesproken  dat wij de lichamelijke klachten behandelen (indien patiënt is opgenomen). (in overleg met GGZ)
Onbekende patiënten wordt overlegt met RIAGG (cq acute dienst).

We proberen deze patiënten "gewoon"te behandelen, (lees objectief) maar ik kan mij goed voorstellen dat als je net een arm gehecht heb en vijf minuten later staan ze er weer.... nu de andere arm ofzo......

Ok dan gaan we weer

[Paul SEH]

Komt toch nog regelmatig voor. Soms zelfs enkele malen per week. Patient objectief behandelen en als het nodig is een consult psychiatrie erachteraan. Maar het valt niet altijd mee om objectief te blijven. Zeker niet als die patient die week al voor de derde of vierde keer voor hetzelfde komt.

[Rover1]

Hoe presenteren deze patienten zich dan?

Zijn ze bang? Door de war? Van de wereld? In pijn?
Genieten ze van de aandacht of laten ze het hele gebeuren op de SEH over zich heen komen? Zijn ze stil of mondig?

Ik ben eigenlijk heel benieuwd naar welke signalen jullie op de SEH oppikken van deze patienten wanneer ze voor de zoveelste keer binnenkomen met gefilleerde armen.
Wat voor indruk maken ze op je op zo'n moment?

[SEH pleeg]

Beste Rover1,
Misschien kun je toelichten waarom je deze vraag stelt.
Hoe mensen zijn als ze op een SEH komen is net zo verschillend als er mensen zijn: ieder mens is uniek.
Gefilleerde armen vind ik niet de meest respectvolle benaming, overigens.
Als je meer wil weten over automutilatie en de psychische aandoeningen die erbij passen kan je het beste borderline intypen in de google.
De wondbehandeling gaat volgens de gebruikelijke richtlijnen.
Psychische zorg wordt besproken met de dienstdoende psychiater van het RIAGG of met de eigen behandelaar als die bereikbaar is.
Hoe we tegen deze patienten aankijken: alleen vanuit mijzelf kan ik zeggen dat ik niet altijd vrolijk wordt wanneer dergelijke patienten zich melden. De reden hiervan is dat je over het algemeen niet erg veel kan doen behalve de wond verzorgen en psychiatrie regelen. Je zou eigenlijk meer willen, maar kan dit niet.

[johannes]

Als ik zelf bezig ben met deze groep clienten op een crisisafdeling en zelfs ook ernstige zelfverwonding tegenkom, ben ik ook geneigd om deze uitdrukking een "beetje" vreemd te vinden....

.. ook voor deze groep clienten geld bij ons op de afdeling, blijf proffesioneel handelen en laat niet je eigen emoties los...

dit doen ze overigens op de SEH waar wij dan komen prima !!

[maggie]

Vind het interessant dat je dit hebt geprikt.Dit omdat ik zelf de opleiding HBO-v doe en zelf een eigen project aanga nu wat betreft zelfbeschadiging.Hierin ga ik iets verder dan automutilatie en neem de auto-intoxicatie ook mee(veelvuldig ook meestal)

Toelichting: IK heb veelvuldig de SEH wat werk bezorgt.

Heb sneden op me arm en me veelvuldig auto-intoxicaties(ts-en) op me naam staan.Oke het gaat nu wel oke de laatste maanden en heb al meer dan een jaar niet meer gesneden.Verder kan ik er niet op ingaan het is een te ruim iets zeg maar.Vragen wil ik altijd hierover beantwoorden,dat wel:vraag maar raak!!.

Weet uit ervaring dat het zeker wat doet met de verpleegkundigen die je tegenkomt.Zag ook vaak onbegrip wat ik me vanuit de hulpverleners visie wel kan voorstellen.Aan de ander kant weer steun etc.Ergens best wel verwarrend want wat ben je nou??Waardeloos toch of mag je er wel zijn met je 'moeilijkheden'

Het onbegrip snap ik ook:
Je bent bezig misschien in de ene kamer bezig iemand te redden om in leven te blijven,die een ongeluk heeft gehad  ofzo en aan de ander kant komt (weer!)diegene langs en zichzelf weer onder de medicatie heeft gestopt ofzo.

Kan me voorstelllen dat er dan weleens zoiets is van als je niet meer wil doe het dan goed ofzo??Misschien wordt het gezien als aandachttrekkerij etc.

Hoe je het beste kan reageren hierop vind ik ook een moeilijk punt. Ja het 'gewoon' behandelen,maar er zit een stuk communicatie zeg maar en dat is niet te verwaarlozen als taak van een vpk.

Ben je aardig,dan laat je misschien blijken dat het 'goed' is ofzo??Ben je onaardig dan wijs je degene nog meer af misschien??(diegene voelt zich al waardeloos waarschijnlijk en krijgt bevestiging dan misschien?).

Het straffen met bepaalde  maatregelen(hechten zonder verdoving etc)om maar wat te leren ofzo.Het negeren etc.Alles is al wel voorgekomen bij mij zeg maar.Dat straffen is vaak uit een vorm van machteloos zijn denk ik.Je wilt iemand misschien duidelijk maken dat het gedrag niet goed is(conditionering),maar werkt dit wel?

Ik probeer beide visies een beetje in kaart te brengen.Ik vraag me hierbij sterk af wat iemand die regelmatig terugkomt op de SEH met de verpleegkundige doet(iemand antwoord??).

Nou kan er wel gezegt worden dat er standaard verzorging gegeven gaat worden en dat moet natuurlijk ook en is ook goed,maar wat voor onderliggende gedachten zitten erbij??.OKe behandelen en de psychiater inroepen,maar in de tussentijd moet met de pte worden omgegaan(wordt er meestal gecommuniceerd).

