2. Onze ambulancedocenten zijn hartstikke blij met deze opleiding, hoezo? Toen de HBO-V net werd ingevoerd nadat het jaren een inservice opleiding is geweest, waren de verpleegkundigen van toen enorm sceptisch. Nu is hbo-v de normaalste zaak van de wereld. Daarom heb ik ook 1 jaar hbo-v gedaan, nou ik stierf van verveling. Verschrikkelijk, wat een saaie opleiding. Kennis op doen in de eerste 2 jaar met oude mensen wassen en gehandicapten? Het enige wat ik weet is dat als iemand geen medicijnen wilt nemen dat je de neus dicht moet knijpen.. Lekkere voorkennis dus..
Maar waarom zijn deze docenten zo enthiousiast over deze opleiding. Dat geef je niet duidelijk aan, je geeft alleen dat er eerst weerstand was voor een verandering van in-service naar HBO-V. Terwijl een nog veel gehoorde (en in mijn ogen gegronde) klacht is dat studenten van de HBO-V meer moeite hebben met de praktische klinische ervaring
En daarbij zou ik het heel apart vinden als de docenten op jullie opleiding, niet enthiousiast zouden zijn
Je hebt het over de ambulancedocenten, maar aan de andere kant heeft V&VN Ambulancezorg een duidelijk (negatief) standpunt ingenomen over BMH studenten in de ambulancezorg
Ik heb de opleiding (HBO-V) ook niet altijd heel spannend gevonden en ik begreep op dat moment zeker niet wat voor meerwaarde bepaalde lessen/onderwerpen hadden. Maar nu ik 3 jaar verder na de opleiding, ben ik blij dat ik de opleiding toch gevolgd heb en kan ik beter inschatten wat de meerwaarde was.
En ook ik heb stage gelopen met verstandelijk gehandicapten (en daar heb ik ook veel van geleerd en vond het leuk) en heb ook tal van mensen gewassen en uit de poep gehaald (en nog). En ik zal zeker niet zeggen dat dat mijn favouriete kant van het werk is, maar ik accepteer dat dit erbij hoort.
Ik snap wel dat als je aan het werk bent als afgestudeerde vpk dat je inderdaad kennis op de werkvloer op doet, dat is een feit en die missen mensen bij ambu differentiatie. punt. Maar de school doet er alles aan om goede bmh'ers de werkvloer op te sturen.
Ik geloof zeker wel dat de opleiding zijn best doet om goede BMH-ers de werkvloer op te sturen, alleen is het (voor mij ieg) niet duidelijk wat de rol en taken (pakket) van deze afgestudeerden wordt. Dus wat doet de opleiding eraan om goede BMH-ers op de werkvloer te zetten en nog belangrijker wat zie jij (wordt gezien als) een goede BMH-er?
3. We leren echt zoooooo enorm veel in deze opleiding, traumaopvang, geestelijke opvang, je moet 100 uur een zorgstage lopen, hbo-v niveau, 64 uur psychiatrische stage dus het komt enorm overeen, alleen dat wij veel leukere dingen leren op school dan de hbo-visten. Denk hierbij advanced life support, intuberen, planken, ECG's maken, lezen en beoordelen, iets wat de hbo'visten misschien een keer in hun laatste jaars mogen doen? (en dan doel ik op ecg's maken)
Ik geloof zeker dat jullie veel leren en ook hele interessant aspecten zoals ALS, trauma-opvang, intuberen, planken, ECG`s maken, lezen en beoordelen. Maar wat is hier de meerwaarde van? Mijn mening is dat je eerst bij de basis moet beginnen en vanuit daar je verder specialiseert. Wat al vaker benoemt is, dat het gevaar bestaat dat er trucjes geleerd worden.
Terwijl je in voorgaande reacties al vaak benoemd is dat acute en intensieve zorg veel meer is dan alleen de `trucjes`, die je wat dat betreft in een week kan leren. De basis in acute en intensieve zorg is m.i. communicatie, aansluiting vinden bij mensen en hieruit steun kunnen bieden waarbij je moet zorgen voor een professionele afstand (voor jezelf en om accuraat te kunnen handelen), verergering van de klachten voor zijn (op basis van je klinische ervaring) zodat je de `trucjes` zoals ALS en intuberen niet nodig bent.
En hoe gedegen je de opleiding ook maakt, dit zijn de aspecten die je pas leert op de werkvloer.
Een ECG kan iedereen leren maken. En natuurlijk kan een ieder deze ook leren beoordelen. Maar (werk) diagnoses worden niet gebaseerd op alleen het ECG. Zou jij het gevoel hebben voldoende klinische ervaring te hebben om verder te kijken dan alleen het ECG?
En natuurlijk is een zorgstage van 100 uur en een psychiatrische stage van 64 uur een mooi begin. Maar zou dit in jouw ogen voldoende zijn om een gesprek te hebben met een patient die vlak voor de kerst te horen geeft gekregen dat ze uitbehandelde kanker heeft en in tranen is omdat ze bang is dat ze haar kleinkind niet meer geboren zal zien worden.
of kun je een patient dan gerust stellen die in paniek is omdat ze geen adem kan halen en jij niks kan doen (zoals bovenbenoemde technische handelingen) dan alleen haar proberen gerust te stellen?
Ik heb van beide kanten ervaren hoe het is om als ambulance bij een ziek kind te komen. Enerzijds als chauffeur en (verpleegkundig) stagiaire en anderzijds als vader van een zoon van 3-4 jaar oud. Wat mij ontzettend bij staat is de rust die de eerst verpleegkundige had toen ze binnenkwam, maar ook de `angst` op het gezicht van de tweede verpleegkundige. En dit zijn verpleegkundigen met een specialisatie en dus minimaal 4 jaar opleiding en 3-4 jaar werkervaring. Begrijp je mijn punt?
Ik zeg niet dat jij/jullie dat niet kunnen. Ik probeer alleen op een andere manier te kijken naar de (technische aspecten van de) opleiding die jij benoemt enerzijds en de ervaringen uit de praktijk anderzijds
het is zeker niet aanvallend bedoeld of om de opleiding in negatief daglicht te zetten, maar de praktijk in de zorg is meer dan alleen de (leuke) technische aspecten die zo vaak benoemd worden in het kader van deze opleiding (en ook in jouw reactie)
