Jammer voor wie? Met dit soort uitspraken kom je er echt niet! Als er al vertrouwen was is het nu helemaal ver te zoeken ( wie goed zoekt vind vast nog wel wat )
Ik kan uit je reactie niet helemaal opmaken hoe je die bedoelt, daarom zal ik proberen uit te leggen waarom ik mijn opmerking plaatste.
Wat ik bedoel te zeggen met 'dan is dat maar jammer', is dat ik vind dat de burger soms genoegen moet nemen met het feit dat zij niet altijd weet waarom de politie bepaalde dingen doet (of laat). Wanneer wij onderweg zijn naar een prio1 melding waarbij het onwenselijk is om met OGS te rijden, maar wij wel bijvoorbeeld het trottoir gebruiken, zal de burger niet altijd snappen waarom dat moet. De burger heeft immers geen weet van de melding. Dat zelfde geldt voor een situatie als op de foto. De auto die gecontroleerd wordt staat, aan het bijschrift van Wouwie te lezen, netjes in een parkeervak. Daar had de Volvo inderdaad ook kunnen staan. Maar men heeft er blijkbaar voor gekozen om deze op de positie te zetten waar die nu staat. En wat hiervoor de reden is, zal voor een burger (in dit geval Wouwie) niet altijd duidelijk zijn. Blijkbaar is de reden later ook niet bij Wouwie bekend geworden. En dan zeg ik: dat is dan jammer. En dat bedoel ik richting Wouwie in de meest letterlijke zin van het woord: ‘Helaas, volgende keer beter’.
Wellicht las je tussen de regels door ook een wat cynische ondertoon... En dat klopt. Wanneer mensen mij met gemeende interesse vragen waarom ik bepaalde dingen doe, dan ben ik graag bereid om tekst en uitleg te geven. Sterker nog, ik vind dit leuk en zeer nuttig. Want daarmee vergroot je immers het begrip bij de burger. Maar wanneer mensen mij met een opgeheven vingertje benaderen omdat zij mij zogenaamd ‘betrapt’ hebben op een overtreding en dat ik “dat toch had moeten weten”, want ik zou toch “het goede voorbeeld moeten geven”, dan ontstaat er bij mij een soort allergische reactie. Anders gezegd: mijn nekharen gaan dan wat overeind staan. Natuurlijk horen wij het goede voorbeeld te geven en dat probeer ik onder normale omstandigheden ook zeker te doen. Maar wanneer ik dit niet doe, heb ik daar een reden voor. En dat kan (of wil) ik niet altijd aan de burger uitleggen en in sommige gevallen gaat het de burger simpelweg ook ‘geen reet’ aan. En daar komt mijn laatste opmerking voorbij: “Dan hadden ze zelf ook politieagent moeten worden”. Dan hadden ze ook alles geweten.
Om af te sluiten met een praktijkvoorbeeld: Iemand bij mij in de straat had een bekeuring gekregen. Hij boos, want de agenten hadden zelf ook door rood gereden om hem aan de kant te zetten. Bovendien kostte het hem 150 euro (was voor de verhoging). Achter dit verhaal zat een hoop opgekropte frustratie over een onopgeloste fietsendiefstal, het een aantal keer lang moeten wachten bij het bellen van de politie, etc. Ik merkte al snel dat ik hem niet in een kwartier kon uitleggen waarom wij bepaalde dingen (niet) doen. Oplossing: buurman is noodhulpdienst mee geweest. Resultaat: 100% begrip en respect voor de politie. En op verjaardagen scheld hij nu niet meer met de rest mee, hij vertelt zijn verhaal…
