http://www.telegraaf.nl/binnenland/4701907/__Agenten__Ze_wilden_bloed__.html?p=8,1'Ze wilden bloed'
Van onze Rotterdamse redactie
ROTTERDAM - Het strandfeest blijkt niet alleen slachtoffers onder de bezoekers te hebben gemaakt, maar ook onder de dienstdoende politiemensen, zo komt naar voren uit hun ingrijpende weergave van die dramatische avond en nacht. Veel agenten zitten er geestelijk helemaal doorheen.
"Het was oorlog. Een arena met dolle leeuwen. Ze wilden ons bloed. Donker en nergens veilig. Ze maken ons af. Hier komen we niet meer levend uit. Kankerjoden, kankerjoden, schreeuwen ze. Bacardi-flessen gevuld met zand vliegen door de lucht. Ik ruik mezelf. Angst. Pure angst. Dan valt er aan hun kant een slachtoffer. Het gevecht gaat door. Ze stappen gewoon over hem heen. Wij proberen het lichaam weg te trekken. Met gevaar voor eigen leven. Een boomlange vent tilt een plantenbak op en slingert die naar ons toe. Ik zie het nog voor me. Krijg er weer kippenvel van. Dat lichaam hebben we aan een arm weggesleept."
Zeven Rotterdamse politiemensen, vijf mannen en twee vrouwen tussen 26 en 41 jaar, vertellen strikt anoniem het verhaal over de zwartste avond van hun leven op het strand van Hoek van Holland. De gezichten staan strak. Ze kijken elkaar verbroederend aan. "Als jullie daar niet waren geweest, had ik hier niet meer gezeten. Dan had ik het niet overleefd", zegt de een tegen twee anderen. "We hebben elkaar vastgehouden. Als je valt in dat zand dan hadden ze ons gelyncht."
Honderdvijftig schoten
Een van de twee vrouwen: "Er is wel honderdvijftig keer geschoten. Je gaat over een drempel als je het wapen trekt. Het deed ze niets. Helemaal niets. Een waarschuwingsschot. Geen effect. Ze gingen maar door. " Het drama was voorgebakken, blijkt uit het oorlogsverslag. "Iedereen wist bij aanvang dienst dat het daar fout zou gaan. We herkenden meteen Feyenoordhooligans. Dan poog je nog de angel eruit te halen. De grootste raddraaiers te isoleren, het tuig dat anderen aanstuurt. Onbegonnen werk. Vanaf het begin is er gevochten. Waren er steekpartijen. Dat is hun tactiek. Hit and run. Klappen uitdelen, weglopen en kijken hoeveel politie er op de been is. Koppen tellen. Aan beide kanten. Dat is oorlog."
Eén van de politiemannen verhult niet pure wraakgevoelens te hebben gekregen. "Rotterdam hooligans, Rotterdam hooligans. Jongens, jongens wat was dat bedreigend. Nu hakken we ze in de pan, heb ik gedacht. Zie maar of je het hier redt op je sportschoentjes."
De zeven hebben zorg over de toekomst. Waar eindigt dit geweld? "Ik baal van de kranten", zegt er één. "Als wij niet hadden geschoten, was er niets gebeurd, wordt er nu beweerd. Wij stonden daar onze zorgplicht te doen. Wees eens positief." Een ander: "Wij hopen dat men ons helden vindt. Al die andere collega's die daar waren, zijn dat. En vergeet ons thuisfront niet. Bezorgd als dat is."