Beste Merijn,
Verlaat de tunnelvisie en eenzijdige visie en schofterige vooroordelen en lees dit verhaal. Juist mensen met een dergelijke dommige gedachtengang liggen aan de basis van dit geweld.
'We stapten een arena vol leeuwen in'Door NIELS DEKKER / TOBIAS DEN HARTOG
ROTTERDAM - De agenten die op het strand bij Hoek van Holland in het nauw kwamen, zijn door honderden feestgangers met allerlei voorwerpen bekogeld. Drankflessen, al dan niet gevuld met zand. Strandbedden. Fietsen. Keien. De doodsbenauwde agenten konden geen kant op.
Een van de 'stillen' is agent Barry van de Rotterdamse politie. Op het veelbekeken Youtubefilmpje staat hij met drie collega's, rug aan rug, de wapens getrokken, naar het publiek toe.
Temidden van de agressieve meute duurt elke seconde een uur, in afwachting van hulp. ,,Dat filmpje geeft maar 5 procent weer van wat wij daar hebben gevoeld.'' Hulp komt er uiteindelijk van twintig agenten, die buiten het terrein surveilleren. De dienders komen af op de noodkreet van de 'stillen' die ze in hun oortjes hoorden.
Michel behoort tot de hulptroepen. De ervaren agent: ,,We stapten een arena in, vol met leeuwen. Honderden mensen riepen 'daar heb je die kankerjoden'. Iedereen plukte aan ons, gooide zand in onze ogen. Met maximaal gebruik van onze wapenstok zijn we bij de vier agenten in burger gekomen. Het was oorlog, écht oorlog.''
De rust lijkt terug te keren, na een middag en avond vol opgefokte mensen en vechtpartijen. De schijn bedriegt. De agenten vormen een lijn tegen een van de bars aan de zijkant van het terrein.
,,Er was toen een moment van stilte,'' haalt Jeroen zich voor de geest. ,,We zagen dat één groep zich terugtrok. Op dat moment viel de rest ons juist aan. Uit het niets kwamen die flessen weer. Je zag ze niet, hè. Uit het donker vloog dat spul op je af. Er werd gegooid met hekken. Die gasten naderden je tot op 3, 4 meter. Er telde op dat moment maar één ding: je mocht niet onderuit gaan, niet vallen, want dan was je dood. We liepen achteruit en hielden elkaar vast.''
Vlak bij de nooduitgang bereikt de confrontatie zijn climax. Vijf agenten dreigen door de hooligans te worden afgescheiden. De eerste waarschuwingsschoten klinken. Michel geeft door dat het 'eigen vuur' is, maar door gebrekkige communicatiemiddelen komt de boodschap niet over. ,,Ik zag dat een collega zijn wapen trok en vuurde. Het deed die klootzakken voor ons helemaal niks. Schieten was nutteloos. Die gasten stonden te lachen en filmpjes te maken.''
5! 4! 3! 2! 1! Over het terrein galmen de strotten van honderden relschoppers. Ze tellen af voor een aanval. Agenten vrezen dat hun einde nadert. Tegen zoveel mensen kunnen zij niet op. ,,Een deel van de groep stormde naar voren. Hekken kwamen onze kant op. Ik dacht: dit gaan we niet redden. Ik rook mijn eigen angstzweet. ''
Agenten van de bereden brigade, die op hun paarden in de buurt zijn, horen wel vijftig tot honderd schoten. De belaagde agenten vuren ook gericht op de relschoppers. Onduidelijk blijft of er ook uit de groep belagers op de politie wordt geschoten. Zeven mensen vallen met schotwonden op de grond. Dan volgt volgens de agenten een even bizarre als gruwelijke scène.
Op beestachtige wijze wordt volgens de agenten een zwaargewonde jongen letterlijk naar hun toegegooid. De politie gaat er inmiddels vanuit dat het de 19-jarige Robby van der Leeden moet zijn geweest, het enige dodelijke slachtoffer dat op het slagveld valt.
,,Voor onze voeten plofte een lichaam neer. Een van diezelfde relschoppers die even daarvoor nog tegenover ons stond. En nu moesten we hem helpen, want dat was onze taak. Die jongen lag dood te gaan. Enkele van ons liepen naar voren om voor hem te zorgen. Ze hebben hem bij de arm gepakt. We moesten vluchten. Die jongen hebben we 500 meter meegesleurd.'' De agenten trekken verder de duinen in. Achtervolgd door een meute 'dolle stieren'. Zes agenten van de bereden brigade kijken even verderop over het festivalterrein uit. ,,Spoed, spoed, spoed! Er wordt geschoten,'' horen de zes in hun oortjes. De commandant van het zestal kijkt zijn manschappen aan. ,,Ik heb iedereen gevraagd te vluchten. Je stuurt ze anders de dood in. We dreigden op onze paarden een schietschijf te worden,'' vertelt Eddy.