Wat is jullie persoonlijke visie hierop??Eerlijk want ik denk dat het mensen wel raakt en mijn bedoeling met het project is om te kijken of beide visies(het respect) en verantwoordelijkheden ergens bijeen kunnen komen en hoe zou dat dan kunnen(wat zijn de dilemmas zeg maar!)

Sorry dat ik je prikje effe gebruik nu ook.Wil er ook wel een eigen topic van maken hoor.Kan ook wel effe wat info opzoeken voor je. Er bestaat een steungroep zelfbeschadiging die heeft zeer veel info,maar dat vanuit de visie van de zelfbeschadiger vooral(met de bedoeling voorlichting te geven op scholen en in ziekenhuizen etc voor dus meer inzicht).Verder is er weinig info over te vinden merk ik.

Ben zelf op zoek naar een protocol,maar volgens mij is die er niet echt zwart op wit(ieder mens is natuurlijk ook uniek ).Er zijn wel bepaalde richtlijnen en die krijg ik nog opgestuurd(interesse?).

Ik vind dat er in iig nog wel wat meer duidelijkheid mag komen over het onderwerp en de omgang met elkaar als verpleegkundige en als patient zeg maar.

Weet nog niet wat alles gaat opleveren,maar ben benieuwd dus wat het persoonlijk met jullie als SEH verpleegkundige doet en welke houding je aanneemt(probeert aan te nemen) als iemand veelvuldig langkomt(een abonnement op de SEH heeft zeg maar)

Kunnen jullie dat uit een persoonlijk visie mededelen hoe en wat het teweegbrengt uit het voorgaande geschreven stuk.Het is wat chaotisch neergezet maar hoop dat de intensie en de vraag er goed uitgehaald kan worden.

Als iemand wil reageren graag!!

liefs maggie

[johannes]

... ik denk dat het sterk afhangt van het feit of je beschikt over een achtergrond in de psychiatrie. Als je dan op een SEH werkt kijk je er toch anders tegenaan is mijn mening !

Hiermee wil ik niet beweren dat iedere SEH verpleegkundige die geen psychiatrie als achtergrond heeft het fout doet. Dit dus absoluut niet, het gaat (zie je eigen verhaal) vooral om het stukje communiceren. Dit neemt bij de patient een stuk angst / onzekerheid / schaamte weg, behandel iedereen gelijk, dan krijg je er ook weer veel voor terug.

..succes met je HBO-V

Johan

[maggie]

Bedankt voor je reactie(en zo snel zeg!!)Ja die HBO-v:leuke interessante opleiding!!

Denk ook dat het afhangt van kennis en inzicht.Je hebt gelijk wat betreft als er goed met de patient wordt omgegaan dat het het helpt .Dat neemt ook een stuk angst etc weg.

Toch vraag ik mezelf wel sterk af welke benadering is goed??Verschilt dat per situatie??

Denk dat eerlijkheid naar elkaar op zijn plek is.Toch anderzijds de situatie verleend zich daar niet naar,als het 'crisis' is zeg maar.

Bij mij hielp het meest wel een 'normale' vriendelijke en bemoedigende houding(je mag er wel zijn idee),met en gepaste afstand.Toch iemand die geirriteerd is en dat probeerd komt erg onecht over (als diegene het al kan opbrengen zeg maar).

Een vpk die zijn best doet om normaal te reageren en standaard te handelen en die intussen echt wel geirriteerd is merk je dus op!!Dan kan diegene nog zo professioneel zijn/denken te handelen er zit een spanningsgebied en die is gewoon merkbaar en hoe ga je daar mee om??

JA doorgaan met wat je MOET doen en verder??JA je kunt niet zoveel ermee natuurlijk en er moet gehandeld worden(daarachter verschuilen misschien??het 'handelen' en doorgeven/overdragen aan??).

Ieder patient gelijk behandelen,daar ben ik het mee eens en dat vind ik ook(ZEKER!!).Toch vraag ik me af of dat wel kan dus met 'irritatie'(eigen gevoelens).Tuurlijk je moet als vpk een bepaalde 'afstand' kunnen creeren,maar je hebt nog wel gevoelens en gedachten over dingen(lijkt mij)en je wordt wel geraakt(Als je zowieso niet meer een beetje geraakt wordt door dingen stomp je dan ook niet helemaal af en zit je dan nog wel goed op de werkplek??o jee geen nieuwe vraag!)

Vind het wel een moeilijk punt ergens.Probeer me beide kanten in te denken.Dit vanuit mijn eigen visie (uit ervaring) en als de visie van vpk zijnde(wordende).

Oftewel hoe zou ik als vpk het beste met mij (als voorbeeld) omgegaan kunnen worden(in die situaties).Wat zou het meest resultaat geven.

Welke omgangsregel??.Want wat nu elke keer het verwarrendst was,was elke keer een andere benadering ergens(kwa communicatie dan!).KAn dat anders en is dat haalbaar??Moet er meer voorlichting komen???

Moeilijk vind ik!!

maggie

[EHBO-er]

Maggie,

Elk mens is uniek, als persoon, als hulpvrager en als hulpverlener.

Je kunt op basis van jouw ervaringen beide rollen beschrijven, maar het blijft jouw visie, het is het verhaal zoals je het beleefd.

Als je dit in een onderzoek wilt verwerken zul je moeten proberen om objectief waar te nemen.

Dus niet vergelijken met wat het jouw doet, maar zo objectief mogelijk vastleggen wat het met de patient en de verpeegkundige doet. En ondanks alle zorg, mengt het zich toch met jouw visie op het gebeuren en wat het met jouw doet.

Ik wens je daarbij veel succes toe, omdat het zeker belangrijk is om daar meer vanaf te weten.