BMH: discussie over een nieuwe opleiding

[VpkAgz]

Ik was 21 toen ik met dezelfde soort casussen in aanraking kwam, bij mijn eerste coschappen (interne en oncologie). 16 is te jong, maar onderschat 20/22 niet Je leert snel op dit leeftijd.

Tuurlijk kom je tijdens de opleiding tot arts en verpleegkundige in aanraking met dergelijke casussen.
Maar verschil is dan wel dat je niet als 20-22 jarige een eindverantwoordelijke solo-functie hebt.
En daar zit hem nou net de kneep.

[VpkAgz]

Wat ik niet begrijp is de functies operatieassistent en anesthesieassistent in de BMH.
Je kunt namelijk met een HAVO diploma al direct deze opleidingen inservice volgen.
Verder zijn er voor de diagnostische opleidingen ook al inservice varianten zonder verpleegkundige of medische vooropleiding beschikbaar.

Dus wat voegt de BMH hier toe?

[Willem D.]

Ik denk dat we kunnen spreken van een acceptatie probleem door sommigen in de ambulance beroepsgroep, de onwil om af te wijken van de huidige opleidingen en het afkraken van mogelijkheden voor (zij)instromers.
Directies en managers in de ambulancezorg willen blijkbaar wel veranderen.

Traditionele denkwijzen zijn voor elk beroep of beroepsgroep schadelijk t.a.v. vernieuwing en ontwikkeling.
Persoonlijk denk ik dat wij veel meer moeten gaan kijken naar de genoten opleidingen i.c.m. een portfolio.
Door het benoemen van allerlei soorten (voor)opleidingen als toelatingseis zijn er altijd mensen die (net) buiten de boot vallen maar gezien hun portfolio toch in aanmerking kunnen komen en wellicht geschikter kunnen zijn door elders verworven competenties en ervaring.

Het bereiken van een bepaald doel kan altijd op meerdere manieren.
Het spreekwoord "meerdere wegen leiden naar Rome" hebben we niet voor niets.
Leeftijd heeft daar niets mee te maken. Iemand die "al iets in de vingers heeft" en jong is heeft bij mij een grote voorsprong.
Iemand vooraf afwijzen die nog niet in dertig of veertig is en daardoor kennelijk geen (levens)ervaring kan hebben is voor mij grote onzin.

De vraag is, hebben wij straks met (zij)instromers een kwaliteitsverlies in de ambulancezorg?
Ik denk het niet, net als in andere beroepen kan je genieten van beroeps en vakgerichte opleidingen waarmee je kan doorstromen naar hogere functies.
Zwart-wit denken is niet de oplossing als je weet dat over enige jaren er een dramatisch te kort zal ontstaan aan ambulancepersoneel.
Als je STRAKS nieuwe ervaren mensen wilt hebben, dan moet je NU handelen, opleiden en openstaan voor verfrissende en vernieuwende opleidingen in de ambulancezorg.

[SEH zustertje]

Knocky, fijn je bijdrage, het geeft denk ik voor een aantal mensen al een beter beeld qua inhoud van de opleiding.

Ik wil graag toch even het voor Knocky opnemen op de vraag (ik dacht van Martien) of hij het beheerst?
Ik denk van niet, theoretisch wel, zal de toetsten met voldoendes behaald hebben, maar  tijdens de stages kan hij 3,5 jaar "oefenen" en
zal daar al veel meer vaardigheid inkomen.

Met de juiste instelling dat je nooit uitgeleerd bent na je diploma...kom je er heus wel

ik herinner me nog de eerste keer iemand spinnen...... (board onderste boven en ik deed er wel 20 minuten over)

misschien dat  we met elkaar er zo eens naar moeten kijken?  

Wat ik niet begrijp is de functies operatieassistent en anesthesieassistent in de BMH.
Je kunt namelijk met een HAVO diploma al direct deze opleidingen inservice volgen.
Verder zijn er voor de diagnostische opleidingen ook al inservice varianten zonder verpleegkundige of medische vooropleiding beschikbaar.

Dus wat voegt de BMH hier toe?

misschien als je nog niet zo goed weet in welk werkveld van de gezondheidszorg wil gaan werken?
 

Ik blijf van mening dat je een bepaalde ervaringsgraad moet hebben om een bepaalde verantwoordelijkheid op je te kunnen durven nemen.

Deels mee eens, ik begrijp Delta zijn uitspraak zeker, ik moet op de SEH ook werken met net afgestudeerde basis artsen, met 0 praktijkervaring
maar die zijn toch verantwoordelijk voor het reilen en zeilen. Door juist met elkaar als team te werken, kan je van en met elkaar leren.