De agenten twijfelen geen moment. Ze gaan het er op wagen. Op hun paarden duiken ze de massa vandalen in. ,,Je hoorde alleen maar: 'kankerjoden' en 'kankerpaarden'. En telkens maar: 'Rot-ter-dam hoo-li-gans!'. We zijn gaan slaan met onze wapenstokken. Keihard. Ik voelde dat ik met mijn paard over de mensen heen liep.'' Tot hun grote opluchting zien de agenten dat het optreden effect heeft. De massa wordt uit elkaar gedreven. Barry: ,,We beseften plots dat we in een dalletje stonden. Met op vier plekken om ons heen groepen relschoppers. We zijn er gewoon weer op af gegaan. We dachten: 'We rijden je nu plat. Nu is het klaar'.''
Terwijl duizenden doodsbange toeschouwers het strand ontvluchten, krijgen de ongeveer honderd agenten wonderwel de situatie onder controle, zeker nadat er ondersteuning is gekomen uit de regio.
De ME van het eigen korps is niet achter de hand. Hoewel de zeven agenten daar vanwege het onderzoek naar de gebeurtenissen niet veel over willen zeggen, menen enkelen van hen dat er zaken niet goed zijn gelopen. ,,Iedereen wist al aan het begin van de avond dat het fout zou gaan. Een half uur voor aanvang lagen er al dronken hooligans bij de ingang. We zagen iemand lopen van de harde kern. Als hij er is, gaat het los. We wisten: dit gaat niet goed.''
Het stoort de zeven dienders echter dat de inschattingsfouten binnen de politie meer aandacht krijgen dan het moedige optreden van agenten. ,,Ik vind mijn collega's stuk voor stuk helden. Op twee momenten was ik er bijna geweest. We kunnen beter praten over al die agenten die voor 1400 euro per maand hun leven wagen. Dat doe je niet voor jezelf, maar voor de maatschappij,'' zegt de zichtbaar geïrriteerde Berry.
Fysiek zijn de zeven agenten die hun relaas vertellen nog redelijk ongeschonden uit de barbaarse strijd gekomen. Een gekneusde schouder en een beurse kaak zijn de enige klachten. ,,En in mijn helm zaten gaten,'' zegt een agente van de bereden brigade. Emotioneel zijn de politiemensen echter zwaar geraakt. Sommige van hun collega's zijn zo aangeslagen dat ze ziek thuis zitten, anderen overwegen naar verluidt op te stappen.
Het zevental niet. Wel maken deze mensen zich ernstige zorgen. ,,Ik ben bang,'' vertelt Brigitte. ,,Deze gasten, die we bijna allemaal kennen van ons werk bij wedstrijden van Feyenoord, gaan nu verder dan ze ooit zijn gegaan. Wat zal de toekomst brengen? Er moet wat gebeuren. De politiek is aan zet.''
De namen van de zeven agenten zijn om privacyredenen gefingeerd.
http://www.ad.nl/rotterdam/3451043/We_stapten_een_arena_vol_leeuwen_in.htmlLees vooral de dikgedrukte zinnen en heb dan nog eens het lef om die agressieve eencelligen af te schilderen als een groep 'mensen' dat vanwege het flitsbeleid van politie en justitie welhaast tot dit gedrag gedreven is. Ontken maar eens dat dit niet een op rellen en lichamelijk letsel bij politiemensen beluste doorgesnoven lagere levensvormen zijn die onschuldigen slaan om de reactie van de politie te peilen. Dat dit figuren zijn wier zielige leven op niets anders gericht is dan drugs scoren en de confrontatie met de politie aan gaan.
Dit heeft NIETS maar dan ook NIETS met flitsen of laseren of wat dan ook te maken! Morgen mishandelen ze net zo goed een buschauffeur omdat ie ze niet laat zwartrijden of een ambulancemedewerker omdat ie in hun ogen te laat is. Want iemand die bereid is een ander onuitgelokt het leven uit te goien met een fiets of een steen is tot
alles in staat.
Merijn: dit soort types deugt gewoon niet. En doe geen moeite meer om met zielige verhalen te komen die er op neer komen dat de agenten dit allemaal aan zichzelf te danken hebben. Dat is puur aan jouw onderbuik en fantasie ontsproten.
