‘Een dode krijgt de schuld’Door AXEL VELDHUIJZEN
zondag 24 februari 2008 - www.AD.nlOUD-ALBLAS - Waar ik niet mee kan leven, is dat er nog steeds mensen rondlopen die precies weten waarom mijn man is overleden.
Ze zeggen alleen niets. Daarom wordt er nog vaak gedacht dat Aart op eigen houtje liters thinner over de vloer van het Catshuis heeft gegooid om maar snel klaar te zijn. Dat is niet zo. Aart was een vakman, een schilder die zijn werk altijd heel precies wilde doen en nooit zomaar zou aanrommelen.
Maar Aart is er niet meer en ze schuiven nu heel gemakkelijk de schuld in de schoenen van een dode. Ik zou er niet mee kunnen leven, maar die ambtenaren van de Rijksgebouwendienst kennelijk wel.
Ik heb Aart die zaterdagochtend niet horen weggaan en ik heb hem nooit meer mogen zien. Zo verminkt was hij. Er stonden op die 8 mei 2004 opeens twee politiemensen bij de voordeur die vertelden dat er in het Catshuis een explosie was geweest en ze vroegen of mijn man daar aan het werk was. Mijn jongste dochter Ilse van tien was erbij. Het drong meteen tot ons door waar we aan toe waren. Aart was dood. Ik heb alleen zijn kettinkje teruggekregen.
Later hebben we nog wel eens kaartjes voor de Efteling van het ministerie van VROM gekregen, als gebaar. Wat moet je ermee? We hebben er toch maar een leuke dag van gemaakt met de hele familie. In het begin ben ik ook nog een paar keer door ambtenaren van meneer Balkenende gebeld. Nu niet niet meer, nee al lang niet meer. Toen ze in de zijgevel van het Catshuis een gedenksteentje voor Aart plaatsten, kon ik daar niet bij zijn. Dat vond ik huichelachtig, omdat ik alle mensen die daar bij elkaar stonden voor de rechter zou willen brengen. Ik kon het niet opbrengen. Leanne, mijn oudste dochter is wel geweest, samen met de broer van mijn man.
De jongste doet nu vwo en de oudste een opleiding voor detailhandel. Ze praten niet zo vaak over het ongeluk. In het begin was de oudste vooral heel boos, ook op mij. Maar wat wil je? Een meisje van vijftien dat zo haar vader verliest, midden in de puberteit? Die twee hebben het knap gedaan, maar het was niet makkelijk voor ze. Zeker niet omdat er altijd die zogenaamde onduidelijkheid bleef hangen.
Ook hier in het dorp hoorde je verhaaltjes. Dat doet pijn. En toen in het begin de eerste berichten in de krant stonden, kwam de jongste ontredderd bij mij. ’Papa heeft het toch zelf gedaan,’’ stamelde ze. Wat moet je dan als moeder? Je kunt alleen maar zeggen dat het niet waar is. Maar je hart breekt.
Ik heb geen vertrouwen meer in de overheid. Het is rot om te zeggen, maar ze dekken elkaar af, ik heb het nu zelf meegemaakt. Bij de rechtszaak tegen Aarts werkgever zaten twee mannen van de Arbeidsinspectie hoofdschuddend naast me op de tribune. Ze fluisterden alleen maar dat het een beerput was en dat de waarheid toch nooit boven tafel kon komen, omdat dit het Catshuis is. Nee, ik ben ze niet aangevlogen. Zo ben ik niet. Ik hoop alleen maar dat er toch eens een keer iemand het lef heeft op te staan te zeggen: zó is het gegaan. Wij hebben die schilder gezegd dat hij met thinner moest werken omdat het werk op tijd klaar moest zijn.
Aart vond het Catshuis een wereldklus. Natuurlijk, dit deed hij veel liever dan flatjes van de woningbouw. Hij vertelde wel dat er een Italiaanse kroonluchter van anderhalve ton was opgehangen, dat hij in die mooie tuin zijn boterhammen had opgegeten, of in de slaapkamer van Balkenende had gewerkt. Ook heeft hij er eens met Henk Kamp gesproken, die destijds minister was.
De ministers kwamen toen al vaak in het Catshuis. De twee dagen voor die zaterdag was er ook nog gewoon vergaderd. Eigenlijk werd het al gewoon weer gebruikt. Daarom moest Aart ook op zaterdag werken. Hij vond het niet erg, want de Rijksgebouwendienst had al gezegd dat ze ook paleis Noordeinde mochten doen als ze op tijd klaar zouden zijn. En dát vonden ze natuurlijk helemaal geweldig.
Als de Tweede Kamer morgen over de zaak praat, hoop ik alleen maar dat Balkenende nou eens voor het eerst zegt dat het niet de schuld van Aart was. Ik hoop dat onze premier van normen en waarden nou eens mans genoeg is te zeggen dat ambtenaren die opdracht hebben gegeven voor het werken met thinner. Ik denk dat Balkenende inmiddels zelf ook precies weet wat er is gebeurd, maar dat hij de waarheid te pijnlijk vindt. Laat Pieter van Vollenhoven er maar eens naar kijken. Die is onafhankelijk.
Ik ken mijn Aart. Hij handelde niet op eigen houtje, maar er zijn mensen in Den Haag die met de gedachte kunnen leven dat ze hun schuld op de schouders van een dode hebben geschoven.’’