Dit geldt dan zeker voor de net afgestudeerde BMH-ers, het is juist dan aan de beroepsgroep om die collega's zo te vormen....

Ik geef eerlijk toe dat ik ook in het beging sceptisch keek, maar ik denk juist dat je naar mogelijkheden moet gaan kijken

[strongbow]

De denkfout zit, denk ik, in het feit dat men denkt dat in de acute zorg het steunkousenpracticum (om het maar even zo op 1 hoop te gooien) weinig of niet gebruikt. Als je kijkt naar het ritaanbod van de gemiddelde ambulancebemanning, ook in de grote steden, dan is juist een groot gedeelte TENDER LOVE & CARE...

(Overigens vind ik dat ook aspirant ambulancechauffeurs die geen zorgachtergrond hebben, een langere stage in een verpleeghuis zouden moeten lopen)

Voor mijzelf sprekende, ik ben zeker niet tegen veranderingen in de ambulancehulpverlening, maar ik zie de BMH opleiding absoluut niet als "de" oplossing. Ook mijn werkgever participeert in de BMH door stageplaatsen beschikbaar te stellen, maar tegelijkertijd is men als werkbegeleiders en kerninstructeurs zeer kritisch op de stagaires en inhoud van de opleiding. Ik moet zeggen tot op heden zijn wij niet positiever gaan denken.  

Ik ben bijna klaar met de HBO-V en inderdaaf heb ik ook gemerkt dat ik met een aantal aspecten van de opleiding weinig tot niets doe, maar dat zal denk ik ook wel met alle opleidingen zo zijn.

Wat de opleiding mij ondermeer wel heeft geleerd is het inzicht in mijzelf en de manier waarop ik in het leven sta en hoe mijn professionale beroepshouding is. Deze inzichten gecombineerd met de praktijk (en levens) ervaring maken mij een betere verpleegkundige.

Ik denk ook niet dat een ambulanceopleiding de oplossing is, ik ben zeker een voorstander voor een opleiding gericht op de acute zorg. Maar dan wel post- MBO of HBO, vergelijkbaar met de specialisaties die nu al bestaan. In mijn ogen zou je een gerichte specialisatie op moet richten voor de ambulancezorg (combinatie van bijv. een IC/CCU en/of SEH opleiding (etc) en de SOSA opleiding).

Alleen een opleiding in de acute zorg. zoals de BMH nu omhelst. Lijkt voorbij te gaan aan de basis en dat is de mens in al zijn complexiteit.

Ik ben op dit moment 35 jaar en heb aardig levenservaring opgedaan in het werk en in de privé-sfeer, maar als ik merk dat ik soms `moeite` heb met bepaalde casussen. Dan twijfel ik of en hoe `jonge` afgestudeerden aan de BMH hier mee om zouden gaan.

Een aantal voorbeelden:

Onlangs een overplaatsing gehad van 2,5 uur met een jonge moeder van rond de dertig. Haar zoon van 7 heeft een drietal hartstilstanden gehad als baby en is nu autistisch en haar jongste dochter van anderhalf (mijn zoon heeft dezelfde leeftijd !) heeft een minieme kans op overleving door een agressieve vorm van kanker. Deze rit is voor mij heel indrukwekkend geweest, doordat we een heel persoonlijk gesprek hebben gehad.

Een jonge vrouw van 26 die terminaal is vanwege kanker die we over moesten plaatsen.

Een baby die aan het RS – virus leed, die erg ziek was. Later hoorde we van de kinderarts dat ze op het eind van haar compensatie liep (kinderen compenseren voor een tijd en kachelen dan ineens acuut in).

Een vrouw die 55 was, vermoedelijk overleden aan een acute hartstilstand die in de ochtend gevonden wordt door haar familie. De jongste dochter van 13 durfde niet naar binnen, ik heb haar kunnen overtuigen om wel naar binnen te gaan, om toch nog afscheid te kunnen nemen.

En zo kan ik nog wel meer voorbeelden noemen (en jullie denk ik ook wel).

Ik vraag me af in deze (dagelijkse) casussen, hoe een jong-volwassenen  van 20/22 hiermee om zou gaan. En helaas zijn dit geen uitzonderlijke casussen, maar dagelijkse ambulancezorg.

Eerder werd gezegd dat het aspect leeftijd nu wel benoemd is, maar is dit juist niet (een van de) bepalende factoren.

Ik blijf van mening dat je een bepaalde ervaringsgraad moet hebben om een bepaalde verantwoordelijkheid op je te kunnen durven nemen.

Ik ben het helemaal met bovenstaande eens.... En het gaat mij niet eens om hoe "jij" als hulpverlener er persoonlijk mee omgaat, maar vooral hoe jij die patienten en familie weet te begeleiden.

