...
Als inbeslagname de enige mogelijkheid is om duidelijkheid te krijgen over de toedracht van het feit en de identiteit van de daders dan kan daartoe worden overgegaan. Dit overeenkomstig de regels van strafvordering en ZONDER DE PUBLICATIE ONMOGELIJK TE MAKEN.
Dit lijkt sterk op wat ik zeg. Maar je haalt dit van een ander site
zeg je. Om welke site gaat het en heb je een link naar het westartikel
c.q. beleidsregel?
Maar ik blijf bij mijn punt, laat de fotograaf dit ter plekke/op het bureau aan je overdragen en stuur hem met zijn cameratje weer de straat op....
Dat lijkt mij een werkbare mogelijkheid. Mocht bij een verkeersongeval
de VOA er aan te pas komen dan kan je het ter plekke overzetten.
Tot op heden is mij dit één keer gebeurd. De VOA moest van ver komen
en zou pas na anderhalf uur ter plaatse zijn. Op zaterdagavond komt
men gauw agenten te kort en de jongens stonden in de stormende regen.
Ach, die ene foto per email moet dan een keer kunnen
Maar het moet wel netjes gaan. Dat laatst een collega van mij dichter bij een
incident mocht staan omdat hij een politieagent (op zijn verzoek) een foto
voor de privéverzameling had beloofd kan natuurlijk niet. Ook heb ik het
meegemaakt dat ik werd tegen gehouden terwijl een collega wel dichterbij
mocht omdat hij (op verzoek van een politie-officier) foto's zou leveren
aan de politieacademie. Ik heb overigens begrepen dat dit binnen de politie
ook niet goed is gevallen.
Maar de discussie overziend denk ik wel dat er het een en ander duidelijk wordt.
Even filosoferen:
1) Pers en politie werken in principe onafhankelijk van elkaar. De pers mag geen
verlengstuk van de politie worden. Vriendjespolitiek en gunsten in ruil voor foto's
horen niet thuis in deze wereld. Dat men op basis van ervaring de ene
fotograaf meer ruimte geven als een andere fotograaf is een gegeven, maar ook
dat mag niet te ver gaan.
2) De term 'in beslag nemen' laat ik vallen ten gunste van de term 'opvragen op
basis van wetgeving'. Klinkt wat vriendelijker.
3)
Opvragen gebeurd alleen als er strikte noodzaak toe is. Als de noodzaak
vervalt moet ik er op kunnen vertrouwen dat de politie de foto´s wist.
4) Agenten die foto's opvragen zal ik naar de HOvJ verwijzen. De OvD-Politie in
Kennemerland is tevens HOvJ en komt bij grote incidenten ter plaatse, dus dat
hoeft geen bezwaar te zijn.
5) Foto's welke ik als persfotograaf maak moet ik zelf kunnen gebruiken. Als deze
foto's bij de politie terrecht komen wil ik de garantie dat die foto's alleen voor het
verbaal gebruikt worden. (De politie is geen persbureau, en foto´s voor aan de
muur kunnen ze gewoon bestellen)
6) Foto's welke ik op verzoek van de politie maak zijn niet voor publicatie. Dit is mij
nog nooit overkomen maar een collega van mij wel. Overigens heb ik dat bij de
brandweer wel een paar keer aan de hand gehad zonder er verder bij stil te staan.
7) Foto's die naar de politie gaan worden geschoond van verwijzingen naar mijn
persoon. Ik of de politie moet dus de EXIF/IPTC informatie wissen. Ik heb geen
zin in een knal voor mijn kop van een veroordeelde.
Uitzondering kan zijn als ik als officiële getuige wordt aangemerkt.
De politie geeft mij een bewijs van ontvangst. Als dat in de hectiek niet lukt dan
kan ik altijd een email aan voorlichting sturen met het verzoek tot bevestiging.
Hmmm, klinkt acceptabel. De scheiding blijft in stand terwijl er in noodzakelijke
gevallen mogelijkheden zijn zonder dat we elkaar in de haren vliegen.
P.S.: Mijn Canon is uiterst beledigd over de term "cameratje"