Vrijwilliger of beroeps maakt volgens mij niets uit. Je weet dat als het mis gaat je onderdeel wordt van een stukje geschiedenis dat mensen met een "o ja dat was.." kunnen herinneren, maar jij waarschijnlijk nooit kan vergeten en altijd de beelden zal blijven zien.
Ik heb daar ook over nagedacht toen mijn collega's iets meer dan een jaar terug (dec 2008) gealarmeerd werden voor een VOR 4 Noodlanding.
http://www.hulpverleningsforum.nl/index.php/topic,26858.msg611708.html#msg611708Kortom, nog voor een eventuele crash
Groot toestel met een mogelijk probleem, je laat alles liggen (zoals altijd) en rijdt naar de kazerne. Omkleden, auto in, OGS aan en op naar Rotterdam Airport. Dan kom je daar aan, en is er nog niets aan de hand en moet je wachten tot het vliegtuig op de grond is (positief of negatief). Je weet kijken levert kennis op, wellicht voor eventuele getuigenverklaring, niet kijken levert je minder trauma op...............
Normaal kom je aan en heeft er iets plaatsgevonden, waar je een oplossing voor gaat zoeken. In een geval als dit moet het nog plaatsvinden en sta je klaar om de ellende te bestrijden. Ik denk als er een echte crash was geweest dat zowel beroeps als VG eenheden na afloop massaal met PTSS af zouden haken. Een van de weinige keren dat ik absoluut geen spijt had dat ik niet op het voertuig kon zitten door mijn werk. Ik wil graag dienstbaar zijn en helpen, maar toen....