Binnen ons team zijn wij aan het bekijken hoe wij met het fenomeen BMH omgaan. Waar we aan denken is het verplicht na de BMH nawerken op de SEH voor 1 a 2 jaar. Om daar, onder begeleiding, meer ervaring op te doen. Extra mankracht voor de SEH en 2 jaar extra ervaring voor men zelfstandig op de wagen komt.
Een inwerkperiode van 6 maanden op de wagen, enzovoort, enzovoort...
Maar goed, het duurt nog zeker 3 jaar voor de eerste BMH'ers gediplomeerd zullen zijn, dus we hebben nog even de tijd.

Time will tell  

[Joffry Ambu-Vpk]

Ik ben het eens met Saycet: verpleging vooraf aan acute is mooi voor wat levenservaring, maar dat is ook op te doen met doelgerichte stages.

Achja, de medische studenten hebben ook altijd erg weinig zin in hun verpleegstage, dat verpelegen leren we wel even in een paar maandjes, kortzichtig.

[Joffry Ambu-Vpk]

Ik was 21 toen ik met dezelfde soort casussen in aanraking kwam, bij mijn eerste coschappen (interne en oncologie). 16 is te jong, maar onderschat 20/22 niet Je leert snel op dit leeftijd.

Flauwekul, 21 a 22 jaar is te JONG voor een acute zorg baan, minimaal 25+ en dan nog heb ik mijn bedenkingen bij bepaalde personen, sommige illustraties daarvan komen zelfs voor op dit forum. NISM. 22 jarige eigenwijze cos-assistenten die nog niet droog achter de oren zijn daar zat en zit de gemiddelde ziekenhuispatient ook niet op tewachten weet ik uit eigen ervaring op de verpleegafdelingen.

[Joffry Ambu-Vpk]

Ik denk dat we kunnen spreken van een acceptatie probleem door sommigen in de ambulance beroepsgroep, de onwil om af te wijken van de huidige opleidingen en het afkraken van mogelijkheden voor (zij)instromers.
Directies en managers in de ambulancezorg willen blijkbaar wel veranderen.

Traditionele denkwijzen zijn voor elk beroep of beroepsgroep schadelijk t.a.v. vernieuwing en ontwikkeling.
Persoonlijk denk ik dat wij veel meer moeten gaan kijken naar de genoten opleidingen i.c.m. een portfolio.
Door het benoemen van allerlei soorten (voor)opleidingen als toelatingseis zijn er altijd mensen die (net) buiten de boot vallen maar gezien hun portfolio toch in aanmerking kunnen komen en wellicht geschikter kunnen zijn door elders verworven competenties en ervaring.

Het bereiken van een bepaald doel kan altijd op meerdere manieren.
Het spreekwoord "meerdere wegen leiden naar Rome" hebben we niet voor niets.
Leeftijd heeft daar niets mee te maken. Iemand die "al iets in de vingers heeft" en jong is heeft bij mij een grote voorsprong.
Iemand vooraf afwijzen die nog niet in dertig of veertig is en daardoor kennelijk geen (levens)ervaring kan hebben is voor mij grote onzin.

De vraag is, hebben wij straks met (zij)instromers een kwaliteitsverlies in de ambulancezorg?
Ik denk het niet, net als in andere beroepen kan je genieten van beroeps en vakgerichte opleidingen waarmee je kan doorstromen naar hogere functies.
Zwart-wit denken is niet de oplossing als je weet dat over enige jaren er een dramatisch te kort zal ontstaan aan ambulancepersoneel.
Als je STRAKS nieuwe ervaren mensen wilt hebben, dan moet je NU handelen, opleiden en openstaan voor verfrissende en vernieuwende opleidingen in de ambulancezorg.

De BMH is niets anders dan een verkapte bezuinigingsmaatregel wanneer zij ambulanceverpleegkundigen moeten gaan vervangen die met de FLO gaan en zij die vertrekken uit de sector door een slechtere CAO die door de bonden en werkgevers is afgesloten. Daar zit de veranderingsbereidheid van de directies, die overigens in andere gevallen helemaal niet zo veranderingsbereid blijken te zijn, in ieder geval niet wanneer het erop aan komt om voor de sector zelf een beter scholingssysteem (HBO-zorgacademie met uitstroomvarianten voor IC CCU SEH en Ambulance)op te richten. Die kansen waren er in het verleden maar de werkgevers hebben afgehaakt omdat zij niet wilden investeren. Nu goedkoop AVP-en vervangen door minder ervaren en goedkopere krachten (BMH-ers) komt de kwaliteit van zorg dus niet ten goede, maar goedkoop is t wel.
Je zal maar de patient zijn...

[Golly]

Nou wil ik toch graag eens over leeftijd praten.

De "oude" rotten willen geen jonge "broekies" in de auto want zo generaliseren ze, ze zijn nog "nat ahcter de oren" en kunnen mensen niet begeleiden in hun ziek zijn. Toch werken deze 22 jarigen wel op onco afdelingen en in verpleeg en verzorgingstehuizen met de patienten waar jullie nu van zeggen dat ze er niet mee om kunnen gaan als verantwoordelijke plegen. Dus in instellingen wel en op t busje niet?

Ik wil graag mijn eigen ervaring met spoedeisende hulpverlening delen Ik ben sinds mijn 15e eerste hulpverlener bij het rode kruis en later ook andere organisaties. DAS pas Jong...
Natuurlijk zijn de meeste casussen kleine zaken, maar zo nu en dan komt er eens iets ernstigers voorbij, en dat is de eerste keer even schrikken, maar dan merk je dat je er mee om kunt gaan en dan ben je weer een beetje gegroeid in je rol. Het eerste epileptisch insult dat ik zag schokte me wel (was toen 15/16 jaar) maar door veel met bevriende collega's te praten kom je dr achter dat t allemaal wel meevalt, en is het de volgende keer minder erg. Zo ook de keer dat een ghb intox binnen kwam (ik was 18), ik haar bewaakte en ze respiratoir begon in te kachelen, is even spannend, adrenaline komt op, maar ook dat wordt later minder.

Als je weet wat je moet doen komt het goed. Nu zullen jullie zeggen dat het om een ander niveau van hulpverlening gaat, en dat is ook wel zo, maar lees even rustig door.

Toen ik 20 was ben ik aan een onderzoek begonnen naar hypothermie bij T1 traumapatienten. De eerste keer stond ik te trillen op mijn benen, en was het heel spannend, de volgende keer al wat minder, en daarna werd het langzaamaan "normaal" ik begon het proces en de protocollen te zien en de rust in de (ook jonge) seh plegen (in opleiding).

Mijn punt is, de ervaring en rust die nodig is kun je op alle leeftijden opdoen. Mijn onderzoek heeft mij veel "volwassener' gemaakt. Ervaring maakt volwassener. Mensen die nooit iets meemaken zijn op hun 30e wellicht nog puberaal.

Denk dus eerder in kennis en ervaring als in leeftijd, je kunt  dan wellicht excellente professionals vinden die het super doen, waar de patienten blij mee zijn en de baas ook.

De ervaring waar ik over spreek kun je in stages en goed begeleide werkomstandigheden prima opdoen, ongeacht je leeftijd.

De Ambulance is een vak apart, dat is gewoon zo, maar wellicht kunnen we toe naar een (nog) betere voorbereiding op het werk, en kunnen we oude vooroordelen loslaten.

Bezuinigingen zijn een probleem, en daar zullen we mee moeten omgaan, terwijl we het niveau zo hoog mogelijk willen houden.

[Willem D.]

De BMH is niets anders dan een verkapte bezuinigingsmaatregel wanneer zij ambulanceverpleegkundigen moeten gaan vervangen die met de FLO gaan en zij die vertrekken uit de sector door een slechtere CAO die door de bonden en werkgevers is afgesloten. Daar zit de veranderingsbereidheid van de directies, die overigens in andere gevallen helemaal niet zo veranderingsbereid blijken te zijn, in ieder geval niet wanneer het erop aan komt om voor de sector zelf een beter scholingssysteem (HBO-zorgacademie met uitstroomvarianten voor IC CCU SEH en Ambulance)op te richten. Die kansen waren er in het verleden maar de werkgevers hebben afgehaakt omdat zij niet wilden investeren. Nu goedkoop AVP-en vervangen door minder ervaren en goedkopere krachten (BMH-ers) komt de kwaliteit van zorg dus niet ten goede, maar goedkoop is t wel.
Je zal maar de patient zijn...

Dit is een persoonlijke zienswijze, in meer of mindere mate gedeeld met gelijkgestemden.

Gekeken moet worden naar de maatschappelijke ontwikkelingen en de toekomst.
Onconventionele beslissingen door de overheid, directies en managers in de ambulancezorg wekken altijd weerstand op.
Door doelgerichte tegenwerking en afgeven op een BMH opleiding door personen in de ambulancesector kunnen BMH-ers het bij voorbaat al schudden.
Dat is jammer want gun BMH-ers de kans om door te groeien naar volledig ambupleeg.
Kwestie van drastische mentaliteitsverandering bij de huidige ambuplegen.

Juist door het loslaten van vastgeroeste denkwijzen en tradities, het openstaan voor en accepteren van veranderingen en verbeteringen kunnen we ook in de toekomst een hoge graad van kwaliteit door de ambulancezorg bieden.